Αλληλεγγύη | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Στη μικρή και ασήμαντη ζωή μου δεν κατάφερα και πολλά… μονάχα τούτο: Ταυτίστηκα με τα παιδιά της άνοιξης, που, αργά ή γρήγορα, θα ρθει για τους πολλούς, θέλουν – δεν θέλουν, οι λίγοι.
Αρμένισα στις σκοτεινές πτυχές του ΕΙΝΑΙ μου… Αμφισβήτησα για μια στιγμή, την πίστη στον Άνθρωπο και στην ανώτερη μορφή της ύλης: τη νόηση!
Δεν παραιτήθηκα, απλώς συνέβη! Ένα συντριπτικό χτύπημα με σημάδεψε βαθιά. Ίσως αύριο να δέσει η πληγή, ίσως να αιμορραγεί ως τον στερνό βρόχο του θανάτου…
Έπειτα, μάζεψα τα κομμάτια μου και συνέχισα σε πορεία ταλαντευόμενη… Εξύψωνα με πράξεις τη θέληση για ζωή ή την αμφισβητούσα.
Κατέπνιξα συναισθήματα και ανάγκες. Φοβήθηκα. Ναι, φοβήθηκα! Μου καλλιέργησαν τον φόβο! Εκείνον που οδηγεί στο άγνωστο, απρόσιτο και μισητό μέλλον.
Τώρα στέκω εδώ μονάχη και φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου: Βγάλτε με απ’ το πηγάδι… Έπεσα, με ρίξανε, δεν θυμάμαι! Ακούτε; Βγάλτε με… Ύστερα καταλαβαίνω πως θα βγω μονάχη…
Σώθηκαν οι δυνάμεις μου… θέλω να κοιμηθώ… να κοιμηθώ… να κοιμηθώ…
Πολύ κουράστηκα σύντροφοι σε τούτο τον ολότελα μοναχικό δρόμο… Πολύ φαρμάκι κατάπια… Πολύ αγάπη στερήθηκα… Όχι, δεν έλειψαν τίτλοι και αγκαλιές… Να μοιραστώ τον αγώνα στο σπουδαίο δρόμο προς το μέλλον! Την ανθρωπιά, μικρών και ταπεινών για να λάμψει το φως του κόσμου, που μαζί ονειρευτήκαμε και μαζί παλέψαμε, οργανωμένα και συνειδητά;
Για δέστε με: δεν παραιτήθηκα ποτέ, αλλά ώρες και φορές, παραιτούμαι! Άλλοτε η πίστη στον Άνθρωπο με συγκλόνιζε, τώρα όμως σέρνομαι…
Άλλοτε πάλεψα θεούς και δαίμονες για το κάθε μεγάλο, καθήκον… τώρα στέκομαι απέναντί σας και φωνάζω: Βοήθεια!
Είναι τούτος ο χειμώνας ο πιο κρύος…
Οι έμποροι διαλαλούν στις αγορές την πραμάτεια, μα οι άνθρωποι συνεχίζουν σκυφτοί το δρόμο τους, σαν να κουφάθηκαν…
Οι κυρίαρχοι προετοιμάζουν τους πολέμους για θυσιάσουν ζωές στο βωμό των κερδών, μα οι άνθρωποι σαν να τυφλώθηκαν. ..
Μέσα στην τόση προστυχιά και μπόχα τα παιδιά αναζητούν να μοιραστούν την αθωότητά, μα κανείς δεν δίνει σημασία…
Στα δελτία των οχτώ γυρίζεται η ζωή μας και η φρίκη της υπερπαραγωγή! Το ψωμί πικρό, το άγγιγμα πλαστικό, το βλέμμα θολό, οι κουβέντες μετρημένες… Η αξία της ανθρώπινης ζωής; Μηδέν! Παντού οσμίζεσαι θάνατο…
Τα αδιέξοδα μεγαλώνουν. Μας μπήζουν βαθιά στο χώμα. Κάποιος, ίσως να φορά ράσο, ίσως κουκούλα, ίσως οργή, ίσως δολάρια, σχηματίζει πάνω απ’ το μνήμα αγκυλωτό σταυρό.
Δεν αναγράφει ονοματεπώνυμο, ούτε ηλικία, παρά μόνο ετούτο: Ώρα επτά και τριανταδύο βραδυνή, εφονεύθη η μέρα από τη νύχτα! Τώρα σκότος! Παντού σκότος!
Εκεί ακριβώς πάνω μια κόκκινη παπαρούνα φυτρώνει, κατακόκκινη σαν το αίμα που κυλά στις φλέβες μας, ευάλωτη στα γυρίσματα των καιρών… Αν την αγγίξεις πληγώνεται, αν την φυσήξεις μαδάει, αν σκύψεις να την ακούσεις, ψιθυρίζει: Φταίω! Φταις! Φταίμε!
Δεν είδαμε το λιβάδι με τις κόκκινες παπαρούνες που ’φερναν την άνοιξη. Την άνοιξη, που θρέψαμε αλλά δεν προφτάσαμε να χαρούμε! Ήρθε η καταιγίδα των αντιθέσεων και αντιφάσεων και σάρωσε κάθε δημιούργημα της εργασίας. Κι οι ποιητές σώπασαν και οι άνθρωποι κρύφτηκαν και η ελπίδα χάθηκε…
Απόμειναν μονάχα μερικοί μαστόροι με κουράγιο και απαντοχή και πίστη και θέληση, να ξαναχτίσουν συθέμελα το οικοδόμημα. Με καθαρή ματιά πια, πεντακάθαρη, αντικρίσαμε τον τροχό της ιστορίας να γυρίζει μπρος στην ανηφοριά με εμένα κι εσένα και όλους μας,ή χωρίς εμένα κι εσένα και να πηγαίνει πίσω για όλους μας.
Σ’ αυτήν την κατρακύλα, σου ζητώ, σύντροφε, να μου πιάσεις το χέρι. Αν, λέω αν λιγοψυχήσω, βοήθησέ με να πατήσω στα πόδια μου και να πάρω πάλι θέση στην αλυσίδα, που μέρα τη μέρα, οδηγεί στην πιο ψηλή κορφή. Να σηκώσουμε με τις πλάτες μας τον ήλιο, που θα δώσει ζωή στον κόσμο της ισότητας και της αδερφοσύνης!
Οι νεκροί μας σηκώνονται απ’ το χώμα. Ανασταίνονται με λέξεις και πράξεις. Τσακίζουν τα σύμβολα του μίσους. Με σαφήνεια προσδιορίζουν το δικό μας πεντάχρονο πλάνο!
Σαν βγω απ’ αυτό το πηγάδι του φόβου, άλλοτε δική μου προσπάθεια, άλλοτε και με τη δική σου συμβολή, τη στιγμή ακριβώς που χάθηκε η απαντοχή μου, θα μπορώ σύντροφε να σε κοιτάξω καθαρά στα μάτια και να διαβάσω την αλληλεγγύη. Τότε, μόνο τότε, ένα δάκρυ χαράς θα κυλίσει, γιατί θα ‘χούμε ζήσει και οι δύο μας στο μέλλον!!!
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο «Solidarität», ακρυλικό σε καμβά του Ελβετού αυτοδίδακτου ζωγράφου Patrick Herzig]
