Οι σπηλιές των θεών | της Άννας Τακάκη
Κάποτε, πολύ πριν από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι ζούσανε μέσα στις σπηλιές, πριν αρχίσουν να σάζουν τις καλύβες τους. Κι όταν φύγανε οι άνθρωποι, τότε ήρθαν να μείνουνε οι Θεοί. Κατεβαίνανε από τον Ψηλορείτη κι εκάνανε μια σπεράδα στα πιο χαμηλά βουνά, βοηθούσανε τσ’ ανθρώπους στις δύσκολες ώρες και διανυχτερεύανε στις σπηλιές. Το πόσο κοντά ήτανε οι Θεοί με τους ανθρώπους, το δείχνει ακόμη μια παλιά φράση σε περιοχές της Κρήτης. Μα το Ζα, (Μα τον Ζεύς). Οι σπηλιές κατά την αρχαιότητα έγιναν τόποι λατρείας, όπου μάλιστα έχουν βρεθεί αγαλματίδια κι αφιερώματα.
Ιερό σύμβολο χριστιανοσύνης και η σπηλιά που γεννήθηκε ο Χριστός. Στη συνέχεια μοναχοί και ασκητές διαλέγανε μια σπηλιά για ν’ ασκητέψουνε και ν’ αφήσουνε το πνεύμα τους μέσα σ’αυτές. Κοντινό παράδειγμα η σπηλιά του Γεροντογιάννη στη μονή Καψά.
Σε σπηλιές ποσταγιάζανε οδοιπόροι και ξωμάχοι, ανθρώποι του μόχτου που περιδιαβαίνανε τα βουνά και τα λαγκάδια και δεν είχανε πού να γείρουνε. Σπηλιές ονομαστές κι ακατονόμαστες που έχουν γίνει μυστηριώδεις μέσα από δοξασίες και θρύλους των παραδώσεών μας.
Οι σπηλιές των Θεών είχαν γίνει και σπηλιές του ενός και μόνο Θεού Έρωτα, από ζευγάρια που δεν είχαν άλλο τόπο συνάντησης σε χρόνους αλλοτινούς και διαφορετικούς καιρούς.
Σε πολλές σπηλιές της Κρήτης έχουν βρεθεί εικόνες θαυματουργιές, κι έχουν χτιστεί εκεί μοναστήρια, άξια ξωκλήσια της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Εκεί σ’ αυτές τις ιερές σπηλιές κρυβόταν κατά την περίοδο των διωγμών οι καταδιωγμένοι χριστιανοί κι ακόμη οι καταδιωγμένοι από τους Άραβες πειρατές, Σαρακηνούς, Ενετούς, Τούρκους, Γερμανούς, όσοι δηλαδή κατακτητές εισέβαλαν σ’ αυτόν τον τόπο. Φαίνεται δεν είχαν φύγει ακόμη απ’ εκεί οι Θεοί. Εκεί τους περιφρουρούσαν και τους προστάτευαν από το κακό.
Σε μια σπηλιά στ’ Αμάτου, Σπηλιάρα τη λέγανε λόγο του μεγάλου μεγέθους της, είχανε στήσει το κονάκι τους και φτιάχνανε τα τυροκομικά τους ο παππούς με τη γιαγιά μου, καθώς βόσκανε τα κοπάδια στο βουνό. Εκεί και η πρώτη αγάπη, τα πρώτα τους καρδιοχτύπια. Ανάμεσα στους Θεούς και στους ανθρώπους, ενδιάμεσα στη γη και στον ουρανό. Στην κόχη ενός ΜΙΚΡΟΥ τόπου ήμερου και άγριου, πριν να φύγουν και ξενιτευτούν στη μακρινή Αυστραλία. Πριν ανακαλύψουν έναν άλλο κόσμο, μεγάλο, απέραντο, αλλιώτικο. Μα όσο κι αν μεγάλωσε ο τόπος τους, όσο κι αν μέρεψε η ζωή τους στην ξενιτιά, αυτή τη σπηλιά αναζητούσε η ψυχή και το μυαλό τους. Εκεί σ’ αυτή την αγριάδα νόμιζαν ότι ζούσαν πιο κοντά στον Θεό, δηλαδή πιο κοντά στον παράδεισο!
.
Άννα Τακάκη
