Αφήνοντας στο χώμα τις ξενιτεμένες σκιές | της Ζωής Δικταίου Μυθοπλασίες ζωής ακούρσευτη η θάλασσα του Νότου ανοίγεται μαβιά βαθιά νερά του Λιβυκού στη μνήμη της νιότης, ακριβό το ταξίδι. Με τη φαντασία στην υδρόγειο επινοώντας καινούρια τερτίπια φτερουγίσματα αδέξια, μαθητεύεις να πετάς ακόμη στο όνειρο. Η πέννα στο κόκκινο μελάνι τα χέρια τρέμουν παγωμένα με πολεμούν οι λέξεις, αυτέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αποκριές | του Οίστρου (Τάσος Αυγερινός) Καρναβάλι ήρθε πάλι κι η Ελλάδα έχει βάλει στο κεφάλι ένα «φέσι» και σφιχτή «ζώνη» στη μέση! Καρναβάλι έχει φτάσει, πάει η χώρα τα’χει χάσει, και αντί για σερπαντίνες ρίχνει… μίζες και κομπίνες! Καρναβάλι και φιέστα κι η Ελλάδα δίνει ρέστα, καθώς πίνει και χορεύει μες τη βρώμα και τη χλεύη! (1995) Καρναβάλι ΕδώΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπαντιερόλι με το φέσι | της Άννας Τακάκη (σατιρικό) Τριαλαλά τριαλαλό μπείτε όλοι στο χορό! Άρχισε το καρναβάλι δείτε το κακό μας χάλι, δείτε πως αλλάξαν όλα και φορούμε παλιά σόλα. Δείτε πράματα αθρώποι πως αλλάξανε οι τόποι, εμπουκάραν οι τριβόλοι και φορούνε μπαντιερόλι, ωρέ κρίμας τσι στολές τσι παλιές μας φορεσές!… Τ’ ακριβά μας τα φουσάντα επομείνανε στη μπάνταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο παπάς της Αποκριάς | του Γιώργου Μπίμη Εγώ σε πήρα παπαδιά, σ’ έχρισα πρεσβυτέρα, το γέννημα των σπλάχνων μου παπά να ‘χει πατέρα. Κι ήσουν σεμνή και ταπεινή, στεφάνι πριν σου βάλω, μα τώρα που ξεσάλωσες, πια δε σ’ αντέχω άλλο… Στης εκκλησιάς το πλήρωμα σ’ έδειχνα με καμάρι κι εσύ τη μέση κούναγες με σκέρτσο και με χάρη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κοιμάμαι | της Μαρίας Σταυρίδου Κοιμάμαι … στο κρεβάτι που ακόμη ψάχνει και σ’ αναζητά στα σεντόνια που κρύβουν μυστικά, μα μένουν σιωπηλά. Τα βλέπω που παλεύουν να βρουν ξανά τη ζεστασιά, ενώ θυμούνται χάδια και φιλιά. Αγκαλιάζω το βαμβάκι που ντύθηκε μαξιλάρι, ονειρεύομαι μια σφιχτή αγκαλιά …από σένα. Κλείνω τα μάτια για να μην δω τη μοναξιά, να μηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Διαδρομή | του Γιώργου Μπίμη Απ’ τους κήπους της Αθήνας ως τα κάστρα της Βεργίνας, με Βαγγέλιο και σταυρό, σ’ έψαξα για να σε βρω… … … Στου Φιλίππου την αυλή, σε προσέγγισαν πολλοί, πονηροί συνδαιτυμόνες Φράγκοι, Σλάβοι, Μακεδόνες. Κι άπλωσα δειλά το χέρι, ορφανό μου περιστέρι, μα, στην έκσταση απάνω, σ’ ένα σύννεφο σε χάνω. Στων παθών την εβδομάδαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ήττα | του Γιώργου Ηρακλέους Ο μικρός απάτητος δρόμος μας φέρνει ως το περιβόλι με την άκαυτη βάτο. Εδώ, η μνήμη καίει και ζεματάνε τα δάκρυα. Καταματωμένε σύντροφε, έτσι μας τα φέρε ο καιρός, χάσαμε… Όλα η ψυχή τα θέλει, όλα τα ζητά τα κόκκινα, τα πράσινα, τα γήινα τα επουράνια κι αυτά τα κρύψαμε εδώ στο χώμα, σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Vera Cruz | του Μανώλη Λυκάκη Κάποια φορά στο μακρινό πόρτο του Vera Cruz, σε ένα μπαρ που σύχναζαν τα βράδια ναυτικοί και βρίσκανε να ξεχαστούν μια γυναικεία αγκάλη, μια πάντα μόνη κάθονταν γυναίκα σκεφτική. Θλιμμένο ήτανε πολύ τ’ όμορφο πρόσωπό της! Σ’ ένα μικρό που φόραγε στο στήθος μενταγιόν, ένα καράβι λίκνιζε σε μια χρυσή καδένα, καθώς μπροστά τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζωή, ζωή παντού και πουθενά | της Ζωής Δικταίου Αλλεπάλληλες οι μεταμφιέσεις πόσα προσωπεία φοράς επιστρατεύοντας μια ακτίνα από χρωματιστό φως ζωγραφίζεις στην πάνω όψη της ψυχής για να με ξεγελάσεις, άλλη μια φορά ζωή, ζωή… παντού και πουθενά. Στο μακρινό παρελθόν παλιά γράμματα ξεθωριασμένα στο ξύλινο μπαούλο σκαλιστά ρόδια και περιστέρια χίλιες δυνατότητες συμβιώνουν περιμένοντας να εκφραστούν κι ύστερα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
