Το δώρο του στρατιώτη στη γυναίκα του | του Μπέρτολτ Μπρεχτ Και τι έστειλε ο φαντάρος στη γυναίκα του Απ’ την παλιά πρωτεύουσα την Πράγα; Από την Πράγα της έστειλε ψηλά μποτίνια, Ένα χαιρετισμό και τα ψηλά μποτίνια Αυτό της έστειλε δώρο από την Πράγα. Και τι έστειλε ο φαντάρος στη γυναίκα του Απ’ τη Βαρσοβία και τις όχθες τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σήμα κινδύνου | του Γιώργου Ηρακλέους Διψάνε οι μέρες για νερό, μπαίνω στο σκοτεινό τρένο της φυγής, μεγαλώνουνε τα χάσματα ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή… Ετούτη η προσφυγιά σέρνεται μέσα μας, δειπνούμε τις αμαρτίες των γονιών μας και των συνανθρώπων τα κρίματα… Βαλσαμωμένη ζωή, τα σώματα των εφήβων μαρμαρωμένα, άψυχα αγάλματα. Το τρένο της φυγής σταματάει στην κοιλάδα τωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον πόλεμο | του Γιώργου Μπίμη Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά Μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι Κι εγώ σ΄ ένα χαράκωμα μ΄ ένα σουγιά, Στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη… Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά Φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω, Να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά, Μια λευτεριά στον κόσμο ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πέντε ποιήματα του Γουόλτ Γουίτμαν ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΜΟΥ Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου, το πρώτο βήμα μου ’δωσε τόση χαρά, Η απλή επίγνωση της πραγματικότητας, αυτές οι μορφές, η δύναμη της κίνησης, Το πιο κοινό έντομο ή ζώο, οι αισθήσεις, η όραση, ο έρωτας, Το πρώτο βήμα λοιπόν με γέμισε με τέτοιο δέος και μου ’δωσε τόση χαρά,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη | του Γιώργου Γωνιανάκη Δεν είναι έρημο το δώμα σου, Μιχάλη· το καθετί και κάτι έχει κρατήσει τα ηχεία είναι νοτισμένα από νότες τα ποτήρια ποτίσανε ξενύχτι το τραπεζάκι τράβηξε τις ατελείωτες κι ατέλειωτες κουβέντες. Οι δίσκοι τα περιοδικά και τα βιβλία έτσι ανάκατα βαλμένα φτιάχνουν λόφους κι άνθη της θύμησης στο φωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παράθυρο στον ήλιο | της Άννας Τακάκη Να ξυπνάς το πρωί, και να χαίρεσαι! Ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να στρέφεις τα μάτια στον ήλιο π’ ανατέλλει. Ακόμη κι αν κρύβεται κάτω από ένα στακτί σύννεφο. Και να μη σε νοιάζει για τις ώρες που ακολουθούν. Μην κάνεις σκέψεις θολές που σου κρύβουν το φως. Ήδη ο ήλιος αρχίζει ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια κόκκινη πλατεία | της Μαρίας Σταυρίδου Αναζητώ μια κόκκινη πλατεία μια αρχή και μια θεωρία για να κάνω θρυλική επανάσταση… αποστασία. Έναν μικρό λαό για μια μεγάλη θυσία για να ξαναγραφτεί η ιστορία, για να φοβηθεί η δειλία να κρυφτεί ξανά στην ανομία. Έναν άμαθο στρατό που θα χαμογελάσει στον Δαίμονα, που θα προσκυνήσει τον Θεό, που δεν θαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το παράπονο ενός παράλυτου παιδιού | του Άρη Ταστάνη Οι ρόδινες καπιράθες στο λιοτρίβι, δεν έχουν ουσία για μένα. Τα Λαζαράκια με τον καραμελένιο δικέφαλο αητό, μήτε να τ’ αγγίξω. Τις δεκάρες που σκόρπισε ο νονός στα βαφτίσια, τι να τις κάνω εγώ; Μάνα. Το καινούριο πουλόβερ που έπλεξες αγρυπνώντας στο πεζούλι, τι να το κάνω εγώ; Μάνα. Τίποτα τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η απάντηση | του Γιώργου Ηρακλέους Νύχτα στον σταθμό του τρένου, μια σκιά περπατάει στις ράγες, σκονισμένες πλατφόρμες, σκουριασμένα μεταλλικά παγκάκια… Στη διασταύρωση των γραμμών μια γυναίκα κρατάει τ’ ανοιγμένο ρόδι κι εύχεται ν’ αλλάξουνε τα πράγματα! Παλιοί, αγαπημένοι μου σύντροφοι, εσείς που μάθατε τον κόσμο κι απέξω κι από μέσα, πείτε μου τι επιτέλους έχουμε δικό μας σ’ αυτήνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
