Άλλο ένα μάθημα επήρα σήμερο | του Αντώνη Κουκλινού
Παρατηρώ μνια γρα εδά και ώρα…
Εστεκούλιζε με το μπαστουνάκι και ξάνοιγε πάντα κ’ άλλη, να περάσει το δρόμο.
Σαν τα αφηνιασμένα μουλάργια αγλακούνε τ’ αμάξα πάνω, κάτω και που να τολμήσει να περάσει.
Κάνει ένα δυο ζάλα κι απός, εκοντοστάθηκε πάλι.
Ξανοίγει γύρου, γύρου, μπας και περνά κιανείς πεζός, από τη μπάντα τζη, μα… κιάαα…
Σάζει το μαντήλι στη κεφαλή τζη, να μη τζη πέσει και κάνει πάλι ένα δυο ζάλα στο πεζοδρόμιο.
Ξανοίγω από απόσταση, για να καταλάβω ήντα θέλει, ήντα την απασχολεί.
Δεν άντεξα και εσίμωσα να τη ρωτήξω.
-Γιαγιά ήντα θες και σε ξανοίγω πολιώρα να στεκουλίζεις και δεν αποφασίζεις που θα γύρεις.
Εβάστανε στα χέργια τζη, το τσαντάκι του φαρμακείου, για να πάει να πάρει τα φάρμακα τζη.
-Ώφου μπρε παιδί μου και να κάτεχες τα χάλια μου….!
-Φάρμακα δεν έχω και πρέπει να πάω στο φαρμακείο να πάρω.
-Και γιάντα δε πας; Μόνο σε θωρώ να στεκουλίζεις εδά και ώρα και δεν αποφασίζεις να περάσεις.
-Τα πόδια μου παιδί μου δε με βαστούνε να κατεβώ το πεζοδρόμιο από παέ, γιατί ’ναι ψηλά κι από εκειέ που κατεβαίνω τ’ αμάξα εφράξανε ούλο ντο δρόμο και δε παντίδει.
Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου, απού τη ξανοίγω τόση να ώρα και δε κατάλαβα ήντα πρόβλημα έχει.
Δε μου ’κοψε πως έχουνε καβαλικέψει τα πεζοδρόμια και φράξανε το δρόμο να πάει απάνω και δε μπορεί να περάσει άθρωπος.
Πόσο χαζός είμαι και του λόγου μου τελικά, στο μνιαλό μου είναι ούλα εύκολα φαίνεται…!
-Έλα γιαγιά στο μαγαζί, να σου δώσω μνια καρέκλα να κάτσεις και θα πέψω να σου πάρουνε τα φάρμακά σου.
-Όη παιδί μου…, εγώ θα πάω αμοναχή μου να τα πάρω, για να μου μετρήσουνε και τη πίεση, μόνο ανεβάστα μου να κατεβώ, να περάσω απέναντι.
Με τρεμάμενα πόδια επεράσαμε το δρόμο και ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο.
-Άφησέ με δα παιδί μου παέ, απού να ’χεις την ευκή μου, μα δα, θα τα καταφέρω να πάω, μόνο στάσου ένα λεφτό.
Άνοιξε τη τζάντα με τα φάρμακα και βάνει τη χέρα τζη μέσα και ψαχουλεύγει.
Βγάνει μνια καραμέλα και μου λέει…
-Εκειέ στη γειτονιά μου, όντε πορίζω, έχει μνια ξενομπασάρα ένα μικιό κοπελάκι, απού κουζουλαίνεται όντε θα με ιδεί και το ’χω ξενινιασμένο γιατί το ποχερίζω κάθε που θα το ιδώ, μα σήμερο λείπουνε σάϊκα, για δε ντο ’δα και πάρτη νε συ να σε ποχερίσω.
-Ευχαριστώ πολύ γιαγιά, να πας στο καλό κι άνε χρειαστείς στο γιαγερμό βοήθεια, θα ’χω το νου μου.
-Όη από κιά θα νάρθει ο ανιψός μου σε μνια ολιά, να με πάρει με τ’ αμάξι, να ’σαι καλά παιδί μου.
Άλλο ένα μάθημα επήρα σήμερο…
Δε γατέχω αν’ είχα αμάξι, για δεν οδηγώ του λόγου μου, αν ήκανα τα ίδια και με τσ’ αποδέλοιπους να το παρετώ όπου βρω, μα η αλήθεια είναι πως απίς εποκάμανε οι γαϊδάροι απού εκαβαλικεύγαμε, εχάθηκε το μέτρο και το φιλότιμό μας.
Γι’ αυτό θα πω…
Από στα ν’ εποκάμανε, μουλάργια και γαϊδάροι,
χάσαμε τα ζιγάλετρα, μαζί και το σομάρι.
Τα 4χ4 γενίκαν λιμουζίνες,
και δε ξαναπατήσαμε, στσοι δρόμους καβαλίνες.
Και παίρνουνε πορδόμιλο, με δίχως χαλινάργια,
για.. καπουτσίνο και φραπέ, στη χώρα στα λιοντάργια…!
Ώφου κιόλας!
Αντώνης Κουκλινός
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο «Old woman» 54 1,4 x 36 in. του Αμερικάνου ζωγράφου Louis Charles Moeller (1855-1930)]
