Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Τρία ποιήματα της Αθηνάς – Ιωάννας Λειβαδάρα Αδράνεια Μικρές κηλίδες αίματος σβήνουν πάνω στη συνήθεια Κι εσύ φωνάζεις, χωρίς φωνή Η οργή σκίζει τα σωθικά σου Οι κηλίδες γίνονται πυρκαγιά Τα δάκρυα πνίγουν την ανάσα σου Κι εσύ σωπαίνεις… Απόσταση Που είναι το κουβάρι σου; Γιατί δεν μπορώ να το βρω; Παντού αντικρίζω κλωστές ξεδίπλωτες, κλωστές παρασυρόμενες μέσα στο δάσοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βερεστσάγκιν – Όταν τέχνη δε σημαίνει υποταγή (όπως γίνεται δυστυχώς στις μέρες μας) | του Παναγιώτη Ξηρουχάκη «Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας» Φράντς Κάφκα Για αιώνες η ζωγραφική αποτελούσε τον πιο πιστό τρόπο απεικόνισης της πραγματικότητας.Οι άνθρωποι έβλεπαν μέχρι πρόσφατα στους πίνακες πολλά περισσότερα απ’ ότι βλέπουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Στέλιος Καζαντζίδης και η ελληνική μεταπολεμική πραγματικότητα | του Γιώργου Αλεξάτου Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2004 και δημοσιεύτηκε τον επόμενο χρόνο στο περιοδικό «Λαϊκό Τραγούδι» και στο βιβλίο «Στέλιος Καζαντζίδης. Αφιέρωμα» (επιμέλεια Θωμάς Κοροβίνης, εκδ. Οδός Πανός). Όταν το 1952 πρωτακούγεται στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού το όνομα του νεαρού καλλιτέχνη Στέλιου Καζαντζίδη δεν έχουν περάσει παρά μόνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γεννήτρια | του Χρήστου Δημούλα Πόσο θέλω τα μάτια σου να βλέπω με αγάπη όταν η μαύρη πεταλούδα όλο τρυπάει τα πλευρά σου και κοκαλώνει των συναισθημάτων σου την κίνηση το χέρι σου προς το δικό μου και την γλώσσα σου αντί για λόγια ομορφιάς φοβισμένα ξερατά την κάνει να εκτοξεύει άλλοθι τρομαγμένου νου που υποκρίνεται τον δυνατό και περνάνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η θεία Ευτέρπη, μια κάλπικη λίρα, μια μουριά και κάτι πρώιμες παιδικές απορίες | του Γιάννη Χατζηχρήστου Είχα μία θεία… Την θεία την Ευτέρπη, ανιψιά του παππού του Γιάννη από την Πόλη, που είχε άντρα τον θείο Πολύβιο. Τον Στρογγυλό, που πούλαγε πουκάμισα στην Σταδίου και δεν ήταν καθόλου στρογγυλός. Λεβεντάνθρωπος. Δεν είχαν παιδιά αλλά είχαν μια καταπληκτική μουριά στονΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ας έρθουν απ’ τα μάθια μου να πιουν να ξεδιψάσουν | της Ζωής Δικταίου Τα μάτια σου έχουν μια παράξενη μέθη. Αρμέγουν το φως του κλειστού τόπου λιγωμένα από τις πολλές ομορφιές. Στο φως της αυγής, η ανατολή μοιράζει υποσχέσεις σε μιαν ατμόσφαιρα τρυφερή και υγρή, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο του Οροπεδίου μέσα από την αγκαλιά του σύμπαντος. Τόπος μυστηρίου καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οχτώ χρόνια μετά | διήγημα του Γιώργου Αλεξάτου Σιγά μη με νοιάζει, Ελένη μου! Όσα χρόνια κι αν μου ρίξουν, και ισόβια να κάτσω μέσα, εγώ αυτό που ’θελα να κάνω, το ’κανα. Όχι, δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Αυτό που έκανα ήθελα να του κάνω. Και στη δίκη δεν πρόκειται να πω απολύτως τίποτα. Ας πει ό,τι θέλει οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζωή θαλασσινή | της Άννας Τακάκη Τα νιάτα σου τα έφαγες σε πλοίο φορτηγό, ναύτης σαν πρωτομπάρκαρες, Μάης ήταν θυμάμαι. Όργωνες χίλιες θάλασσες και σ’ οχυρό ογρό φυλάκιζες τα όνειρα…Τα χρόνια αργοπερνάνε. Πυρπολημένα θέλγητρα του κόσμου οι ακτές με τη θωριά σημάδευες γέρνοντας μπρος στα ρέλια. Σε μια ουρά ξεφόρτωνες κοντέινερς σειρές κι οχ, γρήγορα της άγκυρας δονούσε η καδένα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τ’ αμύγδαλα… | του Αντώνη Κουκλινού Απου θα ξεσουβγιάζεται καθόλου ανεμελιάρης…. Το γάιδαρο καβαλικεύγει και σφυρολογά ένα παλιό σκοπό, με τη σκέψη ντου να ταξιδεύγει, άλαμπλήρη που…. Σα ν’ ήφταξε τη στροφή με τη δροσαπιδιά, εσίμωσε στο πλιά χαμηλό κλαδί και κόβγει ένα δροσάπιδο. Κόβγει κ’ ένα βλασταράκι και το δίδει του γαϊδάρου, να το μασουλίζει κ’ αυτός, να τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
