Η ζωή κυλά μέσα σε μια κοίτη άκρως περιοριστική | του Παναγιώτη Μηλιώτη Τη ζωή μη την αφήνεις να σου γλιστρά σαν το νερό όπως ανοίγεις τη βρύση του λουτρού, ούτε όμως και ν’ αποδέχεσαι να ρέει μέσα σε μια κοίτη περιοριστική. Πάντα να σε απασχολεί γιατί δε μπορείς να την ευχαριστηθείς ως την τελευταία της γουλιά και πάντα –ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αλεξάνδρεια | της Εριφύλης Πουλάκη Γλυκιά μου Αλεξάνδρεια θέλω να σε γνωρίσω είσαι πόθος μου κρυφός στους δρόμους σου να περπατήσω Να πιω νερό του Νείλου στα νερά του να βρεθώ Σε μια φελούκα τα αστέρια να κοιτώ Να δω τη βιβλιοθήκη σου, τη Νουζγα, το Αμπουκιρ, το σπίτι του Καβάφη να νιώσω ευτυχής Το σπίτι που γεννήθηκα, τον Ευαγγελισμό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ωσάν τον Κωνσταντάρα… | του Αντώνη Κουκλινού Διαβάζω και γροικώ πολλά, κουνώ τη (γ)κεφαλή μου, απ’ την απογοήτευση, που νοιώθει η ψυχή μου. Το ψεύτη κόσμο τούτο νέ, μούδε Θεός αντέχει, αυτός απού τον έφτιαξε και πχιο καλά κατέχει. Μνιά μέρα δεν επέρασε, χωρίς να βγει στα φόρα, η λαμογιά η πουτανιά, μαγάρισε τη χώρα. Ο ξεπεσμός ξεπέρασε, τα σύνοραΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εκδρομές της ψυχής | της Μαρίας Σταυρίδου Εκδρομές της ψυχής το πήγαινε-έλα της ζωής. Κρυφές διαδρομές σ’άνομα μονοπάτια Οι πιο τολμηροί … ντυμένοι εραστές …καταζητούμενοι ληστές. Παράνομοι φύλακες μιας φθαρμένης ηθικής, πληρωμένοι με φθηνές επιθυμίες αλλοδαπές. Πρόσωπα χαρακωμένα. Κορμιά λεηλατημένα και τα προσωπεία μακιγιαρισμένα, σαν θεατρίνες ξεπεσμένες …στην αρένα. Εκδρομές της ψυχής, Ταξίδια ονείρου μιας θαμμένης ευτυχίας που προδόθηκε πρινΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εμείς! | της Μαρίας Μπιλιλή-Φωτιάδη Το τραίνο δεν αγκομαχά! Ταξιδεύει χαρούμενα 100 και πλέον χρόνια στις ράγες της ζωής μας. Σφυρίζει ασταμάτητα για το παρόν και για το μέλλον μιας αλλιώτικης ζωής. Είναι στο χέρι μας να ταξιδέψουμε μαζί του, με το σφυρί του εργάτη και το δρεπάνι του αγρότη, έχοντας μαζί μας για αποσκευές την μόρφωση, τις τέχνες, τονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βιαστήκαμε… | του Γιώργου Ηρακλέους Βιαστήκαμε πολύ να ανοίξουμε την καρδιά μας, κουρελιάσαμε τον ήλιο, τώρα κλείνουμε παράθυρα και πόρτες, φεύγουμε χωρίς αφή, το σώμα μας ούτε που το νιώθουμε! Άγγελοι ξετυλίγουνε τα σύννεφα να μας ντύσουνε, δοθήκαμε εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη κι έτσι απομείναμε γυμνοί και μόνοι… Μέσα σε αυτή την άγρια μοναξιά καλύτερα να μη μιλάμε, δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον άταφο αειναύτη | του Μανώλη Λυκάκη Κάποτε σε μια θάλασσα θα ’θελα να ταφώ, να μου κροσσάρουν* το κορμί καράβια και γαλέρες, να μην υπάρχουν δίπλα μου βράχοι, στεριές και ξέρες, να με τραβούν τα ρεύματα στον άγριο ωκεανό. Μνήμα στενό με μάρμαρα δεν θέλω μες στα χόρτα, άγνωστος προς το άγνωστο να φεύγω να τραβώ, «ενθάδε κείται» νοεράΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αλλιώτικα μετρήσαμε απόψε το φως | της Ζωής Δικταίου Ενορχηστρώνεις φτερά λευκά και μουσικές από τον ψίθυρο των άστρων τρυφερή η πίστη σ’ έναν άλλον ουρανό. Σμιλεύοντας αρχέτυπες εικόνες του Έρωτα πέρα από τη δόνηση του φιλιού, η αφοσίωση, μεταφυσική φαντασίωση κι ο θάνατος χωρίς λύπη χωρίς αγωνία πια. Ντυμένες στα μεταξωτά οι μνήμες τής νιότης και οι ώρες οιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σβούρα | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έναν χρόνο παίρνει η σβούρα, σβούρα στον πολιτισμό, τον γραπτό υμνώντας λόγο με τιμή και σεβασμό, σκιαγραφεί μ’ ευγνωμοσύνη, στον γραφιά, που αίμα δίνει σκιαγραφεί το φως κι αρμέγει της αγάπης τη φωτιά, την καρδιά τ’ ονείρου φλέγει, του σεβντά τη σαϊτιά … Έναν χρόνο γράφει η σβούρα, σβούρα γύρω απ’ τον καπνό παίρνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
