Θάνος Μικρούτσικος (13/4/1947- 28/12/2019) Το παιχνίδι των γενεθλίων | του Μάνου Παπαδάκη
Με τον μεγάλο μας συνθέτη, γνωρίστηκα πολύ μικρός, όταν ένιωσα την μουσική του, η οποία με σύστησε με τα λόγια του ποιητή της θάλασσας, Νίκου Καββαδία, μέσα από τις φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Κούτρα, Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα και Γιώργου Νταλάρα.
Τότε ήταν η πρώτη φορά νομίζω που ταξίδεψα με πλοίο, χωρίς καν να έχω μπει μέσα σε ένα τέτοιο ποτέ.
Με τον άνθρωπο Θάνο Μικρούτσικο γνωρίστηκα το 2010, όταν τον φιλοξένησα σε ένα χώρο ζωντανής μουσικής που διατηρούσα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή το πόσο καλά πληροφορημένος ήταν σχετικά με τους νέους τραγουδιστές και τραγουδοποιούς. Πόσο τον ενδιέφερε να μάθει για νέα πράγματα, νέα πρόσωπα, νέα τραγούδια.
Τόσο γενναιόδωρος ήταν, που μου πρότεινε να «ανοίξω» τις συναυλίες που έδωσε στην Κρήτη το 2011, παρέα με τον Χρήστο Θηβαίο και να μοιραστώ τη σκηνή μαζί τους για ένα τραγούδι.
Το τραγούδι που ήθελε να πω, ήταν το «ήτανε μια φορά». Αυτό επέλεξε.
Ήτανε μια φορά που λέτε, που άνοιξα την συναυλία του και εκείνος πριν είχε μιλήσει με τόσο όμορφα λόγια για μένα που δεν ήξερα πού να κρυφτώ από τη ντροπή μου.
Το βράδυ, μετά τη συναυλία ήθελα να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για τα καλά του λόγια, τον πλησίασα και βγάζοντας από το στόμα την χαρακτηριστική του πίπα, σχεδόν γελώντας κάτω από τα μουστάκια του, γνωρίζοντας τί θέλω να του πω μου λέει.
« Ρε, αν δεν ήθελα να τα πω, θα τα έλεγα;»
«Κάτσε». Κάθισα. Δίπλα του, και δίπλα στον Χρήστο, σαν μαθητής μπροστά σε δυό χρησμούς.
Άκουγα μόνο. Δεν ήθελα να μιλάω. Έκλεβα. Έπαιρνα. Από τον τρόπο της ομιλίας του, που άλλοτε ήταν διδακτικός και άλλοτε ειρωνικός και περιπαιχτικός, μέχρι τον τρόπο που κινούσε τα χέρια του, που τόσο θαύμαζα όταν έπαιζαν το «s/s Cyrenia».
Να αποκαλύψω ένα ωραίο «εσωτερικό» αστείο. Ίσως το έκανε σε κάθε συναυλία, δεν ξέρω. Εγώ πάντως σε πέντε συναυλίες, το έζησα. Έλεγε πάνω στη σκηνή, πως είχε γενέθλια ο αγαπημένος του μουσικός, ο Θύμιος Παπαδόπουλος, από τους καλύτερους μουσικούς και πιο σεμνούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γινόταν χαμός κάθε φορά και του άρεσε αυτό το «παιχνίδι των γενεθλίων», που όπως έλεγε, φέρνει τον κόσμο πιο κοντά. Είχε δίκιο. Το έχω χρησιμοποιήσει και εγώ μερικές φορές που δεν «περνάει» όπως θα ήθελα το πρόγραμμα και μπορώ να πω, πως έχει επιτυχία.
Μιλούσε συχνά για πολιτική. Μάλλον θα έλεγα συνέχεια. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Πολιτική ήταν όλα. Ακόμα και τα τραγούδια του. Ακόμα και τα πιο ερωτικά του.
Μιλήσαμε αρκετά για ποίηση, για τη μουσική στο θέατρο και το πόσο την αγαπούσε. Για τη γυναίκα του και τα παιδιά του, για τα Καπετανιανά και τον αγαπημένο του Μάρκο και τον Γιώργη.
Άκουγε, αλλά μόνο όσα ήθελε να ακούσει. Μίλαγε, αλλά μόνο για όσα ήθελε να μιλήσει.
Τελευταία φορά τον συνάντησα στην πλατεία Λιονταριών, μετά από αρκετά χρόνια. Απολάμβανε τον Κρητικό ήλιο και ήταν πολύ ευδιάθετος. Ξανά, δόθηκε ένα ακόμα από εκείνα τα «ραντεβού» του μέλλοντος που δεν θα έρθουν ποτέ.
Ένα ραντεβού μας, έμεινε όμως για πάντα. Έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια. 13 Απριλίου.
Κάθε φορά θέλω να παίξω το «παιχνίδι των γενεθλίων», μαζί του.
