Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου
Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι, όμως μόνο για σήμερα
αυτό που λες παιχνίδι στρατηγικής και λογικής,
θα σου κάνω το χατίρι, είναι γιατί με έχεις πείσει
πως κάποιες φορές, για να ερωτευτείς παράφορα
έχεις ανάγκη από πρωτογενή συναισθήματα
να εξοργιστείς, να τρομάξεις, να θυμώσεις,
η φύση του αρσενικού βλέπεις,
«ο Έρωτας, είναι τοπίο της ζωής», σου δηλώνω
«παιχνίδι ναι, μα δεν χρειάζεται σκακιέρα».
Θα μου χαλάσεις άλλη μια φορά τη διάθεση
την ώρα που το μόνο που θέλω
είναι να ζήσω τη μέρα μου
χωρίς πρόθεση να λύσω κανένα πρόβλημα,
βλέπεις, έχω δικά μου
αγνοώ τα επιχειρήματα σου, δεν θέλω να ξέρω
απλά σου κάνω το χατίρι και παρέα,
κρασί σε κρυστάλλινο ποτήρι, πρόκληση και πρόσκληση
δεν είσαι έτοιμος να ανακαλύψεις τον κόσμο μου
παρ’ όλο, που με διεκδικείς στο δικό σου, μάταια,
αθόρυβα θα φύγω, θα χαθώ σε μια νύχτα γεμάτη ατέλειες,
την ώρα που θα έχει το ίδιο χρώμα με την ψυχή μου
αφήνοντας σου, ένα φιλί στον καθρέφτη.
Είπες πως έχεις γνώση του αντιπάλου, δεξιότητες,
έχω διαίσθηση ξέρεις, ταμπεραμέντο,
μην περιμένεις μια λυσσαλέα αναμέτρηση
εξήντα τέσσερα τετράγωνα δε φτάνουν,
τι θα ’λεγες όμως,
αν εξαντλούσαμε την τέχνη στο πάτωμα
ερμηνεύοντας ρόλους πρωταγωνιστών
με το φεγγάρι στο παράθυρο.
Μου λες, μπορείς να ελέγξεις τις σκέψεις μου
χωρίς να με κοιτάζεις στα μάτια,
χωρίς να με αγγίζεις,
με το βλέμμα καρφωμένο στα πιόνια,
ανοησίες, ακόμη κι ο έλεγχος είναι μια χίμαιρα
εμπρός λοιπόν, κάνε κάτι, έχεις στυλ,
έχω θέληση, το παιχνίδι σου στην καρδιά μου,
γράφει μια ακόμη ασυγχώρητη αδικία.
Περιμένεις να σε επαινέσω,
να παραδεχτώ πως είσαι μεγαλοφυής,
περιμένω, να φορέσεις το φως για πουκάμισο
να μου ζητήσεις να σωθώ από τη νοσταλγία
να με αφήσεις να απελπίζομαι, με δάκρυα, στα χέρια σου
να κατέβεις στα χείλη μου, θάνατος κι έρωτας
να τραγουδήσεις για ένα παράπονο,
να ρεμβάσεις το μύθο σου, να καίγεται στις φλόγες.
Δεν κατάφερα να αγαπήσω κανένα βασιλιά,
ποτέ, ούτε αυτούς, τους καλούς των παραμυθιών
έβρισκα πάντα έναν ιεροφάντη
σε μια άλλη πνευματική δοκιμασία και πραγματικότητα
και ναι, δε ντρέπομαι που δε σεβάστηκα καμιά βασίλισσα,
καμιάν άλλη, εκτός από τη μέλισσα.
Μέλι, μια σταγόνα,
ας δώσουμε αναστολή στην ήττα
ας αφήσουμε στην ψύχραιμη ευφορία του, τον παίχτη,
βιάζεσαι να χάσω, ανυπομονησία ανεξήγητη,
έχω κόκκινες γόβες και μαύρο ζιβάγκο
αποκτάς μια καλοσυνάτη υπεροχή, αλλά,
ξεχνάς πως έχω ταλέντο στη μεγάλη απάτη
το φίδι στο δαχτυλίδι μου, σε αφήνει προσωρινά αδιάφορο
αισθάνεσαι ένα ρίγος, ομολόγησε το
απόλαυση, χωρίς υποχρέωση, το μήλο αντίκρυ.
Δεν αντέχω να ακούω για πιόνια
και μόνο η λέξη με δυσκολεύει, με βαραίνει
αν είχαν τουλάχιστον άλλο όνομα
αν πολεμούσαν το σκοτάδι ας πούμε,
ή έστω, για ότι μπορεί να μας σώσει από το σκοτάδι
αν ήταν, οι λέξεις σου ανεξάρτητες απ’ το παιχνίδι
αν δεν είχαν, το νόημα που τους έχεις δώσει,
πιόνια, όχι δεν το αντέχω,
ευτυχώς άναψαν τα φώτα στους φανοστάτες
βρέχει, άντε, να ανασυντάξεις τη διαλυμένη στρατιά.
Φοβάμαι τις στολές, ας είναι καλογυαλισμένες
ας έχουν χρυσά κουμπιά
μέσα τους η ανθρώπινη φύση μικραίνει,
το πρόσωπο θαρρείς αποκτά υποκοριστικό
φοβάμαι και τα υποκοριστικά τελικά
μα πως γίνεται, γιατί δεν θέλεις ν’ ακούσεις
πως μικραίνει, έτσι μέσα μου, η καρδιά μου
κι ας με άγγιξες χωρίς προθέσεις τραυματισμού
όχι, αυτή δεν είναι μια αναίμακτη συνάντηση
δεν χωρά η οικειότητα η νίκη.
Φοβάμαι, τους αξιωματικούς περισσότερο
το πλησίασμα τους έχει κάτι ύπουλο.
Άκου, εσύ θα παίζεις κι εγώ θα παραμιλώ
σου έχω επιτρέψει τα πάντα, τα πάντα
σκέψου, με προσήλωση, με λογική
μαύρα και άσπρα, εσύ παίζεις και για τους δυο
αλλά άκου, δεν σου ανήκω,
δεν θα με δεις να τσαλακώνομαι στη σκακιέρα σου
ξέρεις, Αύριο… θα σου πω μόνο μια λέξη
κι εσύ πρέπει να κάνεις μόνο μια κίνηση
με τρελαίνει αυτή, η ουδέτερη άνεση,
θα σου περάσει, κάτι σαν αδιαθεσία μου κάνει,
η φήμη σου ευπρόσδεκτη
σκοντάφτει πάνω στη μαρμαρωμένη τρυφερότητα μου
μα μόνο αν είναι για τον έρωτα.
Δεν μου αρέσει να σκοτώνονται τα άλογα
οι διαταγές σου σκορπίζονται, τόσο απλά σε πανικό
δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου, σκέψεις δοξαστικές,
έχω φαντασία, αυτοσχεδιάζω με πάθος,
και με λέξεις επικίνδυνες, όπως… «σ’ αγαπώ…»,
δεν με ακούς, θα σου αφιερώσω λίγο χρόνο
θα μείνω σιωπηλή κι εσύ θα με νομίζεις ηττημένη
μα δεν θα κάνω καμιά κίνηση, σκέψου ότι θες
δεν έχω πρόγραμμα, ούτε τακτική
θα σε αφήσω να πιστέψεις πως με αιφνιδίασες
κι όμως, ούτε και αυτό θα είναι αλήθεια,
παρά τη φαινομενική όψη των πραγμάτων
ένας άλλος δαίμονας με θέλει εκεί, αλλού
έξω από τη σκακιέρα σου, έξω από κάθε σκακιέρα
υποφέρω, από τη σύγχρονη συνείδηση
μου αφήνει ένα τεράστιο κενό
όσες φορές κι αν αναμετρηθείς μαζί μου θα χάσεις,
οι πύργοι σου καταρρέουν με θόρυβο, στην καρδιά μου.
Σκέψεις σαφέστερες, ώρες που μεγεθύνονται οι αισθήσεις
στην απομόνωση μου δεν υπάρχει κίνδυνος
όλες οι παρτίδες χωρίς να το θες, σε χωρίζουν στα δύο
δύο κομμάτια, μια προσωπικότητα, άσπρο και μαύρο
είμαι τρελή που κάθομαι μαζί σου,
αλήθεια, τρελή από έρωτα,
μια τεντωμένη χορδή σε αρχαία λύρα
ψυχή παλιομοδίτισσα, απρόσιτη βελούδινη στόφα,
με την ηλικία των αιώνων σε τέλεια αρμονία με το όνειρο
Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι… δυναμώνει η βροχή.
Κέρκυρα 10 Φεβρουαρίου 2016
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή: «Αύριο στάχυα οι λέξεις»]
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία:
Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, 1996, Αθήνα
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Σεπτέμβρης 2018
Αύριο, αφή αλμύρας, Νοέμβρης 2020
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα:
«Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία, 2020, Αθήνα
«Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, 2017, Αθήνα
