Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού
Όντε (ν)επήρα τη πρώτη άδεια ντυμένος στο χακί και πήγα στο χωργιό…
Άνοιξα τη (ν)αυλόπορτα και πορίζει η μάνα μου στη (ν)αυλή.
Άνοιξε τη (ν)αγκαλιά τζη και όσο με φίλιε μ’ έσφιγγε πχιο δυνατά.
Δικαιολογημένα γιατί ήμουνε στα καράβγια κι αφού έκανα ποντοπόρα ταξίδια δεν ήρθα στη (ν)ώρα μου να παρουσιαστώ και είχε να με ιδεί σχεδόν δυο χρόνια.
Σαν έφταξα στην Ελλάδα, από το αεροδρόμιο με βουτήξανε ντελόγω και πήγα να παρουσιαστώ στη Τρίπολη, το μόνο που μ’ αφήκανε είναι να πέψω τα ρούχα μου στο χωργιό με το λαγούτο μου.
Η χαρά τζη τη (ν)ώρα απού εμπήκα στο σπίτι δε περιγράφεται.
Εγέλα, έκλαιγε, με μύριζε και μ’ έβαλε στη (μ)ποδιά τζη να μ’ έχει αγκαλιά να με χορτάσει.
Η αγωνία μου να ξαναπχιάσω στα χέργια μου το λαγούτο να παίξω δε περιγράφεται.
Η μάνα μου να στέκει να με ξανοίγει, να με καμαρώνει και να μη με ποχορταίνουνε τα μάθια τζη.
Δε (ν)ήθελε να βγάλω τα Στρατιωτικά από πάνω μου, μόνο μού ’λεγε να πορίσω ετσά στο χωργιό να με ιδούνε οι χωργιανοί πως ήρθα…
Ήθελε να ιδούνε το γιο τζη πως ήρθε…,πως δεν τη (γ)κοπάνησε στα βαπόργια να μη πάει στρατιώτης.
Θα το ξαναπώ πως ήμουνε για το κράτος «Ανυπότακτος» και μού ’πεμπε τηλεγραφήματα η μάνα μου να ’ρθω γιατί η Αστυνομία πάει στο σπίτι μας και τους ανακρίνει που είμαι που με κρύβγουνε.
Το πατέρα μου τον είχανε σε παρακολούθηση και για κάμποσο καιρό πηγαίνανε νύχτα στο σπίτι μας να ελέγξουνε αν ήμουνε μέσα.
Δυο τρεις φορές τσοι καλούσανε στσοι Καμάρες η Αστυνομία να δίδουνε κατάθεση πως δεν ν’ ήρθα στο χωργιό.
Γι αυτό η μάνα μου αγχωμένη και σκασμένη μέχρι να ρθω να παρουσιαστώ και να με ιδεί ντυμένο στο χακί ετροζάθηκε.
Πολλές φορές σκέφτομαι γιάντα όλη αυτή τη ταλαιπωρία και το άγχος να περάσουνε αυτοί οι αθρώποι, αφού με ένα απλό τηλεφώνημα στα γραφεία της εταιρείας μπορούσαν να γνωρίζουν πως είμαι εκτός Ελλάδος.
Δυο από τα τηλεγραφήματα που έπεμπε η μάνα μου στο καράβι.
Και η φωτογραφία από το 564 Τάγμα πεζικού στη Νιγρίτα Σερρών.
Υ.Γ ο Ελληνικός Στρατός ήδη με είχε τιμωρήσει με 28 μήνες φυλακή πριν καλά, καλά παρουσιαστώ.
Παρόλο που είχα τα χαρτιά με όλα τα δικαιολογητικά δυστυχώς χάθηκαν όλα στη Τρίπολη και το τι τράβηξα να δικαιωθώ δεν περιγράφεται…!
Κατάφερα να βρω τον ίδιο το καπετάνιο για καλή μου τύχη στα γραφεία της εταιρείας και με βοήθησε να ξεμπλέξω.
Αντώνης Κουκλινός
Αντώνης Κουκλινός
Ο Αντώνης Κουκλινός γεννήθηκε στη Γρηγοριά του Δήμου Τυμπακίου. Το τρίτο από τα επτά παιδιά του Μιχάλη και της Βασιλικής Κουκλινού. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετέπειτα η ζωή του είναι πλούσια σε εμπειρίες και ταξίδια. Πήγε στα καράβια μέχρι τη στρατιωτική θητεία και μετέπειτα παντρεύτηκε τη Μαρία Νικολιδάκη από το Αντισκάρι Μοιρών και απέκτησαν δύο κόρες τη Βασιλική και τη Στυλιανή που στη πορεία μέχρι σήμερα η οικογένεια μεγάλωσε με έξι εγγόνια. Από το 1980 για μια εικοσιπενταετία, ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική με πολλές συνεργασίες και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα η αγαπημένη του συνήθεια είναι η γραφή.
Βιοποριστικά ασχολείται με τη φωτογραφία και το βίντεο. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να καταγράφει μοναδικές στιγμές από τη Κρητική κουλτούρα, συμμετέχοντας σε παρέες με το λαούτο και τη κάμερα. Όλο αυτό το υλικό έχει την ευκαιρία ο κόσμος να το παρακολουθεί μέσα από το διαδίκτυο, στο κανάλι του Αντώνη Κουκλινού. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Όσα έχω πει» με μαντινάδες κυκλοφόρησε το 2014, παράλληλα έγραφε στίχους και μουσική για τη δισκογραφία του. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος από τις «Μουσικές μου πεθυμιές» και το 2018 το δεύτερο μέρος, με τραγούδια που έχουν συμμετοχή καταξιωμένοι καλλιτέχνες.
Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ανεστορούμαι… να σας πω…» κυκλοφόρησε το 2023 από την «Σβούρα εκδοτική». Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει με τα μάθια τση ψυχής του Αντώνη και να γνωρίσει μια άλλη Κρήτη. Μια Κρήτη που χάνεται.
