Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου
(μέρος 4ο)
[Το τρίτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.]
Ήρθε η ώρα να ψηλαφίσεις την αρχαιότερη γεύση της ζωής, το αλάτι στην άλλη πλευρά, στις παλιές Αλυκές, να συμφιλιωθείς με ό,τι σε χωρίζει, ό,τι σε πονάει, να λησμονήσεις «πικρά λόγια, νερό κι αλάτι» συνηθίζεις να λες και κλαίς… Βλέπεις οι μικρές και μεγάλες στιγμές, οι ιστορίες, το αχ, τα παράπονα, τα αδικαίωτα, ζουν μέσα σου, στην ίδια πληγή. Είσαι εδώ για να μυηθείς, να μάθεις, στην αρχαία Ελλάδα το αλάτι, ήταν το σύμβολο της φιλίας, της αλληλεγγύης, της αθανασίας, μην ξεχάσεις τη σειρά των λέξεων, μην ξεχάσεις πως στης γης το αλάτι γράφεις μια και μόνη φορά στο πέρασμα σου, «σ’ αγαπώ», και γι’ αυτό ίσως πονέσεις…
Έτσι ξαφνικά, με την άμμο στα χέρια, τα φύκια στα μαλλιά, μυρίζει το μέλλον πεύκο και φθινόπωρο. Μα δεν ήρθε ακόμη, αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο. Η περιήγηση δεν τελειώνει εδώ. Το αλάτι ήταν ένας σταθμός. Τώρα ξέρεις.
Απλώνεις τα χέρια. Ξέρεις πως τα χέρια είναι για να δείχνουν και για να αγγίζονται τρυφερά, με εμπιστοσύνη, να χαιρετούν με ενθουσιασμό, να παίζουν με τις πνοές του ανέμου και το γέλιο του ήλιου. Κρατούν τη μυρωδιά μιας θαλάσσιας αύρας, και το νιώθεις, είναι έτοιμα ν’αγγίξουν κοράλλια και βυθό στο Ορθολίθι.
– Πρώτα, θα γνωρίσεις της Νύφης τα Λιθάρια. Βαθιά νερά, σου βάζει ιδέεςη Όστρια και σε σπρώχνει στην ανοιχτή θάλασσα ψάχνοντας το γιούσουρι.
Ξεπερνάς κάθε φραγμό από αυτούς, που σου δημιουργεί η διαφορά των φυσικών ιδιοτήτων του αέρα και της θάλασσας, με εφόδιο μόνο την ανάσα σου. Φοράς τη μάσκα, εγκαταλείπεις την επιφάνεια στέλνοντας φυσαλίδες στον αφρό και εγκαταλείπεσαι χωρίς αναστολές στην πρώτη σου αυτόνομη κατάδυση. Ένα μοναδικό θέαμα σου αποκαλύπτεται. Τα μάτια κατάπληκτα αποζητούν με μεγαλύτερη λαιμαργία τα μυστικά του βυθού. Το ανάγλυφο μοναδικό. Πολύχρωμα ψάρια και φύκια, ανεμώνες, κοράλλια, μέδουσες, ξέρες και βράχια, όστρακα και κογχύλια σε παρασέρνουν στο πέρα από τη φαντασία ταξίδι.
Ναι, παραδέχεσαι, τούτη η ομορφιά είναι όντως ασύλληπτη. Οι φωτεινές αντανακλάσεις του ήλιου παίζουν καθώς χάνονται προς το βάθος. Από το ανοιχτό θαλασσί στο γαλάζιο, και μετά μωβ, ώσπου να χαθείς στο σκούρο μπλε. Ειδυλλιακή εικόνα, ναι, αλλά μην παρασύρεσαι. Μπροστά σου, σαν φεγγίτης ένα πέρασμα στο βράχο. Ίσα που χωράς. Αυτό είναι. Ανεβαίνεις στην επιφάνεια για μια δεύτερη ανάσα.
Όμορφες στιγμές σκέφτεσαι και υπόσχεσαι στον εαυτό σου, να τις ξαναζήσεις. Απλώνεις τις υγρές παλάμες στο φως. Καυχιέσαι για τα τόσα που άγγιξαν. Στ’ ακροδάχτυλα ο έρωτας…
Βγαίνεις στη στεριά. Ξαπλώνεις κάτω από τον ίσκιο του πεύκου. Χίλιες μυρωδιές. Ο άνεμος χαϊδεύει το γυμνό σώμα. Η θαλασσινή αύρα σε αναστατώνει. Από το μακρινό ορίζοντα η τελειότητα σουκλείνει το μάτι. Ένα φιλί και μια αγκαλιά είναι προίκα. Θα ξανάρθεις, το ξέρεις. Τα γλαροπούλια φτερουγίζουν όλο και πιο κοντά. Και η καρδιά σου, φτερούγισμα μεταξωτό στην ηχώ του πελάγου. Παράβαση η μελαγχολική ανάμνηση.
«Άδραξε τη μέρα», κάποιος θαρρείς για εσένα, το χάραξε στην πέτρα που τυχαία διάλεξες να κρατήσεις ενθύμιο. Οπτική υπενθύμιση μιας ξεκάθαρης εντολής.
-Δείξεμου ένα ακόμη ακριβό στολίδι, ψιθυρίζεις στοχαστικά, στον φλοίσβο που σκάει στην απροσπέλαστη, έρημη ακτή το δειλινό.
Κλείνεις τα μάτια. Η πανσέληνος του Αυγούστου γίνεται εύκολα ο δικός σου καθρέφτης στην άγρια ομορφιά της Μυρτιώτισσας. Στην παλίρροια του νου, ένα αίσθημα δέους, αλλά και αγωνίας, σε οδηγεί να νιώσεις το μεγαλείο, να προσεγγίσεις το θείο μέσα από το ανήσυχο βουητό, σε μιαν άλλη μύηση, μαθαίνοντας πόσο η μοναξιά είναι πολύτιμη στο νηπενθές μιας μαρμαρυγής και πόσο βολεύεται στην αγάπη μοναχικών συνοδοιπόρων προσκυνητών, με μια υποψία ελευθερίας μεσίστια στο βλέμμα. Ερωτεύεσαι τη σιωπή, ντύνεσαι το φως. Αγάπη σημαίνει αντέχω, θα παραδεχτείς το ξημέρωμα γράφοντας αντίο στην πέτρα, αδράχνοντας την ουσία πίσω από τα φαινόμενα.
Δεν το περίμενες. Σε ξάφνιασε η καταιγίδα, αυτή που μόλις το ’σκασε από το στερέωμα στο φεύγα της νύχτας ζητώντας τη χαρά του ταξιδιού. Πριν ονειρευτείς πως θέλεις να το σκάσεις από εκείνους που νομίζεις πως σε κρατάνε στη γη, σκέψου πως τούτη η μπόρα δεν άντεξε τον ουρανό και κύλησε για να σε συναντήσει.Την ελευθερία τη δημιουργείς πρώτα μέσα σου και ίσως τελικά να μη φοράει και φτερά όπως φαντάζεσαι.Νιώσε την εύνοια της τύχης με αυτή την ιδιαίτερη μουσική ενορχήστρωση, αυτή που έρχεται να εκφράσει ίσως την πιο μύχια ψυχική σου κατάσταση και να σου θυμίσει με τον τρόπο της, την ανάγκη σύγκρουσης στην καθημερινότητα σου, με την πραγματικότητα, τα δήθεν και τα εύκολα. Όχι, δεν χρειάζεσαι ομπρέλα. Μπορείς να χορέψεις στη βροχή. Στην Κέρκυρα είσαι, μην το ξεχνάς.
Στο Πυργί, λένε πως η βροχή ωφελεί όσους την αγαπούν και πιο σωστά, ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Θα λατρέψεις το αίσθημα της πλήρωσης που προσφέρουν οι ήχοι της, στο πλακόστρωτο, στα κεραμίδια, στο τζάμι, στα φύλλα, στη θάλασσα, στα απλωμένα χέρια, στα μάτια…
Χορεύει στον έρημο δρόμο, αφήνει κιεκεί τα σημάδια της. Ακόμη και στη σκέψη σου, μη γελάς, ακόμη κι εκεί αφήνει κάτι, κάτι από ασήμι. Αργότερα θα το σκέφτεσαι κορτάροντας το φεγγάρι.
Βροχή, για να δένεσαι με τη μουσικότητα και τη σημασία της, για να ερωτεύεσαι τα πάντα για πάντα, για να αισθάνεσαι τα φανερά και τα αφανέρωτα.
Σκέφτεσαι. Ανοίγεις το σημειωματάριο. Γράφεις: «Κρύφτηκα, με την καταιγίδα, κρύφτηκα σ’ αυτά που μου κρύβεις, στις σκέψεις που δεν έγιναν λέξεις, εκεί κρύφτηκα, δεν το κατάλαβες, είχε τόση φλυαρία η άγρια βροχή το ξημέρωμα κι ήταν τόσο γλυκό το μεσονύχτι των ματιών σου, γι’ αυτό δεν σε ξύπνησα, να μην τρομάξω τα κρυμμένα σου…
Ήθελα να μου χαρίσεις το φυλακτό της βροχής, να το φτιάξεις με τα χέρια σου, να έχει κάτι από κανέλλα και φως, να έχει και μια δαχτυλιά απ’ τα όνειρα σου, να το φορώ και να βρέχει μέσα μου όποτε θέλω, να μην αλλάξω τον κόσμο μου.»
Καταιγίδα ήταν και πέρασε. Ξεπλύθηκαν τα φύλλα από τη σκόνη και οι ψυχές από όσα τις βαραίνουν. Εδώ, όλα μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Σε έχουν καθηλώσει οι ομορφιές. Κέρκυρα, ευσεβής χειρονομία της αιωνιότητας, ανοιχτό στοίχημα της Επτανήσου, καταξίωση στη σπουδή της ζωής και της μελαγχολίας χωρίς υπερβολές. Κέρκυρα, ελεύθερη πτώση της σκέψης στο Ιόνιο φως. Κέρκυρα της μουσικής, όλες οιφωτεινές διαθλάσεις του μπλε και του πράσινου ανοιχτό αλφαβητάρι σε κάθε γωνιά.
Εδώ, δεν θα βαρεθείς ποτέ να περιμένεις τα πάντα.
Δεν έχεις κουραστεί. Όχι, η ομορφιά δεν κουράζει. Έχεις αφήσει πίσω σου όλα αυτά που φοβάσαι. Τα σύννεφα ζωηρεύουν πέρα μακριά. Εσύ, κοιτάζεις μπροστά σου. Κληματιά δείχνεις μια μικρή κουκίδα στο χάρτη. Δεν είναι μακριά. Η διαδρομή ποιητικά υπέροχη. Δεν έχεις ακούσει άλλη φορά για το σπήλαιο «Ανθρωπόγραβα». Ευκαιρία λοιπόν, τώρα που κοιμούνται οι Δράκοι των παραμυθιών, τώρα που ξυπνήσαμε μαζί στον καιρό της αγάπης, μπορούμε να αγγίξουμε σταλακτίτες και σταλαγμίτες, να γυρίσουμε πίσω απ’ τον χρόνο, να τα δούμε όλα αλλιώς, να πλησιάσουμε τα μυστήρια και να θυμηθούμε την ιερή μνήμη της πέτρας. Η μαγική λέξη είναι, η ζωή! Τα χνάρια και τα σημάδια της παντού, τόσο παλιά, τόσο καινούρια ταυτόχρονα. Τα σπήλαια είναι δώρα της φύσης.
Ζωή Δικταίου
[Συνεχίζεται]
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
