Μετά την Ουκρανία τι; | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Μια ματιά στην γεωπολιτική δυναμική της αρχιτεκτονικής της νέας μετα-παγκοσμιοποίησης, η «Μέση Γη» και άλλες διευθετήσεις πριν την τελική αναμέτρηση.
Οι περισσότεροι περίμεναν την μεταφορά των γεωπολιτικών εντάσεων στην Κίτρινη Θάλασσα μετά την όποια κατάληξη της Ουκρανικής κρίσης, (που με επισπεύδουσα τις ΗΠΑ), ουσιαστικά έστειλε την Ρωσία στην γεωπολιτική σύνδεση των συμφερόντων της με της Κίνας. Αυτό έλεγε το «προφανές» που δεν λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους του γεωπολιτικού ντόμινο που μετασχηματίζει γρήγορα τον νέο κόσμο μ.Ν. (μετά νεοφιλελευθερισμού ver.1.0). Δηλαδή μετά την κατάρρευση της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης το 2021 (και με την βούλα των G7 στην σύνοδο τους στην Κορνουάλη, ενόψει ενός «Πράσινου» νεοφιλελευθερισμόύ ver.2.0)
Μια τέτοια «διευθέτηση» φαίνεται ότι επιχειρείται τώρα για τον έλεγχο της «Μέσης Γης». Όχι αυτής του Τόλκιν, αλλά μιας τεράστιας ζώνης πολυπληθών κρατών που βρίσκονται ανατολικά των Ευφράτη – Τίγρη, το ανατολικό σύνορο του «Πράσινου Καπιταλισμού» όπου κυριαρχεί ακόμα το δολάριο. Φτάνει μέχρι τα ανατολικά σύνορα της Ινδίας, εκεί όπου ξεκινάει η ζώνη της μη ισχύος, πλέον, του πράσινου χαρτονομίσματος.
Επισπεύδων σε αυτή την διευθέτηση είναι ο Πούτιν και έχει ως στόχο την πρόσδεση στο άρμα του της Ινδίας, στρατηγικού αντιπάλου δέους της Κίνας Και με τον Μπάιντεν, που αναμένεται να επέμβει δυναμικά με ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν δυτικότερα.
● Στόχος του «παιγνίου»: Ο έλεγχος της Αφρικής και δευτερευόντως και της Ν. Αμερικής ως χώροι επέκτασης της οικονομικής διείσδυσης της Κίνας επί του «Δρόμου του Μεταξιού».
Υπάρχει και προϊστορία όμως για όλα αυτά.
Από την μία οι ισχυροί ιστορικοί δεσμοί της Ινδίας με την τότε Σοβιετική Ένωση, από την εποχή του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Διατηρείται μέχρι σήμερα με την Ινδία τον καλύτερο πελάτη των ρωσικών οπλικών συστημάτων για να μπορεί να διατηρεί τις ισορροπίες με το εξοπλισμένο από τις ΗΠΑ επίσης πυρηνικό Πακιστάν.
Από την άλλη το κενό που αφήνει η εγκατάλειψη/ήττα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.
Αποκαλυπτικό των όσων γίνονται τώρα, αλλά και των προθέσεων, ήταν τότε ότι είπαν οι εκπρόσωποι των Ταλιμπάν στην πρώτη τους συνέντευξη, αμέσως μετά την κατάρρευση του καθεστώτος της Καμπούλ λίγο πριν την ώρα του, σε απλά ελληνικά:
▪ Είμαστε διατεθειμένοι να φορέσουμε γραβάτα και να ενταχθούμε στο διεθνές οικονομικό σύστημα της περιοχής, με δύο όμως όρους:
♦ Θα λειτουργήσει η Σαρία στο νέο χαλιφάτο, νταξ, χωρίς να το παρακάνουμε ίσως, να μην εξάγουμε ηρωίνες, αλλά
♦ αφήστε και εσείς να ολοκληρωθεί ο αγωγός φυσικού αερίου ΤΑPΙ. (Τουρκμενιστάν- Αφγανιστάν – Πακιστάν – Ινδία, η μπλε γραμμή στον χάρτη).
Ταυτόχρονα έκλεισαν το μάτι προς την Κίνα για την έναρξη ενός παζαριού συμφωνιών εκμετάλλευσης του πλούσιου υπεδάφους του Αφγανιστάν σε σπάνιες γαίες, λίθιο, ψευδάργυρο, κλπ αξίας 2-3 τρις $. Μέταλλα τελείως απαραίτητα για τις τεχνολογίες των ΑΠΕ και των ηλεκτρονικών, σήμερα σε παγκόσμια έλλειψη.
Η Ινδία, με το πρόσχημα των ελέγχων των containers από το Πακιστάν και το Ιράν για Αφγανική ηρωίνη, έκλεισε τα λιμάνια της στα από εκεί φορτία. Πυροδοτώντας έτσι την κρίση στα logistics του 2021 που ταλαιπώρησαν, κατ αρχάς, όλα τα λιμάνια της Ασίας, ειδικά της Κίνας, πριν γίνουν παγκόσμιο πρόβλημα. Ακόμα μερικά άλυτο. Ο λόγος: Ο ΤΑPI!
▪ Τι είναι όμως αυτός ο ΤΑΡΙ, που είναι ικανός να κάνει τους Ταλιμπάν να μετατραπούν σε κάτι σαν Χρυσαυγίτες με γραβάτα αλά ισλάμ;
Η ιστορία του πηγαίνει πίσω στο 1975 σαν μια προσπάθεια πρόσδεσης της Ινδίας στην τότε Σοβιετία, προσφέροντας της αυτό που ακόμα δεν έχει: ενεργειακή ασφάλεια!
Έτσι έγινε η επέμβαση στο Αφγανιστάν από τους Σοβιετικούς για να διασφαλιστούν τα περάσματα του. Την συνέχεια την γνωρίζετε…
Οι 70 φυλές – φατρίες παραγωγής του οπίου ποτέ δεν συνεννοήθηκαν πολιτικά μεταξύ τους και με την Καμπούλ, τόσο επί Σοβιετικών όσο και μετά το 2001 επί Αμερικανών. Το ψιλοκατάφεραν τελευταία δημιουργώντας τις αντάρτικες δυνάμεις των Ταλιμπάν ως security service των φυτειών οπίου. Οι αλαζονικοί Αμερικανοί όμως ευλόγησαν, κατά την παρουσία τους, την κατασκευή του μήκους 1814 χιλιομέτρων ΤΑΡΙ (παράλληλα με ένα νέο οδικό άξονα και ένα πλέγμα από οπτικές ίνες) συνολικού κόστους, μέχρι τώρα 22 δις $ υλοποιώντας το παλιό σοβιετικό σχέδιο.
Έτοιμο το τμήμα του ΤΑΡΙ στο Τουρκμενιστάν, είναι ήδη έτοιμο, όπως και στον Αφγανιστάν, έτοιμη ήταν και η Ινδία με δίκτυο για να συνδεθεί με αυτόν τον αγωγό μαζί και με έναν άλλον, από το Ιράν (η άσπρη γραμμή στον πρώτο χάρτη). Έμειναν κάτι κομμάτια υπόλοιπο για να τελειώσουν στο Πακιστάν και… game over, έλεγαν πριν τις 15/8/20. Ο Αφγανικός τακτικός στρατός θα αντέξει, τόσα λεφτά ξοδέψαμε, έλεγαν τα θινκτάνκια στην Ουάσιγκτον. Δεν άντεξε όπως, είχε διαβρωθεί από τους φύλαρχους και τα έσοδα οπίου των Ταλιμπάν ήδη.
Αυτός ο ενεργειακός δρόμος είχε σχεδιαστεί για να είναι το αντίπαλο δέος στον «Δρόμο του Μεταξιού». Ιδού και ο λόγος της παρουσίας της Δύσης στο Αφγανιστάν για 18 ακόμα χρόνια μετά την δολοφονία του Μπιν Λάντεν το 2002, που ήταν και η αφορμή της επέμβασης του ΝΑΤΟ το 2001. Να δημιουργήσει αυτό το «αντίπαλο δέος».
Ας σημειώσουμε εδώ ότι παρόλο που ο ΤΑΡΙ περνούσε και από περιοχές του έλεγχαν οι Ταλιμπάν, ποτέ κανείς τους δεν πείραξε ούτε τον αγωγό ούτε τους εργολάβους του! Ο έλεγχος στις βάνες του στο Αφγανιστάν, αν λειτουργήσει, κάνει τον ένοικο του Προεδρικού της Καμπούλ κάτι σαν αυτό που θέλει να γίνει διακαώς και ο Ερντογάν με τα δίκτυα αερίου προς την ΕΕ από την πρώην Σοβιετία και τον Κόλπο.
Φυσικά το νέο αφεντικό της περιοχής, η Κίνα, δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια αυτά τα 20 χρόνια. Ήδη ολοκλήρωσε τα σιδηροδρομικά δίκτυα, τους κόμβους, τις οδικές αρτηρίες και τον αγωγό φυσικού αερίου από το Χονγκ Κονγκ ως το Τουρκμενιστάν. Ο «δρόμος του Μεταξιού», τμήμα Κεντρικής Ασίας, είναι ήδη έτοιμος. Και υπέγραψε και μια 25ετη συμφωνία συνεργασίας και με το Ιράν για το ιρανικό φυσικό αέριο, αφού η τεράστια μηχανή της θα το χρειαστεί και αυτό μέχρι το 2060 ως ενέργεια βάσης για την ανάπτυξη των δικών της υποδομών ΑΠΕ. Γιατί χωρίς αέριο, αυτά τα ΑΠΕ δεν παίζουν, ως γνωστόν.
Τα αποθέματα αερίου του Τουρκμενιστάν δεν φτάνουν και ο επόμενος στρατηγικός της αντίπαλος θα είναι η γρήγορα ανερχόμενη επίσης πολυπληθής Ινδία. Έτσι η Κίνα ελπίζει να ελέγχει την Ινδία με το ενεργειακό, έλεγαν και οι γέροντες σοφοί στο Πεκίνο.
Έτσι το ανατολίτικο «παζάρι» ανάμεσα στους Ταλιμπάν και το Πεκίνο γίνεται τώρα πολύ σκληρό. Η διόδευση και του ιρανικού αερίου μέσω Αφγανιστάν προς το δίκτυο του δρόμου του μεταξιού είναι εφικτή και το δέλεαρ της εκμετάλλευσης του Αφγανικού υπεδάφους πολύ μεγάλο και για τα δύο μέρη. Χωρίς σπάνιες γαίες τα άλογα της «Πράσινης Ανάπτυξης» των άλλων μένουν κουτσά και πράσινα!
♦ Μέγα το ερώτημα ήταν το αν αυτός ο αγωγός θα μεταφέρει τελικά ρωσικό αέριο προς την Ινδία ή Ιρανικό αέριο προς την Κίνα με ακριβώς την αντίθετη ροή. Ουπς!
Γνωστά όμως όλα αυτά στα think tanks και τα λόμπι της Ουάσινγκτον, που με μεγάλο ρεαλισμό(!) αποφάσισαν από το 2018 την εγκατάλειψη του Αφγανιστάν (και όλης της Κεντρικής Ασίας) στον έλεγχο της Μέκκας του Κόκκινου Καπιταλισμού. Θα χυθούν βέβαια πολλά ακόμα δάκρυα προπαγάνδας, αλλά χωρίς σοβαρά αποτελέσματα αν δεν συνεργαστεί το Πεκίνο. Για να περιοριστούν πλέον στην Ζώνη του «Πράσινου Καπιταλισμού», που ξεκινάει από την Δυτική όχθη των Ευφράτη και Τίγρη, φτάνει στις Δυτικές ακτές της Τουρκιάς στο Αιγαίο και κάπου θα οριοθετείται και στην Αφρική για τον έλεγχο των πρώτων υλών της.
Η έκβαση στο κατά που θα γύρει τελικά η Ινδία καθορίστηκε όμως από την αντίδραση της τυχοδιωκτικής πολιτικής του Πούτιν, στο Παλαιστινιακό (via Χαμάς και Ερντογάν) που θέλει να διατηρήσει μόνο τα κεκτημένα κέρδη από την ενεργειακή αγορά όσο το δυνατόν περισσότερο. Και εκεί «χτύπησε» για να ακυρώσει τον Ενεργειακό Δρόμο Ινδίας- Σαουδικής Αραβίας- Ισραήλ- Ελλάδας, που διασφαλίζει ενεργειακή επάρκεια και στην Ινδία και την Ευρώπη.
Άγνωστο πόσο θα κρατηθεί ο Ερντογάν (άρα και ο Κούλης) στην θέση του, αφού ο ρόλος της Τουρκίας στην νέα αυτή αρχιτεκτονική της διπολικής μετα-παγκοσμιοποίησης δεν του επιτρέπει τα παιχνίδια που σχεδίαζε με τις πλάτες Χίλαρι και Τραμπ και σε αυτήν την περιοχή, μέχρι την Κίνα. Αν κινηθεί τελικά προς την Κίνα, ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι πιθανό, και μάλιστα με εξαιρετικά ισχυρό λόμπυ υποστηρικτών στην Αμερικανική Γερουσία να πιέζει για το «γρήγορα τώρα». Η πιθανή σύγκρουση δε της Ρωσίας μέσω το συμμαχικό του Ερντογάν–Πακιστάν με την Ινδία, πάλι τον βάζει σε δύο βάρκες. Μπέρδεμα ο κουμπάρος.
Έτσι, μετά από όλα αυτά, το κύριο πεδίο της αντιπαράθεσης στον νέο Ψυχρό Πόλεμο που ξεκίνησε μετά την πτώση του «τοίχους» της Καμπούλ και εδραιώθηκε με το Ουκρανικό, θα είναι ο έλεγχος αυτής της «Μέσης Γης» με πιθανή αναζωπύρωση των εντάσεων ανάμεσα στην Ινδία και το εύθραυστο Πακιστάν και με πιθανή και την θερμή σύγκρουση (χωρίς αντιπρόσωπους) Ιράν–ΗΠΑ… Όρος ελέγχου και ενός άλλου πόλου που θέλει να αναπτυχθεί, του Παναραβικού, που αντιμάχεται την διείσδυση και της Ινδίας και της Κίνας στην Αφρική.
Είναι φυσικά κρίσιμο για όλα αυτά και το χωρίς σύνορα διαδίκτυο και οι τεχνολογίες πάνω του για τον έλεγχο του κόσμου δια των big data και του ψηφιακού χρήματος. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σεντόνι.
Έτσι, μέχρι την τελική σύγκρουση στα νερά της Νότιας Κίνας, αυτή αναβάλλεται μέχρι να οργανωθούν σχετικά και οι δυο αντίπαλοι (για να συμβιβαστούν μάλλον κατάλληλα). Κερδίζουν τον χρόνο που τους λείπει μέχρι να καταλαγιάσουν πρώτα οι αναταραχές αυτών των διευθετήσεων στον νομισματικό πόλεμο με τα ψηφιακά νομίσματα σε εξέλιξη.
Μένει να ρωτήσω, κατά τα ειωθότα, τι δεν κατάλαβες στο παρόν. Γιατί μόνο τότε καταλαβαίνω τι δεν έχω καταλάβει και εγώ.
Την καλημέρα μου.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
