Οι μάσκες κρύβουν πάντα την αλήθεια | της Άννας Τακάκη
Δεν ήταν Αποκριά, δεν ήταν γιορτή. Καθημερινή μέρα ήτανε. Σαν κι ετούτη σαν κι εκείνη, σαν την άλλη. Σίγουρα δεν ήταν Αποκριά. Κι όμως κάτι παράξενο είχε η μορφή τους. Τα πρόσωπά τους ήταν αλλόκοτα. Λες και φορούσαν προσωπίδες. Να ήταν αυτοί; Να ήταν άλλοι; Αν τα παραλλαγμένα πρόσωπά τους με έκαναν να αμφιβάλλω, οι φωνητικές τους χορδές το επιβεβαίωναν. Είμαι σίγουρη πως ήταν αυτοί οι ίδιοι που καλά γνώριζα. Εκείνοι που ήπιαμε νερό από το ίδιο τάσι. Που φάγαμε φαΐ από το ίδιο πιάτο. Που κοιμηθήκαμε στο ίδιο στρώμα. Που μοιραστήκαμε τα ίδια ρούχα. Σίγουρα ήταν αυτοί. Μα, περιέργως, κάτι είχε αλλάξει πάνω τους. Μήπως ο χρόνος τους είχε αλλάξει; Όχι, όχι. Ο χρόνος φέρνει μόνο ρυτίδες κι ασπρισμένα μαλλιά. Εξάλλου δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία μας συνάντηση. Θυμάμαι τότε, πόσο εγκάρδια αποχωριστήκαμε και είπαμε να μη χαθούμε ποτέ. Κι όταν πριν λίγο τους συνάντησα εντελώς τυχαία, γύρισαν απότομα το κεφάλι, για να μη χαιρετηθούμε. Σαν να έκαναν και μια κίνηση αποστροφής. Να μου φάνηκε; Μπα, η ιδέα μου θα ’τανε, σκέφτηκα. Ο καιρός θα φταίει. Αυτή η λαύρα του τρελονοτιά βαράει στην κεφαλή, λωλαίνει το νου.
Ε, και που μου γύρισαν το κεφάλι; Και που έστρεψαν αλλού το βλέμμα; Μπορεί κάτι να ήθελαν να δουν. Να είχαν μια περιέργεια ίσως. Ίσως να μη με πρόσεξαν καν. Ο άνθρωπος δύσκολα εστιάζει πια πάνω στον άνθρωπο. Γιατί δεν πατά καλά στη γη… νομίζοντας ότι αιωρείται στο κενό. Το άγχος, βλέπεις, φέρνει από αφηρημάδα, έως τρέλα. Τέλος πάντων, θα τους χαιρετήσω εγώ, είπα. Ο χαιρετισμός δεν έχει εγωισμό.
-Γεια σας τι κάνετε, καλοί μου; Δεν με είδατε; Περάσατε τόσο δίπλα, σχεδόν με ακουμπήσατε. Σας χαμογέλασα, έτρεξα να σας αγκαλιάσω και, πάραυτα μου γυρίσατε την πλάτη .
Και τότε μεταλλαχτήκανε όλοι τους. Άλλαξαν για δεύτερη φορά τα πρόσωπά τους. Υπομειδίασαν κι ύστερα μου χαμογέλασαν κι αμέσως άρχισαν τα μεγάλα λόγια, τα κολακευτικά λόγια, τα φανταχτερά. Χίλιες δυο περίκαλλες λέξεις με έντυναν όμορφα από πάνω μέχρι κάτω. Μέχρι τα ’σώψυχά μου ζέσταιναν. Τι καρδιά, τι καλοσύνη, Θεέ μου! Τι σαγήνη είχανε αυτά τα μάτια τους, τι μελίρρυτα που βγαίναν τα λόγια τους! Ώσπου ήθελα, λέει, να είχα ένα καθρεφτάκι να δω κι εγώ την αλλαγή στο πρόσωπό μου… Σίγουρα είχα φορέσει κι εγώ την άλλη μάσκα. Σαν σε γιορτή να πήγαινα, σε καρναβάλι, λες; Μα δεν ήταν Απόκριες σας λέω.
Έτσι κρατηθήκαμε φλύαρα διεγερτικοί, στοργικά υπερδοτικοί και χαρίεντες όσο κράτησε αυτή η τυχαία μας συνάντηση. Ώσπου ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Μόλις απομακρύνθηκα λίγο, σα να ηχούσε υπόκωφα, λέει, πίσω μου ένα ξεκαρδιστικό γέλιο. Σίγουρα το γέλιο αυτό είχε μια μετάλλαξη. Μια ειρωνική μετάλλαξη. Κι αυτή η γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει; Με τσάκισε! αφού λίγο πιο κάτω σκόνταψα κι έπεσα.
Δεν ήταν Αποκριά, μα εκείνοι φορούσαν τις μάσκες. Κι εγώ τη δική μου, θέλω να πω. Είναι βολετή η μάσκα. Προφυλάσσει από πολλά. Εκτός του ότι είναι παντός χρόνου και καιρού δεν έχει ποτέ ημερομηνία λήξης. Αυτή τη μάσκα δεν την έχεις βγάλει ποτέ, άνθρωπε. Κάποτε, βέβαια, μπορεί να σου πέσει από απροσεξία και μόνο. Αλλά σε δευτερόλεπτα την ξαναφοράς. Γιατί το ίδιο το πρόσωπό σου είναι μια μάσκα. Βγάζεις τη μια και πίσω από αυτή βρίσκεται μια άλλη. Βγάζεις την άλλη κι έχεις έτοιμη την άλλη. Σε βολεύει, ανθρωπάκο, η μάσκα επειδή κρύβει την αλήθεια.
Μα είναι αλήθεια πως οι Απόκριες ήρθανε και φέτος και τούτο το γεγονός καμιά μάσκα δεν μπορεί να αποκρύψει. Οι «μασκαράδες» όμως ακόμη κι αυτό μπορούνε να διαψεύσουνε!
Άννα Τακάκη
Η Άννα Τακάκη είναι ποιήτρια, συγγραφέας και αρθογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ορεινό χωριό Ζήρος, Σητείας, απ’ όπου και η πρώτη πηγή των εμπνεύσεών της. Ζει μόνιμα στη Σητεία της Κρήτης. Ταξίδεψε επί χρόνια ως συνοδός του συζύγου της πλοιάρχου του Εμπορικού Ναυτικού. Τις εμπειρίες της από τη ζωή της ναυτοσύνης έχει καταγράψει σε ποιήματα και διηγήματα.
Ποίημά της έχει μελοποιηθεί από τον παγκοσμίου φήμης μουσουργό Νίκο Αστρινίδη. Ποιήματα και Μαντινάδες της περιλαμβάνονται στο CD «Ριζοχάρακο» με τους μουσικούς, Καλλιόπη Βασιλείου, Νεκτάριο Μαρίνο και Γιάννη Λεθιωτάκη.
Έχει πάρει μέρος σε Παγκόσμια Λογοτεχνικά Συνέδρια, έχει βραβευτεί για την ποίησή της από τον Παγκόσμιο Πολιτιστικό Φορέα «Αμφικτιονία Ελληνισμού», και έχει τιμηθεί από τοπικούς φορείς για την προσφορά της στην παράδοση. Επίσης ποιήματά της περιλαμβάνονται σε ποιητικές ανθολογίες και κρητικά λευκώματα.
Είναι μέλος του «Πανεπιστημίου των Ορέων». Η ηθογραφία της «Ο Κουμαρτζής» έχει διασκευαστεί σε θεατρική παράσταση και έχει παρουσιαστεί με επιτυχία, από τα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Χανίων στην Τεχνική Σχολή Αυγόρου Αμμοχώστου στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την αδελφοποίηση των δυο σχολείων.
Μέχρι σήμερα έχει εκδόσει τα λογοτεχνικά έργα:
Χρώμα Θαλασσινό, ποίηση, 2004
Αλλιώς φυσά τ’αέρι ποίηση, «Μουσικό Εργαστήρι Αεράκη» 2007
Υγιέ μου, το τραγούδι της μάνας, Αμφικτιονία Ελληνισμού» ποίηση, 2010
Ο Κουμαρτζής, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2011
Τα σκαρφίσματα του Σηφαλιού, κρητική ηθογραφία, «Βεργίνα», 2013
Στσι γειτονιές του Ρώκριτου, ποίηση, «iδeα Sitia»,2013
Μαίανδρος ο Έρωτας, ποίηση, «Βεργίνα»,2015
Η αναφορά μου στο Ν. Καζαντζάκη, ποίηση, «Ιωλκός», 2016
Χρώμα θαλασσινό, επανέκδοση, «Ιωλκός», 2016
Η κρίση θέλει τερτίπι, θεατρικό, «Βεργίνα», 2017
Αροδαμοί κι Αγκαραθιές, «Σβούρα Εκδοτική», 2023
κι έχει αρκετό έργο ανέκδοτο.
