Η φιλοσοφία της ποίησης κι η ποίηση της φιλοσοφίας | του Γιώργου Μπίμη
Η ποίηση ως μορφή τέχνης, στην απλή της εκδοχή, εξυμνεί και εκθειάζει το φυσικό κόσμο και τα εξωτερικά του γνωρίσματα.
Τους ήχους των γάργαρων ρυακιών που τρέχουν εσπευσμένα στον κατήφορο, τους μυροφόρους θάμνους κάτω από τα ψηλόλιγνα κυπαρίσσια, τα γιασεμιά που σκορπάν σπάταλα τη μεθυστική τους ευωδιά τις έναστρες νύχτες του Αλωνάρη, τις πολύχρωμες πεταλούδες και τις εργασιομανείς μέλισσες που εναποθέτουν τη γύρη από λουλούδι σε λουλούδι και, που ο βόμβος τους μαγεύει και απογειώνει κάθε ευαίσθητη καρδιά.
Κι είναι γεγονός, πως το κάθε μόριο του σύμπαντος γίνεται αποδέκτης τούτης της ξέφρενης πανδαισίας των χρωμάτων και των ήχων, αλλά και του ελπιδοφόρου μηνύματος που εκπέμπει ασίγαστα η εναγώνια κραυγή της μάνας γης: συναινείτε και επικοινωνήστε μ’ αυτό που υπάρχει στον ορατό κόσμο της δημιουργίας, για να γίνετε κι εσείς ακμαίο φως, άνθιση, λαμπρότητα κι εφήμερη ομορφιά!
Υπάρχει όμως κι η άλλη διάσταση των πραγμάτων.
Μιλάω για τη βαθυστόχαστη μορφή της καλλιτεχνίας που γκρεμίζει όλα τα τείχη της ιδεαλιστικής μόνωσης, που καταβάλλει μια υπέρ ανθρώπινη προσπάθεια για να προσεγγίσει το θαυμαστό μικρόκοσμο της ύλης και της συνείδησης, τις εσώτατες αιτίες που γεννούν τα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα.
Που επιζητεί εναγωνίως, μέσω των φορτισμένων λέξεων, να τεθούν πάραυτα τα κρίσιμα ερωτήματα και, όπου είναι μπορετό κάθε φορά, να εκμαιεύονται οι κοινά αποδεχτές απαντήσεις.
Σ’ αυτό το διάλογο του υποκείμενου με τον εαυτό του, αναπτύσσεται μια ανώτερη ιδεολογική αντίληψη για τη ζωή και για τον άνθρωπο, ένα εξελιγμένο φρόνημα που μόνο η εμβριθής τέχνη μπορεί να το αποτυπώσει, ως αναγκαία προϋπόθεση για την απαγκίστρωση και για την απαλλαγή της πεζής καθημερινότητας από την άγνοια ή κι από την ελλιπή γνώση.
Η στρατευμένη, στις ζωτικές ανάγκες των ανθρώπων τέχνη, ως πρωτοποριακή μορφή δράσης, επιζητεί εναγώνια να συνεισφέρει έτσι ώστε να διατυπωθεί επιτέλους ένα σύγχρονο σύνολο κανόνων και αρχών, κοινά αποδεκτό, επωφελές και προσοδοφόρο για όλες τις γήινες υπάρξεις, που θα προκύψει σαφώς μέσα από έναν πνευματικά ώριμο στοχασμό, από τη βιοσοφία, από τα προσωπικά αλλά και από τα κοινωνικά βιώματα…
…
Αυτή η θεωρητική εμβάθυνση για τον προσδιορισμό της εσώτατης ουσίας των πραγμάτων, απάλυνε τόσο πολύ την ψυχή και το πνεύμα μου που, τώρα πια νιώθω πως η σύστασή τους μοιάζει με ένα πολύ λεπτό, απαλό και ημιδιαφανές μεταξωτό υφάδι.
Κι έχω την αίσθηση πως, τούτη η πιο πολύτιμη κληρονομιά που μου χάρισε απλόχερα η μητέρα φύση, θα λιώσει σαν το κερί, πως θα εξαϋλωθεί και θα απογίνει μια αιωρούμενη δυναμική ενέργεια στα ακένωτα σύμπαντα, κάτω από τη δεινή κάψα του ανεξάντλητου φετινού καλοκαιριού.
Η αποβολή, ο αφανισμός και η απώλεια είναι τόσο συχνά και τόσο επαναλαμβανόμενα φαινόμενα στις μέρες μας.
Η ύλη είναι φθαρτή! το βλέπω, το αισθάνομαι, το κατανοώ…
Γνωρίζω πολύ καλά, πως σ’ ότι αφορά την οργανική ύλη της δημιουργίας, κάποτε, κάπου, όλα θα τελειώσουν…
Άρα, η μοναδική επιλογή που μου απομένει, είναι να επενδύσω στην ανέλιξη και στην ανάταση της ψυχής με την ελπίδα πως έτσι ίσως ξεκινήσει μια διαδικασία πιθανολογούμενης αθανασίας. Κι ίσως το κυνήγι αυτού του ουτοπικού στόχου (ο σχεδιασμός και η δρομολόγηση των αναγκαίων δράσεων για την ταύτιση της ύπαρξης με την ιερή αθανασία της ψυχής) να είναι τελικά κι ο μοναδικός σκοπός της εφήμερης ζωής μας.
Είναι αποδεδειγμένο πλέον. Από την άτεγκτη λογική της φυσικής νομοτέλειας συνάγεται σαφώς ο βασικός κανόνας που δε διαθέτει ουδεμία εξαίρεση: όσοι επιζητήσουν να ζήσουν το ακραίο και το ανεπίγνωστο πάθος, σε μια άκαρπη προσπάθεια να ξεγελάσουν το αξεγέλαστο πεπρωμένο και όσοι παγιδευτούν και παραδοθούν άνευ όρων στις αδιέξοδες προτροπές τούτου του ελαττωματικού πολιτικού/κοινωνικού και οικονομικού συστήματος, εξ’ αντικειμένου, λογίζονται σε πλήρη βαθμό, νεκροί!
…
Μ’ αυτό, το δεδομένο, θέλω να παρακαλέσω θερμά τα όσια πνεύματα του ουρανού, να μην αποστείλουν κι άλλη φθαρτή ωραιότητα στη γη, να μην προσθέσουν κι άλλη θεία μέθη στην ψυχή μου, πριν προφτάσω να αποτελειώσω τούτο το τόσο επίπονο και το τόσο ανεξάντλητο αναγύρεμα!
Η μοναξιά της ποίησης είναι η ακατάσχετη οδύνη των γενναίων αναζητητών της πραγματικής αλήθειας.
Των ριψοκίνδυνων ανατόμων του νου και της ψυχής που μάχονται νύχτα – μέρα για την ανάσχεση και για την ανατροπή τούτης της επικρατούσας κατάστασης της μετριότητας του φαίνεσθαι.
Που ματώνουν ανελέητα τη σάρκα και το πνεύμα τους, γιατί έχουν επενδύσει ολάκερο το είναι τους μέσα στην ολοκληρωτική αφιέρωση στο μοναχικό τους βίο, προκειμένου να επιζητήσουν και να αποκτήσουν μια ελάχιστη έστω πρόσβαση στην αιώνια ομορφιά των κήπων της Εδέμ.
Και αισιοφρονούν και ελπίζουν ακλόνητα πως σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή, σε κάποιο σταυροδρόμι της επώδυνης ζωής τους, θα συναπαντήσουν το αγέραστο κάλλος μιας ακαταχώριστης αιωνιότητας που δε θα έχει μήτε τέλος μήτε αρχή,…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
