Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου | της Ζωής Δικταίου Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου εθόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου όλο σε βλέπω στο έμπασμα περήφανος, στο έβγα ευκή περίσσια «στην άσπρη πέτρα κρύο νερό, στη μαύρη γιασεμάκια και στην κορφή χρυσόμηλο με κοκαλένια πέννα». Όσο αλαργεύω απ’ τη ζωή κοντοζυγώνω εσένα, λύχνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μόνη | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Το καλοκαίρι πέρασε και μπήκε ο χειμώνας με τη μαντήλα έκρυψες και των ματιών το χρώμα. Κάτω απ’ το παραθύρι σου βασιλικός κι αγάπη μα δεν εζήτησες ποτέ έρωτα δίχως πάθη. Τα τζιτζικάκια σώπασαν τ’ άστρα κι αυτά κρυφτήκαν χειμώνας δίχως σύννεφα γυναίκα δίχως προίκα. Μπούργκα θα ρίξω στη φωτιά για να φανεί το σώμα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
…σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος… Κατερίνα Γώγου Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου (1940-1993) αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της, αυτοκτόνησε σαν σήμερα στις 3 Οκτώβρη 1993. Τα ποιήματα της Κατερίνας Γώγου εξέπεμπαν τη διαμαρτυρία και την αγανάκτησή της για τις τερατώδεις δυνατότητες του κοινωνικού μηχανισμού να καταστρέφειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αυτός που χάθηκε… | του Γιώργου Μπίμη Αυτός που χάθηκε μια νύχτα ξαφνικά, μια πόρτα άνοιξε στης γης την εξορία κι άφησε πίσω του μια άρτια ιστορία κι ένα απόθεμα με γνήσια ιδανικά… Αυτός που έφυγε στη μπόρα βιαστικά, είχε μια φλόγα κι ένα όραμα στα στήθια κι είπε με πάθος και με τόλμη την αλήθεια για τα παιδιά πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παραμύθι για μεγάλους και μικρούς | του Γιώργου Ηρακλέους Άφησε το λευκό πλεκτό καλάθι με τα λουλούδια στο λιθόστρωτο, νύχτωνε κι αναρωτιότανε σε ποιον ανήκει το φεγγάρι… Κανένας άλλος δεν ξέρει πως έιναι να πεθαίνεις κάθε μέρα, σκεφτότανε η πλανώδια ανθοπώλισσα με τα σγουρά, ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια, η Μαργαρίτα δεκαπέντε χρονών και να παλεύει με όλες τιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος | ποιήματα του Μενέλαου Λουντέμη . Οἱ κερασιὲς θ ̓ ἀνθίσουνε καὶ φέτος στὴν αὐλὴ καὶ θὰ γεμίσουν μ ̓ ἄνθια τὸ παρτέρι. Πικρὴ ποὺ εἶν ̓ ἡ Ἄνοιξη σὰν εἶσαι δίχως ταίρι! Πικρὴ πού ̔ν ̓ ἡ ζωή! Ἄνοιξε τὸ παράθυρο στὴ πρωϊνὴ γιορτή, γιὰ νά ̔μπουν οἱ μοσχοβολιὲς ἀπὸ τὸ περιβόλι. ἊχΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιήματα | του Βασίλη Γ. Ταβουλτσίδη μια φορά κι έναν καιρό μια φορά και έναν καιρό τότε που ο άνθρωπος ήταν ακόμα παιδί από όλα τα παιχνίδια του, αυτό που τον ξετρέλαινε ήταν να κάνει ερωτήσεις ερωτήσεις απ’ αυτές που μία απάντηση δεν θα ‘βρεις . ο βοηθός της Δήμητρας άγονη γη είναι η ψυχή του ανθρώπου κι ο έρωταςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κληρονομιά μου | του Γιώργου Ηρακλέους Σύγκριση ανάμεσα στην παιδική ηλικία και το τώρα. . Δε θέλω πια να ξέρω τίποτα για κείνο το παιδί που ήμουνα, που πέρασε και μεγάλωσε κι ανακάλυψε κάποτε το πανόραμα του κόσμου, που έγινε πληγή. Πόσο βαριέμαι εκείνους τους άντρες, όταν πίνουν και λένε ιστορίες για τη ζωή τους στον στρατό ή τιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα βότσαλο | του Γιώργου Μπίμη Ένα βότσαλο στην άμμο απ’ το κύμα ξεχασμένο, πέρασε το καλοκαίρι και ακόμα σε προσμένω… Ένα φύλλο τρεμοπαίζει κίτρινο φλουρί στο χώμα, Φθινοπώριασε απόψε και σε περιμένω ακόμα. Ένα αστέρι τρεμοσβήνει σαν παιδί ξενυχτισμένο, το κοιτώ και όλο μου γνέφει πια να μην σε περιμένω. Στην αρμύρα και στο κύμα μ’ ένα βότσαλο βρεγμένο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
