Η δύναμη που δεν θέλω | της Μαρίας Σταυρίδου
Ένα καλώδιο… ανάμεσα σε μένα και σε σένα, ο πιο ύπουλος εισβολέας και ταυτόχρονα η μόνη μου ελπίδα. Ένα χονδρό αντιαισθητικό καλώδιο, που σε κρατάει στη ζωή, που μου δίνει μια ψεύτικη ελπίδα πως είσαι ακόμη εδώ, δίπλα μου, απέναντι μου, με μια υποστηρικτική ανάσα, που μου αποσπά το βλέμμα… όχι… που μου το καθηλώνει. Είναι σαν να παρακολουθώ την πιο ενδιαφέρουσα ταινία της ζωής μου και ταυτόχρονα να νιώθω μέσα μου το οξυγόνο, που αναγκάζει το κορμί σου να μην παραιτηθεί. Ευλογημένο οξυγόνο…
Μαύρες σκέψεις που κάνουν το στομάχι μου πέτρα… τα μηχανήματα χαλάνε… το ρεύμα πέφτει…
Έρχονται στιγμές που αισθάνομαι μια γλυκιά τρέλα να κατακτά τη σκέψη μου. Όλα γύρω μου, μού προκαλούν μια ανεξήγητη ταραχή, ενώ το κορμί μου λειτουργεί με μια ηρεμία, που είναι ανεξήγητη.
Κοιτάζω το ακούνητο νεανικό κορμί, ντυμένο «στ’ άσπρα» και χιλιάδες αναμνήσεις από το κυνηγητό που κάναμε στην αυλή μας με διαολίζουν. Σήμερα το πρωί είδα το ημερολόγιο στο γραφείο και σκέφτηκα, σε λίγο ξεκινάει η εξεταστική στο Πανεπιστήμιο… όλα ακολουθούν το ρυθμό τους, σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες και μόνο εμείς μέσα σ ́αυτό το δωμάτιο της ελπίδας, ντύσαμε τη μελαγχολία κουράγιο, την απελπισία μια τελευταία ελπίδα και κυριολεκτικά παγώσαμε. Κάποιες στιγμές στη διάρκεια της μέρας δεν ξέρω αν έχει ξημερώσει ή αν ο Μορφέας σε λίγο θ’ αγκαλιάσει την πόλη. Έρχονται θόρυβοι στ’ αυτιά από τον υπόλοιπο κόσμο, που κυριολεκτικά με θυμώνουν, μ’ ενοχλούν. Είναι θόρυβοι ζωής, είναι θόρυβοι που με υποχρεώνουν ν’ αποδεχθώ πως τα γέλια και τα κλάματα συνεχίζονται… Και το μηχάνημα του οξυγόνου πάντα εκεί δίπλα σου φρουρός ακοίμητος, μ’ αυτό το χαρακτηριστικό μονότονο τραγούδι, που το ακούω όπου και αν πάω, που μονίμως παρακαλάω να μη σταματήσει…
Κατάφερα να διώξω το θυμό μακριά, κατάφερα να το πείσω να κρυφτεί βαθιά, κάπου σκοτεινά, ακόμη και εγώ η ίδια να μην ξέρω που… Κατάφερα να μιλήσω σε φίλους και γνωστούς και να τους φυτέψω την ελπίδα στην καρδιά. Σύντομα θ’ ανοίξεις τα μάτια σου και θα με κοιτάξεις… Κατάφερα ακόμη και να πείσω τα χείλη μου να χαμογελάσουν, να προσποιηθούν πως η ζωή συνεχίζεται… να καλημερίσω τους γειτόνους, να ευχηθώ, να καμωθώ πως χαίρομαι γι’ αυτούς, ενώ τα πάντα μ’ αφήνουν κυριολεκτικά αδιάφορη.
Κατάφερα πολλά… ή τουλάχιστον έτσι νομίζω…. Αυτό που δεν κατάφερα ακόμη όμως, είναι να κατανοήσω γιατί Εκείνος θέλησε να μας δοκιμάσει τόσο σκληρά.
Γιατί να δοκιμάσει έτσι τις αντοχές και την αγάπη μου;
Γιατί να δοκιμάσει την πίστη μου;
Θέλω να μου μιλήσει. Έρχονται στιγμές που παραδίνομαι σ’ αυτήν την αβάσταχτη μοναξιά
ηθελημένα και τότε τον παρακαλάω να μου μιλήσει. Να μου εξηγήσει και εγώ υπόσχομαι ειλικρινά, πως θα προσπαθήσω να καταλάβω.
Ποιο είναι τελικά το νόημα αυτού του σκληρού μαθήματος;
Ποιο ήταν το λάθος μου;
Ποιο το δικό σου;
Ναι, θέλω να μου ψιθυρίσει στ’ αυτί γιατί μας επέλεξε, τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να ορίσει μια τέτοια αβάσταχτη δοκιμασία για σένα και για μένα…
Παραλογίζομαι;
Μπορεί. Δεν ξέρω. Νομίζω πως δε θα μάθω ποτέ.
Κατανοώ απόλυτα το «Γιατί κάποιος άλλος και όχι εσύ;»… αλλά δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω ακόμη με λογική.
Δεν υπάρχει λογική στο να βλέπω το παιδί μου, τον άνδρα μου, τον αγαπημένο μου να περνάει ίσως τις τελευταίες στιγμές αυτής της ζωής σ’ ένα αφιλόξενο κρεβάτι νοσοκομείου.
Ναι, θα βγω πιο δυνατή απ’ αυτό το δωμάτιο. Αν το μονότονο τραγούδι του οξυγόνου σταματήσει απότομα ή αλλάξει ρυθμό, το ξέρω πως θα βγω πιο δυνατή. Για κάποιο λόγο όμως δεν τη θέλω αυτήν τη δύναμη…
Θεέ μου… σε ικετεύω, απάλλαξε με απ’ αυτήν τη δύναμη…
Μαρία Σταυρίδου
Η Μαρία Σταυρίδου γεννήθηκε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από πολύ μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με την καταγραφή των σκέψεων της στο χαρτί. Εργάσθηκε με επιτυχία σαν στέλεχος επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων (μυθιστορήματα – ποιητικές συλλογές – παραμύθια για «μεγάλα» και μικρά παιδιά). Μάχιμη αρθρογράφος και μέλος σε δεκάδες Λογοτεχνικές Ομάδες στο διαδίκτυο. Άρθρα και ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε διαδικτυακά Περιοδικά, Λογοτεχνικά ανθολόγια ποίησης και Ημερολόγια. Ασχολείται ακόμη με τον σχεδιασμό κοσμημάτων.
To 2022 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα «Σάρκα και ψυχή» 668 σελ. (ISBN:978-618-00-3440-0) και συνεχίζει με τα:«Θολά είδωλα», την ποιητική της συλλογή «ΦΟΡΜΙΓΓΑ» (ISBN: 978-618-86803-1-9), τα διηγήματα «Δακρυσμένα σ΄αγαπώ» (ISBN: 978-618-86803-8-8).
Η Μαρία γράφει με την οπτική και αθωότητα έφηβης, με την ικανότητα να πηγαινοέρχεται από την ουτοπία στον ρεαλισμό με μεγάλη ευκολία και δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να νιώσει συναισθήματα που τα έχει ξεχάσει.
