Ζωή, ζωή παντού και πουθενά | της Ζωής Δικταίου
Αλλεπάλληλες οι μεταμφιέσεις
πόσα προσωπεία φοράς
επιστρατεύοντας
μια ακτίνα από χρωματιστό φως
ζωγραφίζεις
στην πάνω όψη της ψυχής
για να με ξεγελάσεις,
άλλη μια φορά ζωή,
ζωή… παντού και πουθενά.
Στο μακρινό παρελθόν
παλιά γράμματα ξεθωριασμένα
στο ξύλινο μπαούλο
σκαλιστά ρόδια και περιστέρια
χίλιες δυνατότητες συμβιώνουν
περιμένοντας να εκφραστούν
κι ύστερα,
όταν η ψυχή ξεμασκαρεύεται
έχει τις καλύτερες προθέσεις
εξομολόγησης, συγγνώμης…
σημάδι και αυτό των καιρών
μιας εποχής που την στενεύουν όλα
θαρρείς για να μην βρει
χαραμάδες ο άνεμος
να μη φυσήξει τις ελπίδες μας.
Με μελαγχολεί αφόρητα
το άσπιλο λευκό
αυτό,
το χρώμα τής αδιόρατης θλίψης
και τα αμόλυντα τοπία τής αθωότητας.
Η ζωή δεν ξέρει από δικαιοσύνη
δεν έχει σφραγίδα αιώνιας πίστης,
κι όμως τα δημιουργήματα της μετρούν,
περισσότερο εκείνα
που αντέχουν στο χρόνο.
Ναυάγια ονείρων στο ξύπνημα,
θρηνείς,
χαμένος σε λαβύρινθους λογικής
και στην άβυσσο της τρέλας,
περιμένεις μια κίνηση
ψάχνεις βιαστικά στα μάτια,
στα χέρια,
στις ανείπωτες σκέψεις
την ίδια ώρα ξεδιπλώνεται
σκοτεινό βελούδο το φόντο του ορίζοντα
δεν υπάρχουν διαδρομές διαφυγής,
αδυνατείς ν’ ακολουθήσεις
ό,τι πίστεψες πεπρωμένο
κι ο έρωτας,
εκείνο το αγκάλιασμα
και ξάφνιασμα της νιότης
μόνο μια ανάμνηση πια,
μια ανάμνηση και μια ήττα
ένα σβηστό είδωλο σε καθρέπτη θολό.
Ζωή Δικταίου
[Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις», 2020]
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι έργο του Λευκορώσου – Εβραίου ζωγράφου Leonid Afremov (12/07/1955 – 19/08/2019) με τίτλο «Past The Light», 2015, https://afremov.com/]
Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου)
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ` ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία:
Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Δεκέμβριος 2020
Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Νοέμβριος 2020
Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Νοέμβριος 2019
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Σεπτέμβριος 2018
Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Φεβρουάριος 2018
Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Μάιος 2017
Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Ιούνιος 2015
Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, 1996, Αθήνα
Αύριο στάχυα οι λέξεις, Σεπτέμβρης 2018
Αύριο, αφή αλμύρας, Νοέμβρης 2020
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα:
«Γράμματα της ποίησης», Ποιητική ανθολογία, 2020, Αθήνα
«Μονόλογοι», Ποιητική ανθολογία, 2017, Αθήνα
