Στο Αγιονόρος | του Μιχάλη Στρατάκη
Την τελευταία φορά που επήγα στο Αγιονόρος, για ν’ αντιπαλέψω τους διαόλους που ήσανε φωλιασμένοι εντός μου, μα και τους ποδέλοιπους που κλωθογυρνούσανε στους εγκρεμούς και στα φαράγγια του περβολιού της Παναγίας, εγνώρισα έναν καλόγερο που σαφί εγέλα.
Πολύ επαραξένεψε με, γιατί όλα μου τ’ ακούσματα από τα παιδικάτα μου και όλες οι θωριές μου στα ’κονίσματα των εκκλησιών, εμαρτυρούσανε πως ο Θεός δε θέλει τους αθρώπους να γελούνε.
Τα ’κονίσματα με τους Αγίους, όλους τους Αγίους της χριστιανοσύνης, επιβεβαίωναν του λόγου το αληθές, αφού μήτε έναν Άγιο, μήτε μιαν Αγία, μήτε τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, μήτε και την Παναγία με τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους, είδα ποτέ μου να με ξανοίγουνε έστω με υποψία αμυδρού χαμόγελου.
Για τούτο πολύ παραξενεύτηκα θωρώντας τον γελαστό καλόγερο στη Μονή Ξενοφώντος και για μια στιγμή επέρασε από το νου μου η φοβερή σκέψη, μπας και το χαμόγελο που δεν εξεσκάλωνε από το πρόσωπο του δεν ήτανε παρά σημάδι του εξαποδώ.
Ότι κι είχανε περάσει τα μεσάνυχτα κι ετοιμαζόμαστε για τον όρθρο, όταν βρεθήκαμε κι οι δυο μας καθισμένοι σε μια παγωμένη πεζούλα, στο πίσσα σκοτίδι να κουβεδιάζομε.
Ετόλμησα και του ’καμα την ερώτηση που με βασάνιζε.
Γιατί συνέχεια εχαμογέλα;
«Η υπομονή, αδερφέ μου, γεννά το χαμόγελο» ήτανε η απάντηση του.
«Κι εγώ έχω υπομονή, μα…» εντάκαρα να του αντιγυρίζω, μα δεν ετέλεψα την κουβέντα μου, γιατί εντράπηκα.
Εγέλασε ο καλόγερος κι αρχίνηξε να μου εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να κάνει ο άθρωπος αληθινή υπομονή και πόσο παίζει τον απατό του χαραχτηρίζοντας τον υπομονετικό, άμα δεν είναι.
Δε θα ξεχάσω ώστε να ζω την κουβέντα του.
Μου μίλησε για έναν σοφό γέροντα, που σ’ όποιον του ζητούσε να τον διδάξει υπομονή, ένα πράμα έκανε.
Του ’βαζε στην κορφή της κεφαλής του μια ψείρα, τον σταύρωνε και του ’λεγε «άμε στην ευκή του Θεού, ετούτηνα η ψείρα θα σε μάθει ήντα θα πει αληθινή υπομονή και θα σου δείξει αν είσαι άξιος να την αντέξεις».
Θυμούμαι, πως σαν ετελείωσε την κουβέντα του ο χαμογελαστός καλόγερος, εδιαλύθηκε το πίσσα σκοτίδι κι ήμουνε σίγουρος πως είχε ξημερώσει για τα καλά.
Εμπήκα στην εκκλησιά για τη δεύτερη λειτουργία.
Την πρώτη την είχα είδη ακουστά κι ήτανε γεμάτη χαμόγελο.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
