Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή | του Μιχάλη Στρατάκη
Γενάρης μήνας. Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή, το πρώτο που θυμούμαι.
Λασπόνερα στο χαλικόδρομο απού γιαλίζανε στσ’ αχτίνες του φεγγαριού σαν κομματάκια από ’να μεγάλο καρφίχτη που ʼχε πέσει από τον ουρανό κι είχε γενεί θρύψαλα στα χαλίκια.
Είχε βραδιάσει από ώρα, το δεύτερο που θυμούμαι.
Κι ήτανε το σκοτίδι πηχτό, απού εμπόριες να το χαχαλιάσεις.
Μοναχά τα κομμάθια του καρφίχτη αντιγιαγιέρνανε τσ’ αχτίνες του φεγγαριού, στα μάθια τ’ αθρώπου.
Κι ένα παραθύρι, με κλειστά παντζούρια, απ’ όπου ξεγλυστρούσανε δειλά λίγες γλώσσες από κίτρινο φως, που τρέχανε ν’ ανταμώσουνε το φως των χαλικιών για να βεγγερίσουνε.
Η απόλυτη σιωπή, το τρίτο που θυμούμαι.
Μοναχά ο αέρας που εφύσα εμίλιε κι εσυντρόφευε την εμιλιά των ζάλων μου στο σύρσιμο τους στο καλντερίμι.
Κι από κοντά και η αναπνιά μου, απού ʼβγαινε σφυριχτή από τα πλεμόνια μου σέρνοντας μαζί της κι ένα άσπρο σύννεφο.
Κι όλα ετούτα, ποτισμένα ίσαμε το μεδούλι τους στσοι μυρωδιές, το τέταρτο που θυμούμαι.
Ήτανε η μυρωδιά του κατσίγαρου και τση πυρήνας απού ʼβγαινε από την καμινάδα του «Τάλου», ντυμένη με μαυροπουκαμισάδικο καπνό.
Βαρειά μυρωδιά, αβάσταχτη για τους ακάτεχους, μα αγαπημένη σε λόγου μας απού τηνε γνωρίζαμε και την αγαπούσαμε, σαν πως εγνωρίζαμε κι αγαπούσαμε τη μυρωδιά των γονέων μας.
Ήτανε η μυρωδιά των λιόκλαδων απού καιγόντουσαν σε κάποια παραστιά, ήτανε η μυρωδιά του αναμμένου μαγκαλιού, ήτανε η μυρωδιά τση βανίλιας από το σπίτι τση κεράς Ανθούλας απού ʼσαχνε κουραμπιέδες, ήτανε η μυρωδιά τ’ αλόγου του κυρ Σπύρου, ήτονε η μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού απού ξεχυνότανε από τα μπουγαδόνερα που ʼχανε ρίξει οι νοικοκεράδες στο δρόμο, ήτανε η μυρωδιά τση εξάτμησης του φορτηγού του κυρ Αντώνη, ήτανε και το άρωμα του καπνού από το τσιγάρο «2 αντινικότ» απού εκάπνιζα και το ʼσβηνα πολύ πρίχου φτάξω στο κονάκι μας.
Και το πέμπτο που θυμούμαι, είναι το ότι ενώ επορπάτουνα ολομόναχος στο σοκάκι της φτωχογειτονιάς μας, στα Καμίνια του Μεγάλου Κάστρου, στην οδό Ηφαίστου αρθιμός 13, αιστανόμουνε πως ετσέ να ʼκανα τη χέρα μου, θ’ αγκάλιαζα όλους τσοι γειτόνους, απού τσ’ ένοιωθα να μου κλουθούνε και να με κανακεύουνε.
Εκείνηνα την αθρωπιά, απού εκουτούλιες απάνω τση σε κάθε ζάλο σου, εκείνη να τη συντροφικότητα απού την αιστανόσουνα να σε προστατεύει απ’ όλες τση μπάντες, εκείνη να τη συναδερφοσύνη απού σε ’κανε ν’ αναζητάς και τον τελευταίο γείτονα σου μόλις αλάργευες από το σοκάκι μας, εκείνη την ευλογία δεν την ξανααιστάνθηκα να μ’ αγκαλιάζει, από τη μέρα που έφυγα από τη φτωχογειτονιά μου.
Και πολύ μου λείπει, ιδιαίτερα κάποιες βροχερές νύχτες του Γενάρη, σαν την αποψινή.
Μιχάλης Στρατάκης
γραφιάς
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι ψηφιακή δημιουργία του εικονογράφου Αλκέτα Λεοννάτου (AL-Leon24)]
Μιχάλης Στρατάκης
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης. Στο Ηλεκτρονικό Τύπο εργάζεται από την πρώτη ημέρα της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης ως διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης, ενώ παράλληλα επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Στον εκπαιδευτικό τομέα δραστηριοποιείται από το 1979 ως καθηγητής ιδιωτικών δημοσιογραφικών σχολών και ΙΙΕΚ και από το 2003 ως καθηγητής στην Αστυνομική Ακαδημία. Είναι μέλος του Συμβουλίου Τιμής και Δεοντολογίας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία δημοσιογραφικού και πολιτικού περιεχομένου, ορισμένα εκ των οποίων διδάσκονται σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ορισμένα βιβλία του: Αντώνης Παρίσης Ο Αντώνης της καρδιάς μας – 2010, 35 χρόνια μάχες με όπλο τις λέξεις – 2009, Ερευνητική δημοσιογραφία – 2007, Η χαμένη αθωότητα της συνέντευξης – 2006, Επικοινωνία, ΜΜΕ και ρητορική τέχνη – 2003, Δημοσιογραφία: τέχνη ή επιστήμη; – 2001, Πολιτικό ρεπορτάζ – 1997, Συνέντευξη Τεχνική και οριοθετήσεις – 1996, κλπ.Για τη δράση του έχει τιμηθεί από ξένες κυβερνήσεις και από διάφορους εκκλησιαστικούς, επιστημονικούς και κοινωνικούς φορείς.
