Πολυτεχνείο 1973 – Επιστολή νεαρής μητέρας από την Αθήνα
Σε επιστολή που επέδωσε στους ξένους ανταποκριτές μια νεαρή μητέρα από την Αθήνα, αναφέρονται και τα ακόλουθα σχετικά με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την περασμένη Παρασκευή γύρω από το Πολυτεχνείο. Η παρακάτω επιστολή μεταδόθηκε από το ραδιοσταθμό «Φωνή της αλήθειας» στις 20 Νοέμβρη 1973.
«Δεν έτυχα να είμαι μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις τραγικές ώρες», γράφει η νεαρή μητέρα. «Ανήκω κι εγώ στη γενιά που μεγάλωσε στην Κατοχή. Κοίταζα, όπως όλες οι μάνες, τα παιδιά μου και τα προβλήματα της ζωής μου. Ακούγοντας, όμως, το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, τα συνθήματα και τις εκκλήσεις των φοιτητών για συμπαράσταση δεν μπορούσα να μείνω αδιάφορη.
«Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός των αγωνιζόμενων Ελλήνων, των ελεύθερων φοιτητών», ακούγαμε κάθε τόσο. Πήγα, έτρεξα μαζί με πολλούς άλλους προς το Πολυτεχνείο, κοντά τους, για να τους βοηθήσουμε, να τους προσφέρουμε ό,τι μπορούμε για να κρατήσουν. Όσο πιο πολλοί συγκεντρωνόμασταν τόσο πιο πολύ τρόμαζαν οι χαφιέδες και τα όργανα της Χούντας. Και τρόμαζαν, το βλέπαμε στα μάτια τους, το έδειχνε η έκφρασή τους. Έξω από τον αυλόγυρο βλέπαμε τους φοιτητές, τους δίναμε κουράγιο. Δίπλα στα αντιστασιακά τους συνθήματα διάβαζε κανείς και το «προσοχή, μη χαλάτε τίποτα» και άλλα.
Σα βράδιασε, αστυνομικοί και χαφιέδες λύσσαξαν. Ρίχτηκαν στο πλήθος και χτυπούσαν. Πάνω σ’ ένα νεαρό μαθητή ρίχτηκαν 6 αστυνομικοί και τον χτυπούσαν με κλομπς. Σ’ ένα κλειστό αυτοκίνητο έριξαν μια δακρυγόνο βόμβα. Το αυτοκίνητο πήρε φωτιά, κάηκε. Σε λίγο, όταν γύρισε ο ιδιοκτήτης του, δεν ήξερε τι να κάνει. «Ποιος το ’καψε; Τι είναι αυτά;» φώναξε. Είπαμε: «Αύριο θα διαβάσουμε πως εξτρεμιστικά στοιχεία έκαψαν το αυτοκίνητο.»
Τα φασιστικά στίφη επιτίθονταν και χτυπούσαν τον κόσμο. Το αίμα έτρεχε στην άσφαλτο. Τρέχαμε όλοι, μαζεύαμε τους τραυματίες, τους χτυπημένους νέους και ηλικιωμένους. Ζητούσαμε φάρμακα, καλούσαμε γιατρούς. Ο κόσμος μας πρόσφερε χρήματα. «Και τι θα τα κάνουμε τόσα;»
«Πάρτε τα, θα χρειαστούν για φάρμακα», έλεγαν.
Θαυμάσαμε το κουράγιο, την αποφασιστικότητα και τον ενθουσιασμό των φοιτητών. Και τα παιδιά του Δημοτικού σχολείου τρέχαν κοντά τους φωνάζοντας για να τους ενθαρρύνουν, να τους συμπαρασταθούν. Ήταν πραγματικά σκηνές συγκινητικές, γεμάτες περηφάνια και πατριωτική έξαρση. Επακολούθησαν τα τραγικά γεγονότα της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Χύθηκε πολύ αίμα. Τα ασθενοφόρα κουβαλούσαν συνεχώς τραυματίες. Μπροστά μου σκοτώθηκε μια κοπέλα και δύο νέοι. Το τρομοκρατικό καθεστώς επέβαλε το στρατιωτικό νόμο για να μας κλείσει στα σπίτια. Αλλά ποιος μπορεί να ησυχάσει, όταν σκέπτεται πως εκατοντάδες νέοι, φοιτητές, μαθητές, βασανίζονται απάνθρωπα από τα όργανα της δικτατορίας;
Η βία και η τρομοκρατία δε θα μας λυγίσει όμως. Η πίκρα και το μίσος μας δίνουν δύναμη.»
Επιμέλεια: Θεματοφύλακας Ιστορικής Μνήμης
