«Η έξοδος» ποίημα σε δύο μέρη | του Γιώργου Ηρακλέους
1922-2022 – αφιέρωμα στη μικρασιατική τραγωδία
Μέρος Α
Το μέγα στάσιμο
.
Αναγνώστης: Μη γυρεύετε πια
τις ανοιχτές θάλασσες
σπρώχνοντας ξεθωριασμένα οράματα
σαν παλιά καΐκια στα κύματα.
Χορός: Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
είμαστε πάλι όλοι οι λαοί, χωρίς μαχαίρια,
σε τούτους τους στενόμυαλους,
μικρόψυχους καιρούς μόνοι,
χωρίς συντρόφους.
Μας αγκαλιάζουν τριαντάφυλλα
με όλα τους τ’ αγκάθια,
μας πνίγουν τα ίδια φίδια από την κούνια.
Δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ
μετά τον θάνατο και τη φωτιά.
Το γράφουν οι παλιές εφημερίδες
τα ίδια σκυλιά αλυχτάνε
πάντα στη γειτονιά μας…
Αναγνώστης: Δεν είναι τ’ άστρα
που ξεστρατίζουν την πορεία,
είναι άνθρωποι κλεισμένοι
σε σκοτεινά δωμάτια.
Κάθε άνοιξη, κάθε λουλούδι φέρνει
το χρώμα και τις μυρωδιές της χαράς,
αρκεί οι λαοί να καταδικάσουν τους πολέμους
κι αυτούς που κλέβουν τον ιδρώτα τους,
φτάνει τα κορίτσια να πάψουν να γεννάνε
εργάτες φτηνούς και στρατιώτες
και να κυοφορήσουν το νέο προλετάριο!
Αυτός ο τοκετός, εστία της ειρήνης,
θα ενώσει το φίδι με το στάχυ,
θα γκρεμίσει τις προτομές των πραιτόρων
και θα φρίξουν οι δυνατοί!
Από νύχτα σε νύχτα, νεκροί και ζωντανοί
κυλάμε στο στίγμα της ανάστασης…
.
Μέρος Β
Το μεγάλο χορικό
.
Χορός: Στα δέκα χρόνια, τα δάκρυα ακόμη καυτά
κι αλμυρά, δεν πίνονται,
μας πνίγουν ανείπωτες λέξεις.
Αυτό το δάκρυ μένει στα στόματα
στυφό κι ο κόσμος τριγύρω θολώνει!
Πενήντα χρόνια, η συνείδηση λαμπάδα
φωτίζει τα νέφη που κινούνται γρήγορα,
ο θυμός φωλιάζει στις ψυχές,
δε βρίσκει δρόμο.
Στα εκατό η μνήμη θαμπή,
οι νεκρικές στάχτες σκορπισμένες,
οι καμπάνες χτυπούν κάθε χρόνο
στο μεγάλο περιβόλι του Αυγούστου.
Οι στιγμές είναι της σκέψης,
λίγο πριν κλάψουν τα μάτια.
Άγρυπνο ρολόι τα νυχτέρια μας,
δαιμόνια κι άγγελοι
ετοιμάζουν τη μεγάλη βροχή,
το έαρ του φωτός,
ένας τροχός κι ένα παιδί μας περιμένουν,
μόνο ο βοριάς γνωρίζει
το όνομα του νέου κόσμου!
Κάψαμε τον ουρανό, τις πολιτείες,
μας μένει το ψωμί
και τούτη η γη με τα χαρτιά και τα παλιοσίδερα,
να τα μοιράσουμε όλα στα ίσια.
Να φύγουν οι καπνοί των νεκρών μακριά,
με χοντρή κλωστή να ράψουμε τα νέα ρούχα.
Η Μικρασία, το Αιγαίο, τα νησιά
χορεύουνε αντάμα με το μέλλον,
ενώ κατά πρόσωπο ρίχνουν τα αργύρια
στους Ιούδες και τους εμπόρους της ενέργειας.
Χτυπάει η πόρτα, ανοίγει, προχωράμε μπροστά.
Αμήν, μη μείνει σαν μόνο δικό μας
ο δεσμός με τα παλιά.
Άηχες παλάμες χειροκροτούν ασταμάτητα…
22 Αυγούστου 2022
Γιώργος Ηρακλέους
[Από τη συλλογή: «Ο καθρέφτης της μνήμης». Από την ενότητα: Τα μικρασιατικά]
Γιώργος Ηρακλέους. Φιλόλογος, DEA Κοινωνιολογίας. Γεννήθηκε το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών από την οποία απέκτησε δύο πτυχία με άριστα φιλολογικού και βυζαντινού & νεοελληνικού τμήματος. Είναι κάτοχος Master της Λογοτεχνίας και διδάκτορας της Κοινωνιολογίας της Θρησκείας του Πανεπιστημίου της Λιέγης. Δημοσίευσε πάνω από 200 μελέτες εκπαιδευτικού και λογοτεχνικού και άρθρα εκπαιδευτικού προβληματισμού και λογοτεχνικής ερμηνείας. Πήρε μέρος σε πανελλαδικά εκπαιδευτικά και λογοτεχνικά συνέδρια. Κυκλοφορούν βιβλία με μελέτες του.
