Πρόβα | του Τάκη Βαρελά Στη εποχή των ανθρώπων, οι ανάγκες όριζαν το χρόνο της ζωής. Τα αισθητήρια των αναγκών ήταν σε εγρήγορση. Η όραση, η ακοή, η όσφρηση, αφή, η γεύση, το όλον των αισθήσεων υποτασσόταν στο όλον του ανθρώπου, στο όλον των αναγκών, στο όλον της ζωής. Συσσωρευμένη ατομική γνώση που ζητούσε από ανάγκη, επίμονα να συναντηθεί μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επιτύμβιο | του Γιώργου Ηρακλέους Για τον αγέρωχο, Νίκο Μπελογιάννη και τον μάρτυρα, Νίκο Πλουμπίδη. Θα ξανάρθετε πάλι κοντά μας, με άλλα ρούχα, ονόματα και μάτια, θα φοράτε όμως τα ίδια σκεβρωμένα παπούτσια, γιατί ο κόσμος είναι ακόμη στενός για τα δικά σας βήματα. Μες στο σκοτάδι φωνάξατε, αγαπημένοι, σας άκουσαν τα παιδιά και το πουλί της Περσεφόνης έφερε λίγουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το εξώφυλλο | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Αγόρασε το βιβλίο μόνο και μόνο για το φανταχτερό εξώφυλλο. Τα χρυσά γράμματα φυλάκισαν το βλέμμα. Τόσα χρόνια θαμπώνεται απ’ τα λαμπερά εξώφυλλα προσπερνώντας τα ταπεινά, με αδιαφορία. Ακόμα δεν το ένιωσε πως τα φανταχτερά περιτυλίγματα γέμισαν την ψυχή του με σκουπίδια. . Θεοχάρης Παπαδόπουλος Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1978.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άναψε ο θεός τσιγάρο! | του Τάκη Βαρελά Καίγομαι σαν πρωινό τσιγάρο, δίχως σπίρτα. Ξέρω, πως η πρώτη αχτίδα θα έρθει να ανάψει τη φωτιά. Τότε ο ουρανός θα χαθεί. Τα σύννεφα θα κρύψουν τη φωτιά. Είναι που ο θεός άναψε τσιγάρο. Μεγάλο ντουμάνι η καπνά και η μοιρασιά, τραβάει στους πέντε ανέμους. Τραβάει η κάπνα, για τις θάλασσεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εδώ αληθεύουν οι αισθήσεις, Δίκτη | της Ζωής Δικταίου Ξεθωριασμένο τ’ όνειρο, έτσι φοβέριζαν, φωνές ξένες, απ’ αυτές που υφαίνουν σκοτάδια. Σ’ εξώστη μυστικό, ανέλπιστα, με αγνή θωριά ικέτιδα για ένα φεγγάρι ολόγιομο. Ο τόπος θέλει, να με έχει, ο τόπος που δεν μού ’ταξε ολόχρυσους καρπούς, μα, με μετάλαβε τιμή και περηφάνια. Η πέτρα σου, θα σώσει τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι μέρες των λουλουδιών | της Άννας Τακάκη Θα ’ρθει μια μέρα που θα μοιάζομε με τα λουλούδια. Θα φαινόμαστε ωραίοι, μέσα στις φανταχτερές και πολύχρωμες φορεσιές μας. θα είμαστε νέοι και ανθηροί αλλά θα ’μαστε βουβοί. Θα ’ρθει μια μέρα που δεν θα μιλάμε. Θ’ ακούμε ήχους, θ’ ακούμε κραυγές Θ’ ακούμε σιωπές, μα δε θα μιλάμε. Θα είμαστεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ελεγεία για τον Ζακ Κωστόπουλο | του Γιώργου Ηρακλέους Δεν κοίταξες ποτέ τον ήλιο κατάματα, χάθηκες με τα μαύρα καράβια, σε λιμάνια σκοτεινά… Ξένος παντού μέσα σε ξένους, μισός στο χώμα και μισός στο νερό. Αθυρόστομος, όμορφος, ανεμοδαρμένος, σε δολοφόνησαν όλοι μαζί μέρα-μεσημέρι στην Ομόνοια, την ψυχή σου την έφερε ως εδώ ο βοριάς, τότε καρπίσανε τα ξερά τα στάχυαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νανούρισμα για τα νεκρά παιδιά των πολέμων, της προσφυγιάς και του Τρίτου Κόσμου | του Γιώργου Ηρακλέους I Σαν το γιασεμί, σαν τ’ αγριολούλουδο με την αυγή, μάζευες το φως στο μαντηλάκι που σου κέντησε ο Θεός. ΙΙ Σαν Φραγκογιαννού ψηλώνει ο νους ως τ’ άστρα τ’ ουρανού, κι όλο σεργιανά, όταν ο αγέρας θάνατο σκορπά. III Νύχτα των Βαγιών,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όσο δυναμώνουν τα τύμπανα του πολέμου | του Τάκη Βαρελά Τόσο βαραίνουν τα βήματα των ανθρώπων… Κι όμως. Όσοι διαβάζουν τους καιρούς γνωρίζουν, ότι η καταιγίδα θα τους βρει στο δρόμο… Όμως λίγοι, σε πείσμα των καιρών, ακονίζουν την γνώση… Λίγοι, με την αλήθεια τους περίσσευμα Θωρακίζονται με βήμα γοργό… Έτοιμοι… ξεσηκώνουν την ανεμελιά από τα ξόρκια… Την οπλίζουν… ΟιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
