Οπτικές και εμπειρίες | του Δημήτρη Σκαλτσά Αργυρού
Οπτικές και εμπειρίες: εκ φύσεως και εκ θέσεως από την μέρα που κατάλαβα τον εαυτό μου βρέθηκα στο πλευρό των καταπιεσμένων και ας σηκώνουν το ανάστημα τους στην εξουσία. Ίσως το γεγονός πως είμαι ΑμΕΑ με έκανε να νιώθω πιο κοντά σε αυτούς, παρά στην εξουσία και τα πιόνια της.
■ Ήμουν 14 χρόνων και είχα αράξει ένα σούρουπο στο τζαμί της Καλούτσιανης. Κάποιος πρώην μπάτσος, νομίζω πως έχει φύγει για το μακρύ ταξίδι, με πλησίασε, τον ήξερα από την γειτονιά, άρχισε να μου μιλάει, και άρχισε να απλώνει το χέρι του στο ώμο, και να μου χαϊδεύει τις ρόγες· σάστισα τι κάνεις; του λέω, σταμάτα τώρα!
Μου αντιπρότεινε να τον ακολουθήσω σε ένα σπίτι, του λέω αν δεν σταματήσεις τώρα, αύριο θα το μάθει όλη η γειτονιά, και οι γονείς μου φυσικά.
Έφυγε, δεν με ξαναπείραξε και είναι η πρώτη φορά που το λέω. Δεν ξέρω αν ένιωθα φόβο ή λύπη, ίσως και τα δύο.
■ Στα 19 μου κατεβαίνοντας το βράδυ από ένα μπαρ, πρόσεξα ένα τύπο να με ακολουθεί. Στο γνωστό τζαμί με σταματάει και μου πιάνει την γνωστή κουβέντα, του λέω δεν γουστάρω άνδρες, σχεδόν μεθυσμένος βάζει τα κλάματα και συζητάμε.
Την άλλη μέρα βγήκαμε για καφέ, προσπάθησα να τον βοηθήσω, νομίζω τρεις βδομάδες μετά κάτι κωλόπαιδα τον σάπισαν στο ξύλο στα Λιθαρίτσια αφού τον ψώνισαν και τον πήραν. Για αρκετό καιρό κρατήσαμε επαφή, σε κάποια φάση χαθήκαμε.
■ Στο σχολείο έκανα παρέα με ένα συμμαθητή μου, χαθήκαμε και βρεθήκαμε στο Ξενία το 2005. Ήταν από τους ΕΚΑΜιτες, που σαν σακί με σήκωσαν όρθιο και με πέταξαν μέσα στην κλούβα.
Πέρσι τον ξαναβρήκα· είχε πάρει σύνταξη και μιλήσαμε σαν να μην έγινε τίποτε, σαν παλαιά φιλαράκια. Δεν ξεχνώ, αλλά συγχωρώ γιατί κατανοώ και γιατί δεν έχει νόημα για μένα να μισώ.
■ Ένα βράδυ, στα μέσα της δεκαετίας του 90, είχε ομίχλη και γύρναγα λίγο μεθυσμένος σπίτι, ατμόσφαιρα Αγγελόπουλου, κλασικά Γιάννενα, κοίταξα τα φώτα του δρόμου και κόλλησα. Ήταν φανερό πως έπαθα επιληψία, ζαλίστηκα, έπεσα και σταματάει μπροστά μου ένα αμάξι, με κάτι καλά παιδιά της νύκτας, ποινικοί, παραβατικοί και Ρομά.
Οι καλοί μου άγγελοι στις νυχτερινές μου αποδράσεις εκείνη την δεκαετία, πάντα στο πλευρό μου, ποτέ μου δεν τους φοβήθηκα και χάρη σε αυτούς δεν φοβήθηκα πότε τις περιπλανήσεις μου την νύκτα.
Μεγαλώσαμε μαζί στην γειτονιά, αυτοί ολόκληρη οικογένεια σε ένα χαμόσπιτο, έρχονταν και έπαιρναν ότι δεν ήθελε ο πατέρας μου, που είχε μπακάλικο. Τραγική ιστορία με ακόμη πιο τραγική εξέλιξη αυτά τα παιδιά, αυτοί που είναι από τα Γιάννενα γνωρίζουν.
Εκείνη την βραδιά με βοήθησαν όσο κανένας, για πολύ ώρα γυρνάγαμε εδώ και εκεί, να με πάνε σπίτι γιατί εγώ μες στην ζάλη μου δεν θυμόμουν ακριβώς που ήταν.
Μικρές ιστορίες μα με σημάδεψαν για να βλέπω ποιοί είναι μαζί μου και ποιοί είναι απέναντι μου.
27.10.21
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι το «Λυκόφως – ουράνιες σκιές» του δημιουργού ψηφιακού εικαστικού περιεχομένου Alexander Rommel, 2019]
Δημήτρης Σκαλτσάς Αργυρός
Επαγγελματίας Ανάπηρος
Όπως είπε ο Νίκος Μπελογιάννης τρία τα συστατικά της ζωής: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.
.
.
.
.
.
.
