Ταξίδια και ναυάγια | του Τάκη Βαρελά
.
Είδες πως κυλάει η μέρα!
Δυο καλάμια ανέβηκε ο ήλιος, λένε στα καμποχώρια!
Καίγομαι και ταξιδεύω!
Καπετάνιος, μηχανικός ή ναύτης, δεν έχει και σημασία.
Ένα μπάρκο, ένα καράβι και ένας καιρός καραβοκύρης και πλοηγός.
Σήκωσα την άγκυρα, έλυσα τον κάβο και χάραξα πορεία.
Να ξέρεις, μου είπαν, πως στη θάλασσα,
κατά πως λένε οι ναυτικοί, δεν έχει δρόμο
και πάντα την πορεία στο χάρτη, να έχεις χαραγμένη.
Κοίταξα από βραδίς τα δικά μου αστέρια,
αναζητώντας στις αχτίδες τους, έστω ένα δρόμο.
Είδα μόνο το χαμόγελο τους.
Ήταν σαν το σινιάλο που μου έλεγε:
Σάλπαρε!
Βίρα τις άγκυρες!
Μη φοβάσαι!
Εμείς τα αστέρια, είμαστε εδώ.
Σταντάρδο κόκκινο, σημαία για να δέσεις!
Δεν ήθελα και πολύ.
Έτσι και αλλιώς στη στεριά, σε ξέρα ζήσαμε,
και σε άγρια ποτάμια κολυμπήσαμε.
Ας μας το ρεύμα του νερού στης θάλασσας την άκρη
και από εκεί, με του καιρού τα θέλω να σαλπάρουμε.
Άφησα στις αγάπες μου, παίρνοντας μόνο
την μορφή της παιδικής αθωότητας.
Τους υποσχέθηκα πως θα ξανάρθω.
Την υπόσχεση δεν την πήρα πίσω, ακόμη την κουβαλάω.
Φορτίο ανάλαφρο θαρρώ πως είναι εικόνα παιδική.
Ύστερα πάλι συλλογίστηκα.
Αν μια αγάπη θα χαθεί, θα επιστρέψει μια άλλη,
μα θα είναι αλλιώς, αλλά αγάπη θα είναι.
Θα έρθει σαν της Αυγής το παγωμένο πούσι,
αναζητώντας τη γνώριμη ζεστή αγκαλιά.
Θερμαστές ο έρωτας, σαν καίγεται από αγάπη.
Θα έρθει και θα φωλιάσει στην πυρκαγιά της αθωότητας,
περνώντας από σαράντα κύματα,
για να έρθει σε γνώριμο και απάνεμο λιμάνι .
Είδες πως γυρίζει ο κόσμος σαν στροφάρουν τα όνειρα;
Είναι σαν τα κυνηγούν των ανθρώπων οι ανάγκες.
Μη σας περνά από το μυαλό,
πως της ζωής μου το ναυάγιο, είναι ο δικός σας δρόμος.
Το μόνο μας, κοινό η θάλασσα, η γη και ο ουρανός.
Αυτός είναι ο κοινός ματωμένος τόπος των τολμηρών,
στο κύκλο της ατελείωτης και απέραντης γνώσης των προλεταρίων.
Όχι, μη μου το ζητάς!
Δεν θα σκοτώσω εγώ την τόλμη, που μου άνοιξε δρόμο για να κάνω το γύρω του κόσμου και ας ήταν μια και μόνο πολιτεία.
‘Ολα έγιναν στο μαυρόασπρο κύκλο των μαλλιών της κεφαλής μου!
Στο γύρω αυτού του κόσμου, είδα πολλά ναυάγια
και ανάμεσα τους, είδα και το δικό μου,
θαρρώ πως δίπλα μου, ήταν και το δικό σου.
Δίδυμα ναυάγια, στις ακτογραμμές της ζωής, θα έλεγα.
Ναυάγησε η ζωή σου κόσμε, είπα και εσύ ακόμη ταξιδεύεις.
Καλό μαντάτο, ετούτο.
Σημαίνει πως δεν γνωρίσαμε τον κόσμο αι εχουμε δρόμο ακόμη.
Τα μεγάλα πάθη, οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες,
τελούν σε αγρανάπαυση σε λιμάνια
που τρεμοπαίζουν τα κόκκινο πράσινα φανάρια.
Σημαδούρες της ζωής θα έλεγα,
για το πως θα μπεις και πως θα βγεις ατσαλάκωτος.
Όπως βλέπεις τα ταξίδια τα έχουν όλα.
Χαρές και λύπες, κλάμα και γέλιο, φόβο και οργή,
πάθος και ρίσκο, έρωτες και αγάπες, χορό και τραγούδι,
αλήθειες και μύθους, δράκους και περιστέρια,
θεούς και δαίμονες, σταυρούς και τάματα, πόλεμο και ειρήνη, προλετάριους και αφεντικά, ζωή και θάνατο.
Ένα καζάνι που βράζει είναι η ζωή από το πρώτο
έως το τελευταίο ξεμπαρκάρισμα.
Και εκεί μέσα, στη μεγάλη σύγκρουση,
κάθε ο κτύπος και κόχλασμα, είναι ένα καινούργιο μπάρκο.
Πέρασαν τα χρόνια.
Γέρικο σκαρί, γέρικο μουλάρι, μα ο θυμός,
σφραγίδα μου έγινε και πάθος και βάλσαμο μεγάλο.
Αγάπησα με πάθος τους προλετάριους.
Μίσησα με πάθος τους καπιταλιστές.
Εγώ ζουσα, αυτοί κέρδιζαν!
Δυο κόσμοι αλλιώτικοι!
Που να συναντηθούν τα όνειρα των προλεταρίων και των καπιταλιστών;
Εγώ την αγάπη και τον έρωτα απολάμβανα,
αυτοί την αγάπη και τον έρωτα αγόραζαν!
Πολλά τα ναυάγια και οι ναυαγοί συνάμα.
Και αν το καράβι μου έπεσε στην ξέρα,
είναι το φορτίο μου τόσο μεγάλο,
που δεν χωράει στον βάρβαρο τους κόσμο.
27.02.2022
Βαρελάς Τάκης: «Ναυάγιο», 18cm X 28cm Carbon
Τάκης Βαρελάς
https://www.varelas-takis.gr/
Το εικαστικό που συνοδεύει το άρθρο είναι έργο του Τάκη Βαρελά. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή για εμπορικούς λόγους.
