Όταν μου μιλάς… | του Γιώργου Ηρακλέους Όταν μου μιλάς, πεθαίνουν τα λουλούδια, σβήνουνε τα χρώματα, μια φοβερή βροχή πέφτει και χάνεται μέσα μου, τα τραγούδια γεμίζουν ίσκιους. Όταν μου μιλάς, το φεγγάρι γίνεται πληγή και φωτίζει ματωμένο τις νύχτες μου, ανάβει ένα φως σε χρώμα μωβ βιολέτας από τον επιτάφιο… Όταν μου μιλάς, κόβονται τα μέλη των αγαλμάτων, οιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπρος στο παράθυρο | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μπρος στο παράθυρο τ’ αφιονισμένου καιρού στέκομαι αμίλητος, τον ίσκιο μου περιφρουρούν… Χρόνια προβλήματα, μισόν αιώνα σχεδόν, τραγούδια κι όνειρα, σημάδια, αμυχές των καιρών… Ψάχνω ένα χάδι, καθώς το σώμα γερνά, μες στο σκοτάδι κι ο πόνος με κυβερνά… Μοιάζω με βράχο π’ ο ρόχθος μετακινεί, δεν θέλω να ’χω ψυχή, σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Lauren | της Ζωής Δικταίου Δεν ήταν για τίποτα σίγουρη, την προλάβαιναν πάντα οι εξελίξεις, θαρρείς κι έπαιζε σ’ ένα παιχνίδι, σαν το κρυφτό, κι εκεί που περίμενε να πει, φτου ξελευτερία, κάποιος προλάβαινε, και, την έφτυνε… Μόνο για την υπερηφάνεια της δεν αμφέβαλλε. Αυτή την κρατούσε.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Περί ελευθερίας | της Άννας Τακάκη Για ποια ελευθερία μου λέτε; Για ποια λύτρωση; Οι εχθροί δεν έφυγαν. Καραδοκούν εδώ δίπλα μας. ή τους κουβαλάμε ακόμη μέσα μας. Παλεύουμε καθημερινά μαζί τους. Τα χέρια μας δεν είναι χέρια που κάποτε χάιδευαν, κάποτε πρόσφεραν κάποτε έπαιρναν ένα καλό για να το κάμουν καλλίτερο. Τα χέρια μας έχουν γίνει σπαθιά και μαχαίρια.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τρένο των 8 και δέκα | της Μαρίας Σταυρίδου Ήρθε… ούτε καν το πρόσεξα είναι ήδη στις ράγες, διαλαλεί την άφιξη του, τη «σπάνια» διαδρομή του. Το τρένο των 8 και δέκα Διαφημιζόμενο ως το πιο καλό και όμως… όσοι το είδαν είπαν ατημέλητο… αδιάφορο… σιωπηλό. Άδεια καθίσματα… αόρατοι επιβάτες μα η σφυρίχτρα δυνατή, σαν γριά που έχει πανικοβληθεί.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φθινόπωρο | του Γιώργου Ηρακλέους Έζησα μέσα κι έξω απ’ τη ζωή, με βλέμμα μετανάστη σταματούσα σε κάθε λέξη να καταλάβω τι σημαίνει! Προχωρούσα μες στη βροχή πάνω στα κίτρινα φύλλα, με κούραζαν οι συναντήσεις, μου άρεσε να βλέπω το φθινόπωρο να στέκει στα δέντρα και στα παράθυρα τις γριές μάνες με τα γυαλιά τους να κοιτάζουν λυπημένες στους δρόμους…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Blue Horizon, Καρτερώντας τον Αντώνη | Δύο ποιήματα του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Blue Horizon Με του Σεπτέμβρη τη βροχή, εθεάθη στο λιμάνι το πλοίο, μέσα απ’ του Πειραιά, τα γαλανά νερά κι ένας τριάντα εξάχρονος, αργά επιβάτης φτάνει κι αρνείται ο ύπαρχος να μπει, ακούστε συμφορά… Δίνει απαθώς παράγγελμα στο πλοίο να σαλπάρει, πετώντας στ’ άγρια κύματα τον άτυχο νεαρό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Enora | της Ζωής Δικταίου Έπνιγε μέσα της ένα αίσθημα αόριστης νοσταλγίας και το αμετακίνητο πείσμα της, αυτά έλεγε, την κρατούσαν πίσω, αυτά, τα μεγαλύτερα μειονεκτήματά της, αυτά, την εμπόδιζαν να ζήσει το σήμερα. Βέβαια, δεν ένιωθε πια οικειότητα με τον κόσμο της, όποτε έβρισκε ευκαιρία, κήρυττεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εξέλιξη | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Είναι εξέλιξη του ανθρώπου η φωτιά. Φλόγες καλπάζουν καίνε κτίρια και ομίλους καίγονται άλογα. Μαύροι κορμοί απελπισμένα τα κλαδιά ζητούν βοήθεια καίγονται δέντρα. Στριγκές φωνές, κλάμα και ουρλιαχτό καίγονται γάτες. Ένα αλύχτισμα και κλάμα γοερό καίγονται σκύλοι. Τοίχοι βουβοί μαύροι σοβάδες σε κομμάτια καίγονται σπίτια. Άγριες κραυγές, πληγές καρβουνιασμένες καίγονται άνθρωποι. Κοράκια χόρτασαν με δασικάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
