Οι ρυτίδες της ψυχής | της Ιφιγένειας Μανουρά
Βρεθήκαμε προχθές το βράδυ μια παρέα και οι συζητήσεις μας στράφηκαν γύρω από το επίκαιρο θέμα των εκλογών. Πιο συγκεκριμένα, πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Δηλαδή ότι η ψήφος, αρκετές φορές δίδεται όχι με βάση την ιδεολογία, αλλά σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς και σε αυτούς που υπάρχει υποχρέωση. Θυμήθηκα λοιπόν ένα περιστατικό που πριν πολλά χρόνια, είχε γίνει στα Ανώγεια.
-Ακούστε τι μου θύμισε η συζήτησή μας. Περίοδος εκλογών καλή ώρα και κατεβαίνει στο Περαχώρι ο Χτυπαρθούνης, φανατικός Λαϊκός (δεξιός), να συναντήσει τον Γρυλιό, ψευδώνυμο του Αλκιβιάδη Σκουλά, που τον ονόμασε λέει ο πατέρας του έτσι γιατί, όταν γεννήθηκε εγρύλωνε – δηλαδή κοιτούσε με ορθάνοιχτους τους οφθαλμούς. Ο Γρυλιός ήταν φανατικός Βενιζελικός τόσο πολύ που έλεγε: «Ό,τι ξεκινήσω να σκαλίσω στο ξύλο, Βενιζέλος ξετελεύγει». Αφού λοιπόν τον χαιρέτησε και ήπιανε τις ρακές τους, λέει στον Γρυλιό: «Γατέχεις το δα σύντεκνε ότι κατεβαίνω στσοι εκλογές και ανε μπορείς να μου δώσεις κιανένα μπσίφο».
Ο Γρυλιός ήταν αδύνατον να φανταστεί ότι θα μπορούσε ποτέ να δώσει ψήφο σε έναν δεξιό, ακόμα και αν ήτανε αυτός ο μυρωδικός του σύντεκνος. Σκέφτεται, ξανασκέφτεται και ενώ θα μπορούσε να του υποσχεθεί ότι θα τον ψήφιζε και ας μη το έκανε – όπως κάνουν οι περισσότεροι άλλωστε –, όντας έντιμος, του λέει με την απίστευτη ετυμολογία που τον διέκρινε. «Να σου δώσω καλιά σύντεκνε, ένα αθότυρο»;
Λέω την ιστορία και η Μαρία γελούσε πνιχτά μέσα από τα δόντια της, χωρίς το πρόσωπό της να κάνει καμία σύσπαση.
-Φοβάσαι βρε Μαρία – ετών 27 – να γελάσεις φωναχτά;
-Και βέβαια φοβάμαι. Ξέρεις τι χρήματα δίνω για κρέμες κάθε μήνα και θα γελάω κιόλας να γεμίσω ρυτίδες!
Και εγώ καμαρώνω για τις ρυτίδες μου, γιατί υποδηλώνουν ότι έζησα, πόνεσα, έκλαψα μα και γέλασα πολύ.
Ιφιγένεια Μανουρά
Ιφιγένεια Μανουρά
