By:
On:
In: Αφιερώματα, Ποίηση

Γουόλτ Γουίτμαν, ο απείθαρχος, αισθησιακός, κόντρα στο κατεστημένο ποιητής της Αμερικής, που προκαλεί και σήμερα… σεισμικές δονήσεις «Γιορτάζω τον εαυτό μου, και υμνώ τον εαυτό μου,…». Με αυτή τη φράση άρχιζε «το τραγούδι του εαυτού μου» στα «Φύλλα χλόης» (Leaves of Grass) την 4η Ιούλη 1855 (εβδομήντα εννέα χρόνια μετά τη Διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αμερικής), με τα οποία οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Φυγή | της Άννας Τακάκη . . Εκείνο το ταξίδι που γοργός κυματισμός, σου ’γνεθε να σαλπάρεις δε το ’φερνε ακόμη ο καιρός δε τ’ όριζε ο πλατύς ωκεανός μα δίψαγες βουτιά φυγής να πάρεις. Κάτω απ’ τις στέγες μαραζώνουν οι ψυχές, κάτω απ’ τις θάλασσες νωθρά γλιστρούν τα ψάρια. Φτεροκοπούν του κόσμου οι εποχές τα ρούχα σου ματώνουν οιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Μεγάλο Γράμμα | του Τίτου Πατρίκιου (απόσπασμα) . Πρέπει να σου μιλήσω… Δίχως σκιάδι στα μάτια, δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό, μέναμε όρθιοι όταν ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές, όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική, κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη, ακόμα κι όταν την τραβούσατεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Και στην αθάλη του καιρού, Λασίθι, Τόπος Μέγας | της Ζωής Δικταίου . Λύνεται ο κύκλος της ζωής λες κι είναι ίσιος δρόμος σκοντάφτω, χάνω το κερί, το χέρι στο μαχαίρι δεν είναι για το εφτάζυμο, δεν είναι για τον άρτο, μήτε και για τ’ αντίδωρο ή για χατίρι αγάπης, μα στο μεγάλο χαλασμό φίλος μου κι αδερφός μου. ΘεριάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Ξερόκλαδα | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Πέσανε στο χώμα τα ξερόκλαδα, τα πάτησαν και βγάλανε κραυγή. Στερήθηκαν για μήνες το νερό. Μαύρο το χώμα που μεγάλωσαν. Τώρα που πέσανε στη γη, ψάχνουν μια σπίθα, να πέσουν μέσα στη φωτιά, να γίνουνε προσάναμμα, για την καινούργια γέννα, που θα χιμήξει σα θεριό, τον κόσμο για ν’ αλλάξει. Θεοχάρης Παπαδόπουλος . Ο ΘεοχάρηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Στον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα | της Άννας Τακάκη (αφιέρωμα στον Β. Κορνάρο) Την κρίση ’χε του έρωτα, τση λεβεντιάς τη χάρη στη Στείαν εγεννήθηκε κι η Κρήτη τον εχάρη. Λέγα’ ντον Ερωτόκριτο κι ήμελλε να περάσει δύσκολη στράτα τση ζωής, πάθη ν’ αποβαστάξει. Πετρά μεγάλη ήπαιξε στου παλατιού την πόρτα μα κατά πως ’ποφάνηκε, άδικα δεν εβρόντα. Απού ’χειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Δώσε μου το χέρι σου | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Απόψε νιώθω μόνος και κρυώνω. Δώσε μου το χέρι σου απλώνω το δικό μου μα έχει σπάσει η αλυσίδα από καιρό και δίπλα μου αγγίζω το κενό. Ένα πλήθος κενών με περιβάλλει. Ο δρόμος μου γεμάτος με αδειάσματα. Έξω βρέχει μοναξιά κι εγώ κρυώνω. Δώσε μου, σύντροφε, το χέρι σου ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Μουσική, Ποίηση

Γιάννης και Μανώλης Βάρδας – Η μάνα Μάνα και πώς να τσ΄ αρνηθώ και πώς να τση ξεχάσω τση πρώτης μου αγαπητικής του πρώτ ανθού τση νιότης πού ΄μουνε δώδεκα χρονώ βοσκάκι στη μαδάρα και είτο σπερνό τ Αγιού Σταθιού μεγάλο πανηγύρι και σήμωσα στην εκκλησά να κάμω το σταυρό μου και σύντυχέ μου ο έρωτας με τ’ αργυρό δοξάριΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ιστορία, Ποίηση

Ημέρα μνήμης για τον Κρητικό λαό – 81 χρόνια από τη μάχη της Κρήτης | της Άννας Τακάκη Κρήτη, Μάης 1941 Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός, η θάλασσα φουντώνει κι ούτε πουλάκι δεν πετά, δε φθάνει χελιδόνι. Σύννεφα μαυροσκότεινα τον ουρανό σκεπάζουν, της συμφοράς πετούμενα τη γης αναταράζουν. Μυριάδες ανεμόφτερα σκορπούνε στον αέρα, πέφτουν οι οχτροί σαν τα πουλιά τηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…