Αλιάκμονας | του Γιώργου Δ. Μπίμη
Ένα φορτίο αβάσταχτης ζωής κυλά ανέμελα στον αθέριστο κάμπο αναζητώντας την αιώνια θάλασσα…
΄Αλς και άκμων, ο γιος που γέννησαν οι θεοί λίγο πριν ξημερώσει
ο κόσμος!
Αυτός που έμελλε να γητεύσει τις κορφές των γαλανών βουνών. Αυτός που επινόησε το πέρασμα του ζωογόνου νερού
μέσα από τα λιβάδια, από τους γήλοφους και από τα βοσκοτόπια,
για να ξεδιψάσουν τα κοπάδια και τα πετούμενα του ουρανού.
Για να ευδοκιμήσουν τα βότανα και οι αγαθοί καρποί της γης.
Για να ανοίξει επιτέλους ένα παράθυρο η ελπίδα στο φως,
για να σκοτεινιάσουν οι θολοί καθρέφτες κι ο ήλιος να λάμψει ολοπόρφυρος μέσα στη διαύγεια της καινούριας αποκάλυψης…
Κι ήρθαν πολλοί άνθρωποι να σβήσουν τη δίψα τους
εκείνη την ανέκκλητη ώρα.
Τις νύχτες άναβαν φωτιές για να υμνήσουν τον Ωκεανό και την Τήθυ, τον Ποσειδώνα, τον Παλαιστίνο και την Περίδα.
Μάντεις, οραματιστές και βασιλιάδες προσπαθούσαν εναγώνια
να διαγνώσουν το τέλος τούτης της αυταπάτης.
Τίποτα δεν τελειώνει. Καμιά προσδοκία δεν πεθαίνει στο χώμα
χωρίς να εκπληρώσει το χρέος της…
Μιλώ για τον Αλιάκμονα που ταξιδεύει ανάμεσα στα κέδρα,
στα σφεντάμια και στις ιτιές,
μιλώ για τους στροβίλους του νερού που τραμπαλίζονται
πάνω στα σμιλεμένα χαλίκια,
μιλώ για τους φτωχούς οικισμούς με τα γκρίζα σπίτια
και με τους λασπωμένους χωματόδρομους,
για τους εργάτες της γης που ξυπνούν στους ασκίαστους ορίζοντες
για να εκθειάσουν με παθιασμένο ζήλο την υπέρτατη ομορφιά
της αγιασμένης πλάσης.
Τι άλλο πιο ευοίωνο και πιο φωταυγές θα μπορούσε να οραματιστεί τούτος ο καθαγιασμένος κόσμος της δημιουργίας;
Σε τούτη την ιερή πηγή της ζωής, στην αγαλλίαση
και στην ευημερία της,
γονάτισε κι εσύ πεζοπόρε των μεγάλων οραμάτων
για να πραΰνεις τη ζέση και τον πόνο της καρδιάς σου.
Στις ζωντανές σταγόνες του νερού που θα κυλήσουν ανέμελα
ανάμεσα στα ροζιασμένα χέρια σου κράτα τον ήχο και το φως,
κράτα τη φιλήδονη φωτιά του ήλιου που καθρεφτίζεται
πάνω στην επίπεδη επιφάνεια του νερού,
για να στάξει το πάθος της μέσα στην ασμίλευτη ψυχή σου.
Για να βιώσεις την ονειρική πραγματικότητα της άγιας φανέρωσης. Για να οραματιστείς την επώδυνη γένεση της εμπειρίας,
σ’ εκείνη την υπερβατική αναζήτηση του πνεύματός σου
που πασχίζει να γνωματεύσει το μέλλον των αιώνων που βαδίζουν εσπευσμένα αλλά πάντα προς στην ευοίωνη κατεύθυνση…
Οι νύχτες μικραίνουν, το ταξίδι ξαναρχίζει κι εγώ,
θα μείνω ακόμα μια στιγμή στον οίστρο του καλοκαιριού,
να απαθανατίσω τις πράξεις των ανθρώπων.
Να ταυτιστώ με τον τελετουργικό βηματισμό των κολλήγων
πάνω στις χορταριασμένες όχθες με τις ιτιές που σκύβουν στο νερό. Με τη διάβαση των άγιων προλετάριων της γης
που μοχθούν ακατάπαυστα για το πικρό ψωμί, για την ειρήνη
και για τη δικαιοσύνη.
Που ματώνουν στο πικρό μεροδούλι και στον καθημερινό κάματο
μα δεν αλλαξοπιστούν μήτε παραδίδονται στο δίσεκτο καιρό…
Υποκλίνομαι μπροστά στη φιλοστοργία, στην πρόνοια
και στην πανόσια φροντίδα σου.
Ψελλίζω με δέος το όνομά σου Αλιάκμονα, γενναιόδωρε γιε της γης. Άδωνη της πολυμάθειας και της ορθοφροσύνης.
Άξιο τέκνο της ανάγκης που μελωδείς με τους αυλούς σου
κάθε σούρουπο για κείνους που πίστεψαν στην ποιητική φλόγα
του ενθουσιασμού σου αλλά και για τους άλλους
που μέλλει σύντομα να παραδοθούν στον εκδηλωτικό σου έρωτα!
Θα σε υμνώ και θα σε ευγνωμονώ για όσο η καρδιά μου θα ανεμοβροντά στα στήθια μου,
γιατί εσύ πασχίζεις με αξεπέραστο πάθος να περιορίσεις
κάθε συνέπεια, να επουλώσεις κάθε ανοιχτή πληγή,
τούτη τη θνητή ώρα που η άβυσσος του χρόνου χάσκει απειλητικά μπροστά στο βλέμμα μου.
Με τη δόξα, με τη δύναμη και με το μεγαλείο σου ημίθεε αναπτερώνεις το ηθικό μου, τονώνεις τις ελπίδες μου,
ενθαρρύνοντάς με υπομονετικά με τους στοχευόμενους οραματισμούς σου, να σταθώ άξιος σε τούτη την ασύμμετρη μάχη με το θάνατο!
Τη δίσεκτη ώρα που βουλιάζουν τα μεγάλα ονόματα στη λήθη
η ιστορία μαζεύει ξανά το ξοδεμένο αίμα στον τόπο της θυσίας
και μετρά τα πρόσωπα που γίνονται αριθμοί.
Ωστόσο, κάθε αυγή, ερωτευμένα πουλιά τραγουδούν
πάνω στα λευκά σύννεφα του άσωτου ουρανού,
σε μια πανίερη δέηση που ανοίγει τα ολόλευκα φτερά της
στο ανακαινισμένο φως και στον αετοφόρο άνεμο.
Κι απάνω στη στεριά, αγριεμένα ποτάμια ξεχύνονται με βία
στον κατήφορο και πάντα, στο τέλος του αδιάλειπτου χρόνου υπάρχει μια γαλήνια θάλασσα που μας προσμένει.
Εκεί που αναγεννιέται η υπερβατική εμπειρία
και μετατρέπεται σε συνειδητή δράση,
Εκεί που απλώνουν πανιά τα καινούρια όνειρα των ανθρώπων.
Στις μυριάδες των δειλινών χρωμάτων που ασημώνουν τα κίτρινα στάχια. Στις ολάνθιστες παπαρούνες που καίγονται πέρα-μακριά
ανάβοντας αναίμακτες πυρκαγιές στις όσιες συνειδήσεις
των άστρων, των θεών και των ανθρώπων…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
