Επί του «που θα βρεθούν τα λεφτά χωρίς νέες λιτότητες και μνημόνια» | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Ανοιχτές – δημοκρατικές πατέντες· ένας άλλος εναλλακτικός τρόπος χρηματοδότησης της οικονομίας
Με αφορμή την συζήτηση που άνοιξε επί του «που θα βρεθούν τα λεφτά για ανάπτυξη και κοινωνικό κράτος χωρίς νέες λιτότητες και μνημόνια» μετά που φάγαν ήδη και τα πόμολα οι τωρινοί, απαντήθηκε ήδη και από εδώ το «που και το πως» μέσω:
■ της μείωσης των ωρών εργασίας, χωρίς μειώσεις αποδοχών
■ της αξιοποίησης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου ή και Κοβαλτίου, πριν αυτά καν εξαχθούν
Στην περίπτωση που αυτά δεν αρκούν και για να γίνει κατανοητό το πώς μπορούν να ανοίξουν λίγο τα μυαλά μας επί αυτών, συμπληρώνω και την πιο κάτω μέθοδο (εφαρμογή της ήδη στην Εσπερία):
Αυτή προέκυψε πέρσι και σχετίζεται και με την άρση των πατεντών των εμβολίων, ιδέα στην οποία αντιστέκεται ακόμα σθεναρά η καθυστερημένη σκέψη των εγχώριων νεοφιλελέ. Έτσι τολμώ να διακόψω την ροή σας, με δύο ακόμα σκέψεις για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα διαφορετικά:
Τα δεδομένα:
►Σύμφωνα με την Oxfam International που έφτιαξε το γράφημα, οι Mondelez/Kraft, ABF, Coca-Cola, Nestlé, PepsiCo, P&G, Johnson & Johnson, Mars, Danone, General Mills, Kellogg’s, και Unilever ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, σχεδόν το 100% των ετικετών τυποποιημένων διατροφικών προϊόντων που βρίσκουμε σήμερα στα ράφια σε όλο τον πλανήτη! Μία μόνο από αυτές τις 10 είναι εταιρίες με έδρα στην ΕΕ. Και σχεδόν όλες κατηγορούνται για προώθησή μεταλλαγμένων πρώτων υλών με κλειδωμένος με πατέντες σπόρους/γενετικό υλικό.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα που διαμορφώνεται και σε άλλους κρίσιμους κλάδους, όπως η φαρμακοβιομηχανία και η βιοτεχνολογίες/ τεχνολογίες σχετικές με την αγροτική παραγωγή ή την παραγωγή και αποθήκευση ενέργειας. Όλα τα αντίστοιχα δίκτυα δομημένα σε μια αντίστοιχη ιεραρχία ελέγχου εμπορικών σημάτων και πατεντών.
►Μόνο στις ΗΠΑ, η αξία όμως των μη αξιοποιήσιμων στοιχείων πνευματικής ιδιοκτησίας (ΙPs), στην πλειοψηφία τους αποτέλεσμα έρευνας που έχει παραχθεί στα Πανεπιστήμια ή σε δημόσια Ερευνητικά Κεντρα, φτάνει τα 5 τρισ. $. Από αυτά, λιγότερα από 400 δισ. έχουν μπει, με κάποιο τρόπο, στην παραγωγική διαδικασία. (Ας σημειώσουμε ότι από τις 500 μεγαλύτερες εταιρίες του Fortune500, οι μισές είναι εταιρίες εκμετάλλευσης εφαρμογών πνευματικής ιδιοκτησίας, κυρίως κλεμμένης από τα ΑΕΙ, χωρίς καμία άλλη παραγωγική δραστηριότητα, όπως πχ αυτές στο γράφημα…)
►Τα αντίστοιχα μεγέθη στον κόσμο είναι ανάλογα. Περίπου 17 τρισ. είναι το σύνολο των αξιών των «σε αργία» ΙPs που συνεχίζουν να αναπαύονται σε κάποιο συρτάρι. Ποσό πάνω κάτω όσο τα νέα δημόσια χρέη που δημιουργήθηκαν λόγω του κορωνοϊού σε όλο τον πλανήτη. Αλλιώς αν θέλετε για να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη, σχεδόν το 1/5 του παγκόσμιου ΑΕΠ σκονίζεται στα συρτάρια του σημερινού βλακώδους, αναχρονιστικού και αντιαναπτυξιακού συστήματος «προστασίας πατεντών».
►Η Κίνα πέρασε το 2021 τις ΗΠΑ στο συνολικό ΑΕΠ αλλά και στον αριθμό των πατεντών που κατατίθενται για αναγνώριση /προστασία, με την Ινδία να ακολουθεί απειλητικά σε όλους τους κρίσιμους τομείς (φάρμακα, βιοτεχνολογία, 5G/τηλεπικοινωνίες, τεχνητή ευφυΐα, διαστημική τεχνολογία, παραγωγή και αποθήκευση ενέργειας κλπ). Η ΕΕ και εδώ ουραγός, παρά τα σημαντικά ποσά που διαθέτει από τον κοινοτικό προϋπολογισμό για επιδότηση της έρευνας (που συνήθως δεν οδηγούν και σε καινοτόμα προϊόντα ή υπηρεσίες…)
►Η «βιομηχανία πατεντών», πριν καταλήξει να ελεγχθεί από κάποιο δίκτυο όπως αυτό του γραφήματος, συνήθως αναλώνεται είτε στην νομική διεκδίκηση δικαιωμάτων από ανταγωνιστές είτε στην απόκρουση των «trolls των πατεντών», των τυχοδιωκτικών συνήθως εταιριών που στρέφονται εναντίον ευρασιτεχνών ελπίζοντας σε ένα εξωδικαστικό συμβιβασμό έναντι αντιτίμου. Η χαρά των δικηγόρων δηλαδή, που είναι πάντα οι κερδισμένοι.
Οι χαμένοι: Οι πραγματικοί παραγωγοί νέων χρήσιμων πραγμάτων και η ανάπτυξη όλου του πλανήτη, που στερείται έτσι και πολύ κρίσιμων τεχνολογιών ή προϊόντων που σχετίζονται με την δημόσια υγεία ή την προστασία του περιβάλλοντος.
►Δεν υποφέρουν από αυτές τις παθολογίες οι πατέντες «ανοιχτού κώδικα», που ξεκίνησαν από την Πληροφορική με το Unix/Linux και με λίγα φάρμακα που παράγονται στην Κούβα. Όμως οι αντίστοιχες εφαρμογές ή προϊόντα δεν έχουν εύκολη πρόσβαση σε κεφάλαια για να αναπτυχθούν σοβαρά, περιοριζόμενα κυρίως σε εθελοντικές δωρεές ή την κρατική ενίσχυση (το Αndroid, που είναι μια εξέλιξη του Linux, αναπτύσσεται με κλειστό πλέον τρόπο από την Google).
►Η συμμετοχή των ελληνικών δημοσίων ΑΕΙ και των δημοσίων ερευνητικών ινστιτούτων στην παραγωγή ΙPs είναι υψηλή, πολύ μεγαλύτερη από την αναλογία της Ελλάδας στο παγκόσμιο ΑΕΠ. Πολύ όμως μικρότερη και από το αντίστοιχο ποσοστό των ελληνικών ερευνητικών δημοσιεύσεων δημιουργίας νέας γνώσης, λόγω της παντελούς έλλειψης κονδυλίων για τον μετασχηματισμό τους σε πατέντες.
■ Συμπέρασμα-ερώτημα:
Υπάρχει κανένας σκεπτόμενος που να υποστηρίζει ακόμα ότι αυτή η οικονομία που στηρίζεται στα πιο πάνω ότι είναι «ελεύθερη» και ότι την ρυθμίζει κάποιο «αόρατο χέρι»;
Σανός για άλογους και αλόγατα, και αυτός μεταλλαγμένος είναι αυτός ο ισχυρισμός. Οι πατέντες μένουν στα συρτάρια γιατί κάποιοι με ήδη ανταγωνιστικές θίγονται. Και ελέγχοντας τις Τράπεζες, δεν τις χρηματοδοτούν για να γίνουν προϊόντα ή νέες υπηρεσίες.
Κανονικός σανός, όπως και ο νεοφιλελευθερισμός και τα δόγματα του.
■ Και ρωτάω με το χαζό μου το μυαλό μπας και βγάλουμε κανένα συμπέρασμα που να έχει κάποια αξία:
Ποιος εμποδίζει πλέον την αντιστοίχιση αυτών των αξιολογημένων άυλων αξιών των IPs με κάποιο άυλο ψηφιακό πάγιο – μέσο συναλλαγών (αυτό που λέμε κοινώς παράλληλο κρυπτονόμισμα…) για:
►Την χρηματοδότηση με αυτό από τους συλλογικούς παραγωγούς των ΙPs την εφαρμογή τους στην πραγματική οικονομία, βάζοντας αμέσως τις πατέντες σε εφαρμογή χωρίς δάνεια, πωλήσεις δικαιωμάτων, δικαστήρια και τα συναφή; Με την υποχρέωση τους όμως τέτοιες ευρεσιτεχνίες/πατέντες που αντικρίζεται/εκδίδοντας ψηφιακά μέσα συναλλαγών/κεφαλαίων ανάπτυξης να γίνονται αυτόματα ελεύθερες/ανοικτές (!)
►Την χρηματοδότηση της έρευνας και της δωρεάν εκπαίδευσης στα ΑΕΙ και με αυτά τα ψηφιακά μέσα συναλλαγών, δίνοντας τους και ουσιαστική έτσι αυτονομία από το σύμπλεγμα Τραπεζών δανείων σπουδών-Δημοσίων χρεών, που έχει φτάσει στα όρια του να σκάσει.
►Την δυνατότητα διενέργειας συναλλαγών και με αυτό τον τρόπο, των κατόχων αυτών των ψηφιακών μέσων συναλλαγών στην πραγματική οικονομία. Αυτά τα νέα ψηφιακά μέσα συναλλαγών που αντικρίζονται με την γνώση, είναι ο πραγματικός ανθρώπινος ανεξάντλητος χρυσός!
Η τιμή τους, προφανώς διαμορφούμενη από την προσφορά και ζήτηση αυτών των μέσων για συναλλαγές από όσους θα τα εμπιστεύονται. Έτσι μπαίνει τέλος στις εξαρτήσεις από δάνεια, τα μνημόνια ή τα κορονοϊοπακέτα ανάπτυξης κατά εκεί που θέλουν άλλοι (και χωρίς να πρέπει σώνει και καλά να φύγουμε έτσι και από την ευρώ ζώνη υιοθετώντας τέτοια παράλληλα ή εναλλακτικά μέσα συναλλαγών ).
■ Και τότε θα με ρωτήσεις ίσως:
Κλέφτες θες να γίνουν οι Τράπεζες και αυτές οι 10 holding companies IPs στο γράφημα ρε φίλε ή όσοι κερδίζουν από τα κλεμμένα και τις παραγόμενης φούσκες των δανείων που δημιουργούν, εκμεταλλευόμενοι την μη ανάπτυξη πάνω στην γνώση, το πραγματικό δηλαδή αποτέλεσμα αυτού του συστήματος προστασίας των αποτελεσμάτων της πνευματικής εργασίας και της δημιουργικότητας;
Και τότε θα απαντήσω:
■ Αναζητείται Αριστερά με φαντασία, πέραν αυτής των εύκολων ούτε-ούτε-δεν-δεν και των πιστοποιητικών γνησιότητας Petigree των μελών της για να σκεφτεί έξω από το κουτί με αντίστοιχες (αν όχι αυτή) χειροπιαστές και ρεαλιστικές λύσεις που να εμπνέουν για να στηριχθεί έτσι πάνω τους η όποια μελλοντική ανάπτυξη, έξω και πάνω από τα στενά όρια και τις προδιαγραφές των κορονοϊοπακέτων και των καταστροφικών συνταγών Πισσαρίδη.
Με τις συνταγές μόνο του Κέϋνς, (που αντικαθιστούν τώρα πανηγυρικά τον χρεοκοπημένο νεοφιλελευθερισμό παντού) εν αναμονή της εμφάνισης της ψηφιακής του μετάλλαξης για να συνεχίσει να παράγει με τον ίδιο τρόπο πατέντες και μηχανισμούς χειραγώγησης της γνώσης, δεν θα πάμε και πάρα πολύ μακριά.
Αλλά αυτό ήδη το ξέρουμε, δεν χρειάζεται καμία νέα πατέντα επ’ αυτού.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
