Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Darcy | της Ζωής Δικταίου
Από το φεγγίτη, αψηφώντας τις πιθανότητες γλιστράει μποέμικα,
τρέμει στο κρύο τζάμι το φως του φεγγαριού,
τη συμμαχία νοσταλγίας και σιωπής
τέμνουν οι λάμψεις που πάλλονται στο σαλόνι,
η Darcy, μετά την περιήγησή της στο μουσείο,
μαθητεύει στη νύχτα, στην τέχνη,
στην ειλικρίνεια που έχει το ολόγυμνο σώμα της
ακούγοντας το δίσκο του Erik Satie, Gymnopédies.
Μια κούπα πράσινο τσάι,
ένα κρουασάν στο κρυστάλλινο πιατάκι,
το βαζάκι πορσελάνης με τη μαρμελάδα,
η μικρή λινή πετσέτα,
όλα τακτοποιημένα πάνω στον ασημένιο δίσκο.
Άναψε το πορτατίφ,
κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα,
«Maurice Utrillo», ψιθύρισε.
Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα που είχε αγοράσει,
παρατήρησε πιο προσεκτικά τα έργα του,
καταλάβαινε γιατί είχε αγαπηθεί τόσο,
γιατί η γιαγιά της επέμενε
πως ολόκληρη η τέχνη του, είναι μια ευανάγνωστη μετάφραση
της σκέψης πολλών απλών ανθρώπων,
πως, τα τοπία του, μαζί με τα συναισθήματα που γεννούν,
σου επιβάλλουν και την ομορφιά του ταξιδιού,
ενός ταξιδιού μοναδικού στο χρόνο
φτάνει να μην είσαι μόνο φιλότεχνος, αλλά και
«ολίγον οινόφιλος» ,
το δεύτερο το τόνιζε κλείνοντας το μάτι.
Σήκωσε το φλυτζάνι, απόλαυσε μια γουλιά,
γύρισε την κλεψύδρα,
η άμμος άρχισε να τρέχει, προλάβαινε,
η γιαγιά, στη φωτογραφία, καθιστή στην καρέκλα,
φορούσε πράσινη φούστα και κοντομάνικο πουκάμισο,
η μητέρα της, όρθια,
στο εμπριμέ μακρύ της φόρεμα,
μπορούσε να διακρίνει τη λεπτή μεταξωτή δαντέλα,
αυτή στις ραφές και στα βολάν,
ρομαντική υπενθύμιση μιας άλλης εποχής,
η γιαγιά ήταν εκείνη που διάλεγε τα υφάσματα και έραβε τα ρούχα της…
Χαμογελαστές και οι δύο, ίδιο χτένισμα,
τα ίδια λεπτά χείλη, τα ίδια μακριά λεπτά δάχτυλα,
διαφορετικοί όμως κόσμοι.
Θυμήθηκε τις διαφωνίες τους, τις ασήμαντες, και τις μεγάλες,
κάποτε αιτία για ένα καυγά, είχε γίνει
η «Suzanne Valadon»,
μητέρα του Maurice Utrillo, ζωγράφος και η ίδια,
«κόρη ανύπαντρης μητέρας, ερωμένη του συνθέτη Erik Satie»
ύψωνε τον τόνο της φωνής της, η γιαγιά,
«παθιασμένη επαναστάτρια, μοντέλο,
η Valadon, με τη ζωή και τη ζωγραφική της κόντρα στο κατεστημένο,
έσπασε τα στερεότυπα της γυναικείας απεικόνισης»,
πεισματικά η μητέρα,
με αυτή τη φράση είχε φουντώσει η αντιπαράθεση…
μετά είχαν πάρει ένα τελάρο
και ζωγράφιζαν από κοινού στο μουσαμά,
η μία πίνοντας λευκό κρασί, και η άλλη τρώγοντας σοκολατάκια.
Γέλασε, «Χρειαζόμαστε τις φωτογραφίες», μονολόγησε
σίγουρη πως ο χρόνος,
έρχεται κάποια στιγμή που τις βάζει σε κορνίζες,
πάνω στα ράφια της βιβλιοθήκης,
στο πάσο της κουζίνας,
στο μεγάλο τραπέζι, στα κομοδίνα,
ή, πεταγμένες ατάκτως στα συρτάρια,
για να σκοντάφτει το βλέμμα, να πέφτει πάνω τους,
να τις χαϊδεύει,
να αναμοχλεύεις παρελθόν και στιγμές,
πριν η λήθη σε ξελογιάσει κλειδώνοντας
ξεφλουδισμένα παράθυρα και πόρτες της θύμησης.
Δυο ρώγες δάκρυα κρεμάστηκαν στα βλέφαρα,
από την ίδια θέση που καθόταν τράβηξε στην άκρη την κουρτίνα,
έξω, μια ομίχλη πηχτή σαν γάλα χαμήλωνε στο πλακόστρωτο,
τρελαινόταν γι’ αυτή την ατμόσφαιρα,
απολάμβανε το πώς μπορούσε να μετουσιώνεται σε μυστήριο το ασαφές,
προσδίδοντας μυθικές διαστάσεις στα δέντρα, στα κεραμίδια,
στα δαιδαλώδη σοκάκια,
στους κήπους, στα εμβληματικά κτίρια, στα μικρά καφέ,
στα κιτρινισμένα φύλλα της κληματαριάς,
στην ψυχή της, ψυχή από την ψίχα της Μονμάρτης.
«Χρειαζόμαστε τις φωτογραφίες»,
ξαναγύρισε την κλεψύδρα, η Darcy,
σηκώθηκε,
αλλάζοντας θέση ο μαύρος γάτος μετακινήθηκε μαζί της,
πήρε μια παρτιτούρα από τη βιβλιοθήκη,
ζέστανε τα χέρια της στη μικρή θερμάστρα,
κάθισε στο πιάνο,
Erik Satie – Gnossienne No.1…
Μονμάρτη, Ιούνιος 2022
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
