Ένα καλάθι όνειρα | της Άννας Τακάκη
Δεν ξέρω αν χωρούν ή έχουν θέση τα όνειρα μέσα σ’ ένα καλάθι, αλλά ξέρω πως το καλάθι με ακολουθεί από τα μικράτα μου. Μέσα εκεί στο περίτεχνο πλέξιμό του έχει ωριμάσει κάποιο μέρος των ονείρων μου. Κάπου εκεί έχουν περιπλεχθεί και πάμπολλες αναμνήσεις, σε μια εποχή όπου ο καλαθάς ως δημιουργός και επαγγελματίας έχαιρε πάσης εκτιμήσεως και ζούσε αξιοπρεπώς. Τα καλάθια του και τα πανέρια του κατείχαν πρώτη θέση στο νοικοκυριό για τη μεταφορά προϊόντων και άλλων αγαθών, κουβαλώντας μαζί με αυτά και την ψυχή του νοικοκύρη ή της νοικοκυράς που τα κρατούσε.
-Πάρε, παιδί μου, το καλαθάκι σου και πήγαινε στ’ αμπέλι να κόψεις σταφύλια, μου ’λεγε η μάνα μου. Κι ευθύς γινότανε περιουσία μου, κτήμα κι απόκτημά μου ο κάμπος ολόκληρος.
Η πιο μικρή κυρίαρχος της φύσης, της ζωής και της ελευθερίας, με το χρυσάφι της γης στο καλάθι μου, τραγανά κεχριμπαρένια σουλτανιά σταφύλια.
Στα όμορφα και ξέγνοιαστα χρόνια της εφηβείας μου βοηθούσα τη μάνα μου στον κήπο να κουβαλούμε σε καλάθια ντομάτες και ζαρζαβατικά, στην εποχή της οικογενειακής αυτάρκειας, που γέμιζε το σπίτι μας με λαχανικά, φρούτα και όσπρια.
Στα μεγάλα περίτεχνα πλεγμένα πανέρια έχουν πλεχθεί και τα όνειρα της νιότης μου, όταν οι κοπελιές του χωριού μεταφέραμε τα προυκιά του γάμου με τη συνοδεία βιολιού ή λύρας και πάντα με το όνειρο του δικού μας γάμου. Κι όταν στην πορεία του χρόνου έμαθα να πλέκω μιμούμενη τη μάνα μου, έπαιρνα το καλαθάκι μου με το βελονάκι, τις κουβαρίστρες και το πλεχτό μου και πήγαινα στη φιλενάδα, να πλέξω μαζί με άλλες συνομήλικες μου, μαζί με θειάδες, μανάδες, γιαγιάδες, που είχανε το πλέξιμο ως μια υγιή απασχόληση και μια ωραία δημιουργία στις ελεύθερες ώρες τους.
Μικρή ακόμη έπαιρνα το καλαθάκι μου κι ακολουθούσα τη μάνα να μαζεύομε χοχλιούς ή μανιτάρια. Κατά το λιομάζεμα, στο καλαθάκι μου έβαζα τις ελιές που έμεναν έξω από τα πανιά, το λεγόμενο ραντολόι. Στην εποχή αυτή που όλα μας τα έδιδε η φύση απλόχερα…κι η γιαγιά να λέει «όπου φτάνεις να κρεμάς το καλάθι σου». Έτσι ακριβώς έπραξα χωρίς να τεντώνομαι ή να κρέμομαι με το φόβο να πέσω, σοφά τα λόγια της γιαγιάς.
Τη σήμερον ημέρα τούτο το περίτεχνο αντικείμενο της φύσης και του καλαθά, που κι αυτός προ πολλού σιώπησε, αντικαταστάθηκε με πλαστικό του σούπερ μάρκετ, να τοποθετώ προϊόντα έτοιμα και προϊόντα που μου επιβάλλουν, λόγω ενεργειακής κρίσης, λέει. Κι αντί να περιπλέκονται και να μπερδεύονται τα όνειρά μου- γιατί πάντα θα υπάρχουν όνειρα- μπερδεύονται εκεί κάπου ανάμεσα οι τιμές. Μαζί με τα λιγοστά προϊόντα που μου προτείνουν ή με αναγκάζουν να εναποθέσω, εναποθέτω τη σήμερον ημέρα τις ανασφάλειές μου, την αμφισβήτηση, τη δυσπιστία, την ανέχεια. Και τα λόγια της γιαγιάς να με τσιγκλούν στο πίσω μέρος του μυαλού: «Όπου ακούς μεγάλο τρύγος βάστα και μικρό καλάθι». Κι όλο μικραίνω το καλάθι μου σε κάθε τρύγος, σε κάθε αγορά… όλο το μικραίνω … Τουλάχιστον η γιαγιά με προετοίμαζε.
Άννα Τακάκη
