Το φωτεινό μονοπάτι | του Γιώργου Ηρακλέους Πήρα το φωτεινό μονοπάτι για ν’ αλλάξω ζωή, να βρω τα λουλούδια που θ’ ανθίζουν για πάντα, το πέλαγο που θα ξαναγίνει γαλάζιο και καθάριο σαν το γυαλί! Προχώρησα γεμάτος χαρά, στο μαντίλι μου δυο ρόδα φυλαγμένα τραγουδούσαν ένα τραγούδι για τους οδοιπόρους… Κάποιος, κάποτε, μου είχε πει: «Θα είμαστε μαζί για πάντα»,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στις κορυφές του φωτός | του Τάκη Βαρελά Ας τραβήξουμε τώρα για τις κορυφές μας. Έτσι και αλλιώς, όλες οι πυραμίδες του επάνω και κάτω κόσμου, δικές μάς είναι! Οι τσιμινιέρες και αυτές δικές μας είναι. Καπνίζουν τα τσιγάρα μας και είναι ο καπνός μας βαρύς, όσο και το φορτίο μας. Δικά μας τα τσιγάρα. Δικός μας ο καπνός. ΔικόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η παράσταση | του Γιώργου Μπίμη Ας βρούμε τον δικό μας τρόπο αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του «παράσταση» να παίξει. Έχει τα δικά του λόγια να πει, τις δικές του ευθύνες για τις πράξεις του. Τα φώτα άναψαν και χάθηκαν οι σκιές, πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια, μας ζώνουν πόνοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπραζίλια | του Μανώλη Λυκάκη Πρόσω ξανά ολοταχώς τραβάμε για Μπραζίλια, των ταξιδιών την ποθητή χώρα των ναυτικών, μπροστά μας απομείνανε ακόμη λίγα μίλια, με κόντρα τους παράξενους καιρούς των τροπικών. Δεν τους ακούς που τραγουδούν με νοτισμένα λόγια, σκυμμένος είσαι συνεχώς σ’ ένα ανοιχτό χαρτί, στοιβάζεις τα φορτία σου, καφέ, καπνό και σόγια, και έχεις μες τους αριθμούς τωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο γέρμα του ήλιου αλέθουν οι μυλόπετρες | της Ζωής Δικταίου Μονομεριάζουν οι χαρές, καλοτυχιά θεμελιωμένη σε φαράγγια και χαράκια ώρα που διασκορπίζεται στα διάσελα η πάχνη, και ξαναδευτερώνει όρκο ο Αποκόρωνας στού αγριμιού το κέρατο και στού φιδιού τη γέννα. Τέλεψε ο άθλος στου παππού το Νοτικό λιοστάσι, Μοίρα μυριόκλωνη μια γέρικη ελιά, αργοζυγιάζεται, στο μισεμό, στο γιαγερμό, στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
H μπαλάντα των επιθέτων | του Άρη Ταστάνη Ι Είναι κάτι νύχτες μενεξεδένιες. Παράξενες νύχτες λυπημένες. Που θαρρείς τον λευτερώνουν. Στο μαγεμένο του κόσμου άπειρο. Από το κλειστό παράθυρο. Τον σπρώχνουν. Σε δρόμους που δεν ξέρει να βαδίζει. Ηλιοβασιλέματα ερωτικά βιγλίζει. Στου Μάρκο Πόλο τις γιασεμένιες πολιτείες, αστρολάβων κώδικες διαβάζει. Στου Νίκου Καβαδία τους μέγα ωκεανούς, δελφίνους φοβερούς δαμάζει… ΣτηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η συνοικία | του Γιώργου Ηρακλέους Κλειστό το περίπτερο της γειτονιάς, νύχτα καλοκαιριού καταμόναχη, χωρίς τσιγάρο απόψε. Γυρίζουν απ’ την εξορία κάποιοι γείτονες κρατώντας τις βαλίτσες τους κι όλα τους φαίνονται αλλιώτικα και ξένα, το βλέπω στα μάτια και στις αμήχανες κινήσεις τους! Η ζωή κι ο θάνατος, το ένα καταργεί το άλλο και τα δυο στέκουνε ασάλευτα στη γωνιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κόκκινες βροχές | του Βασίλη Κανιάρη Κόκκινες βροχές έρχονται τις νύχτες πέφτουν στην Αθήνα κόκκινες βροχές θάλασσα και χώμα γέμισε ο αέρας θάλασσα και χώμα φέρνουν οι βροχές. Άνεμοι υγροί πάνω από το κύμα φέρνουν στην Ελλάδα τις περγαμηνές σαν πουλιά που ΄φύγαν και γυρίζουν πίσω οι παλιές οι μέρες οι Αλεξανδρινές. Σ΄ έπιασα να κλαις κάποιο μεσημέρι μ΄ ανοιχτάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παραλογή | του Γιώργου Γωνιανάκη Κοίτα· άμα κάμεις κίνημα μην έρθεις μοναχός σου… ΜΟΙΡΟΛΟΙ Εδώ: Νεκροθάφτες με χάχανα φτυαρίζουν Ιερείς τη μνήμη βεβηλώνουν βλαστημώντας Καντηλανάφτες ρίχνουν κατάρες και ρουχάλες. Πέρα, στο θόλο τ’ ουρανού ηχούν βροντές καμπάνες, μαυροντυμένα σύννεφα συνάζονται – Είναι οι συγγενείς κι οι φίλοι π’ όρκο να δώσουν πρέπει στου ήλιου τον ιδρώτα στων αστεριών το δάκρυΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
