Τούτα φέραν κείνα και κείνα φέραν τ’ άλλα | της Άννας Τακάκη
Ξαφνικά άστραψε και βρόντηξε κι έγινε η μέρα μισοσκότεινη. Κι ανοίξανε οι καταρράχτες τ’ ουρανού κι η γης επότισε, ήπιε, ήπιε και χόρτασε η διψοκεντημένη. Κι ύστερα ανοίξανε κι οι καταρράχτες της γης, οι ποταμοί, οι παραπόταμοι και πλημμύρισε ο τόπος. Λίμνιασαν οι δρόμοι, οι πλατείες, σ’ ένα πέλαγος χτίρια και σπίτια. Πλωτές βάρκες τα έπιπλα, ζώα ανήμπορα ουρλιάζανε. Όσα τα κατάφεραν κι όσα τα κατάπιε η μανιοπλημμύρα…Ρούφηξε η θάλασσα ό,τι ήθελε, ρούφηξαν και τα ποτάμια, καταστράφηκε το βιος του ανθρώπου. Κι ο κίνδυνος στα μάτια του σαν Εφιάλτης πρόβαιρνε, κι όλη η ζωή του ρέουσα στη λασπουριά. Κι έγινε η ήρεμη πόλις μια κραυγή… «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Ακούει κανείς; Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια…Κι έγινε η γνώριμη πόλις μας αγνώριμη. Αγρίεψε ξαφνικά τούτος ο ήρεμος τόπος. Η θάλασσα καφετιά, οι άνθρωποι αλαλάζοντες στα λασπόνερα, τι να σώσουν, πώς να σωθούν
– Ο Θεός δεν αντέχει πια τις αμαρτίες μας, η φύση εκδικείται, η κλιματική αλλαγή…Τί να πει κι ο καθείς, δεν ξέρει πια τέτοιες ώρες. Φταίει η βροχή, η καταιγίδα, φταίει η κακιά η ώρα, η άδικη στιγμή, που μάζεψε όλη την οργή των συννέφων μονόπαντας; Φταίνε τα μπαζωμένα ρέματα, οι χείμαρροι που γίναν άσφαλτοι, φταίει η εξέλιξη, η ανθρώπινη ανοησία, να μην προνοεί; Άλλη η βουλή του ανθρώπου και άλλη του Θεού. Φταίει η απληστία; «και τούτη η γης δικιά μας, πάρτε τη».
-Τι θέλουν εδώ τα ποτάμια…πιάνουν τόπο, μπαζώστε τα! Τι δουλειά έχουν οι καλαμώνες, η χλωρίδα, τα περίσσια δέντρα; ξεριζώστε τα! Χέρι που ληστεύει άδικο και παράνομο είναι και δικάζεται. Μα τούτη η δίκη αργεί ή μεταφέρεται σε χέρι που δε φταίει σε τίποτα και εν αγνοία του έπαθε. Δίκη άδικη.
Η μοίρα του ανθρώπου να υπομένει τα πάντα, να ελπίζει, να πέφτει και να ξανασηκώνεται, να ξαναγεννάται από τις στάχτες του κι από τις λάσπες του, ν’ ανοίγει πάλι τους δρόμους του και να βαδίζει είναι πράγμα φυσικόν του. Κι εκεί που είχε ξεχάσει την ανθρωπιά, ξαναγίνεται άνθρωπος με τις αξίες του, με την αλληλεγγύη του, τη δοτικότητά του, τη δύναμή του, την προσφορά του, την αγάπη του.
Αυτή η πρόσφατη δοκιμασία -πάθημα- στην πόλη μας άφησε ένα μεγάλο μάθημα κι ένα άλλο κεφάλαιο στην ιστορία του τόπου. Αρκεί κανείς να το διαβάζει και να το ξαναδιαβάζει, να το μάθει καλά. Ποτέ του μην το ξεχάσει. Μην το ξεχάσουν και οι ιθύνοντες, γιατί τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται.
Σητεία 23 Οκτώβρη 2022
Άννα Τακάκη
