Ξεπλένοντας τη ζωή από τις στάχτες του χτες | της Ζωής Δικταίου Νυχτώνει, ανασαίνω την άνοιξη λαίμαργα, κάτω από σκονισμένα φτερά η ψυχή σφίγγεται περισσότερο άλλοτε βουβά στη σιωπή κι άλλοτε στη μάχη με το χάος τού νου. Γέμισαν λεμονανθούς τα κλαδιά το άρωμα ερεθίζει τις αισθήσεις όπως τότε, τρομακτικά ήρεμη εγωιστικά μόνη αναγνωρίζοντας τη φυσική ευθύνη στη συνάντηση μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναθεώρηση | του Γιώργου Μπίμη Το ότι υπάρχουμε και ζούμε, έχει μια καίρια σημασία κι οφείλουμε να διαβιούμε, με ανθρωπιά κι ευαισθησία… Τι ’ναι ο χρόνος μες στο χώρο; γιατί ’μαι αυτός που είμαι τώρα; Κι αυτό το φως το κερδοφόρο, γιατί να σβήνει μες στη μπόρα; Πού ξεκινά και πού τελειώνει, τούτο το αλλόκοτο ταξίδι; Ποιο λάγνο πάθος μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Πανδαμάτωρ χρόνος | της Άννας Τακάκη Όλα αυτά που λέμε τώρα κι αυτά που μας λένε, όλα αυτά που ακούμε, όλα αυτά που συμβαίνουν κάποτε θα περάσουν. Θα περάσουν όπως περνά η μέρα, ο χρόνος όπως περνά η βροχή, όπως περνούν οι εποχές. Όλα θα περάσουν. Κι εμείς θα είμαστε πάλι εδώ σταθερά στην ίδια θέση, Στην ίδια γειτονιά,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για το τίποτα | του Γιώργου Ηρακλέους Χαίρε, γιατί ξυπνάς πολύ νωρίς το πρωί και γυρίζεις αργά το απόγευμα, πτώμα! Ο κόσμος αρχίζει μόνο μια στιγμή και τελειώνει αμέτρητες φορές… Ανασαίνω τον χρυσό αγέρα της ψυχής και μετρώ τη ζωή μισή, ούτε ένα δάκρυ στα μάτια, μια σκοτεινή μορφή τα στέγνωσε… Στο γραφείο όλοι κρεμασμένοι από τους υπολογιστές χτυπούν ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για τις ροζ αποχρώσεις | του Αλκέτα Λεοννάτου (Επαναστατική θεωρία και πράξη) Διαβάζουμε βαθυστόχαστες αναλύσεις, για το ρόλο του ιμπεριαλισμού, για την αυτοδιάθεση των εθνών και άλλα ηχηρά παρόμοια. Συνήθως, όμως, όλες αυτές οι προσεγγίσεις, που υποτίθεται ότι αξιοποιούν τις επαναστατικές παρακαταθήκες στο ζήτημα, το μόνο που παράγουν είναι ένα ιδεολογικό κάλυμμα, που δίνει άλλοθι για την αδυναμία παρέμβασης σταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η έσω ανάγνωση του Δον Κιχώτη | του Γιώργου Γωνιανάκη Δύο δάχτυλα πάνω απ’ την ποίηση και πάνω απ’ όλα δίκαιος διέβαινε ο Δον Κιχώτης αδιάφορος σχεδόν για το εφήμερο ανήμερος για σχέδια μελλούμενα σουλάτσαρε για μια Δουλτσινέα έχοντας σύντροφο ισότρελο τον Σάντσο Πάντσο. Βέβαια –έως εδώ– τα λέει κι ο Θερβάντες. Για τα υπόλοιπα διάβασε την πληγή τη δίψα τηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ενός λεπτού βροχή | της Ζωής Δικταίου Όταν πέφτει η βροχή, ξυπνούν τα πετρωμένα όνειρα και φέγγει η πόλη, όπως τότε. Όταν πέφτει η βροχή, κεντούν οι στάλες σκιές στα πλακόστρωτα και στο μαντίλι της μνήμης παλιές στιγμές στην αγορά του τίποτα. Όταν πέφτει η βροχή, με μια υποψία ευτυχίας κλείνεις τα μάτια ώρα που σβήνουν τα κόκκινα ρόδα στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποθητής Ειρήνης Ποιητάρης | του Μιχάλη Εμμ. Χουρδάκη (Νίσπιτας) Σειρήνεια γρανάζια μηχανής υφάντρας ’πιτήδεια σκευάσματα δολερής Οικονομίας. Φάμπρικες λευτεριάς λαών τάχατες, σ’ ανηφοράδες αψηλούς απλώνουν πραμάτεια, την ποικιλότροπα διαμαντοστόλιστη παρωπίδα. Κάνουν και σύναξες λαού μέσα σε πάρκα, μ’ επιτροπές πολυμελείς για το νομότυπο. Στη μεσημβρία φαντασμένου κι ολόφωτου πέλαγου ο ποιητής με διογένειο φανάρι, ψάχνει αγνότη γι αγάπη γόνιμη, ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον Κωστή Παλαμά | του Μανώλη Λυκάκη Σε γύρεψα ω! ποιητή, με τ’ άγιο καλαμάρι, που χρόνια αποτύπωνε την άχραντη λαλιά σου, (όψη Αγίου θύμιζε και μόνο η θωριά σου) σε βρήκα στα ποιήματα, στων στίχων σου τη χάρη. Άγρυπνος στα ξορκίσματα της πίκρας μου να βγει, ανήμπορος ακούμπησα στο χάος της ψυχής σου, όμηρος εθελούσια της αύρας της γραφήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
