Με πολλή αγάπη | του Εντουάρντο Γκαλεάνο
Οι φίλοι του Άντολφ Χίτλερ έχουν κακή μνήμη, όμως ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα είχε υπάρξει δίχως τη βοήθειά τους.
Ο Χίτλερ, όπως και οι εταίροι του Μουσολίνι και Φράνκο, είχε από την αρχή σύμμαχό του την Καθολική Εκκλησία.
Ο Χούγκο Μπος έντυσε το στρατό του.
O Μπέρτελσμαν δημοσίευσε τα έργα που εκπαίδευσαν τους αξιωματικούς του.
Τα αεροπλάνα του πετούσαν χάρη στα καύσιμα της Στάνταρντ Όιλ, και οι στρατιώτες του ταξίδευαν σε φορτηγά και τζιπ μάρκας Φορντ.
Ο Χένρι Φορντ, ο δημιουργός εκείνων των οχημάτων και συγγραφέας του βιβλίου «Ο Εβραίος διεθνώς», ήταν ο εμπνευστής του. Ο Χίτλερ τον παρασημοφόρησε για να τον ευχαριστήσει.
Επίσης παρασημοφόρησε τον πρόεδρο της IBM, της εταιρείας χάρη στην οποία εντοπίστηκαν οι Εβραίοι.
Το Ίδρυμα Ροκφέλερ χρηματοδότησε τις φυλετικές και ρατσιστικές έρευνες των ναζί γιατρών.
Ο Τζο Κένεντι, ο πατέρας του προέδρου, ήταν πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στο Λονδίνο, όμως έμοιαζε περισσότερο με πρεσβευτή της Γερμανίας. Κι ο Πρέσκοτ Μπους, πατέρας και παππούς των προέδρων, υπήρξε συνεργάτης του Φριτς Τίσεν, ο οποίος διέθεσε την περιουσία του στην υπηρεσία του Χίτλερ.
Η Deutsce Bank χρηματοδότησε την κατασκευή του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς.
Η κοινοπραξία IGFarben, ο γίγαντας της γερμανικής χημικής βιομηχανίας, που στη συνέχεια ονομάστηκε Bayer, Basf ή Hoechst, χρησιμοποιούσε τους φυλακισμένους των στρατοπέδων όχι μόνο σαν εργατικά χέρια αλλά και σαν ινδικά χοιρίδια. Εκείνοι οι εργάτες σκλάβοι έφτιαχναν τα πάντα, ακόμη και το αέριο που θα τους σκότωνε.
Οι φυλακισμένοι δούλευαν επίσης και για τις εταιρίες Krupp, Thyssen, Siemens, Varta, Bosch, Daimler Benz, Volkswagen και BMW, που στήριζαν οικονομικά τη ναζιστική φρενίτιδα.
Οι ελβετικές τράπεζες κέρδισαν υπέρογκα ποσά αγοράζοντας από τον Χίτλερ το χρυσάφι των θυμάτων του: τα κοσμήματα και τα δόντια τους. Το χρυσάφι έμπαινε στην Ελβετία πανεύκολα, ενώ τα σύνορα ήταν καλά σφραγισμένα για τους ίδιους τους φυγάδες.
Τον καιρό του πολέμου, η Κόκα Κόλα επινόησε τη Fanta για τη γερμανική αγορά. Την ίδια εποχή οι εταιρείες Unilever, Westinghouse και General Electric πολλαπλασίαζαν τις επενδύσεις και τα κέρδη τους. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η ITT έλαβε αποζημίωση πολλών εκατομμυρίων, γιατί οι βομβαρδισμοί των συμμάχων είχαν καταστρέψει τα εργοστάσιά της στη Γερμανία.
Eduardo Galeano
[απόσπασμα από το βιβλίο του «Καθρέφτες. Μια σχεδόν Παγκόσμια Ιστορία», Μετάφραση: Ισμήνη Κανσή].
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο (Eduardo Germán María Hughes Galeano, 03 /09/1940 – 13/04/2015), ένας από τους γνωστότερους συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής του 20ού αιώνα, γεννήθηκε το 1940 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Εκεί κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο των έντυπων μέσων δημοσιεύοντας γελοιογραφίες και χρονογραφήματα στο περιοδικό “El Sol”. Το 1961 γίνεται διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας “Epoca” και αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης “Marcha”. Το 1973 εξορίζεται εξαιτίας των ιδεών του και καταφεύγει στην Αργεντινή, όπου ιδρύει το λογοτεχνικό περιοδικό “Crisis”. Μετά το πραξικόπημα του 1976 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα και εγκαθίσταται στην Ισπανία. Το 1985, ύστερα από την πτώση της δικτατορίας, επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Στο έργο του συγκλίνουν η λογοτεχνική αφήγηση και το δοκίμιο, η ποίηση και το χρονικό. Συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων για τη Λατινική Αμερική, μεταξύ των οποίων γνωστότερα είναι τα: “Su majestad el futbol” (“Η αυτού μεγαλειότης το ποδόσφαιρο”, 1968), “Las venas abiertas de America Latina” (“Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής”, 1971, ελλ. εκδ. Θεωρία, 1982· Κουκκίδα, 2008), “Cronicas latinoamericanas” (“Λατινοαμερικανικά χρονικά”, 1972), “Dias y noches de amor y de guerra” (“Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου”, 1978, ελλ. εκδ. Εξάντας, 1978), “La trilogia, Memoria del fuego” (“Τριλογία: Μνήμες φωτιάς”, 1982-1986, ελλ. εκδ. Εξάντας, χ.χ.· Πάπυρος, 2009), “El libro de los abrazos” (“Το βιβλίο των εναγκαλισμών”, 1989, ελλ. εκδ. Κέδρος, 2001), “Patas arriba” (“Ένας κόσμος ανάποδα”, ελλ. εκδ. Στάχυ, 2000· Πιρόγα, 2008), “El futbol a sol y sombra” (“Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”, 1995, ελλ. εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1998), κ.ά. Το 1975 και το 1978 τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, το Casa de las Americas, το 1989 με το American Book Award για τις “Μνήμες φωτιάς” (Washington University, ΗΠΑ) και το 1999 με το Βραβείο Cultural Freedom Award, που του απονεμήθηκε από το Ίδρυμα Lannan Foundation (Σάντα Φε, ΗΠΑ). Έφυγε από τη ζωή στις 13 Απριλίου 2015, σε ηλικία 74 ετών.
.
