Μωρέ ζωή τι να σου πω…, εγώ ζω από περιέργεια για να δω το τέλος μου… | της Μαρίας Σταυρίδου
Έμεινα ακίνητη, χωρίς να μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη… πως μπόρεσες να πεις κάτι τέτοιο, άραγε τι εννοούσες;… Μάλλον δεν είχα καταλάβει καλά. Δεν ξέρω πως έκλεισα το τηλέφωνο, δεν ξέρω πως βρέθηκα σε μια γωνιά δίπλα από το παράθυρο να παρατηρώ τη βροχή να παλεύει να καθαρίσει τους δρόμους, τα δάκρυα της Παναγιάς, όπως έλεγε η γκοτζά – γιαγιά, που δε σταματούσαν ν’ αφήνουν το αποτύπωμά τους βιαστικά στα τζάμια, που μόλις χθες τα είχα καθαρίσει…
Γιατί φτάνει λοιπόν αυτή η στιγμή που νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα άλλο να ονειρευτείς, κανέναν σημαντικό στόχο να καρφιτσώσεις στον ορίζοντα, καμιά λαχτάρα να σου κεντρίσει τη σκέψη και γιατί όχι…, την ψυχή… Γιατί;
Οι περιπέτειες πολλές, οι αναποδιές πάντα διπλάσιες, μα είναι και εκείνα τ’ απρόσμενα δώρα της ζωής…, της μοίρας… που σε σημαδεύουν για πάντα.
Είναι εκείνα τ’ αυθόρμητα γέλια από κείνη που στέκεται στο πλάι του, που μόλις τ’ ακούς αισθάνεσαι η ζωή ν’ ανθίζει γύρω σου. Είναι εκείνος ο πικρός πρωινός καφές που σ’ αναγκάζει ν’ ανοίξεις τα μάτια και να την αντικρίσεις έτσι όπως την έπλασε ο Δημιουργός, γεμάτη σημάδια από τη ζωή, πληγές από τις αναποδιές, μα και μ’ ένα βλέμμα που όταν πέφτει πάνω σου γεμίζει θαυμασμό και ας σου λέει βιαστικά και απότομα:
«Πλύσου και έλα να πιούμε καφέ».
Είναι οι φωνές των εγγονών, που το βουητό τους σε ζαλίζει, μα όταν έχεις μέρες να τ’ ακούσεις μελαγχολείς και αναρωτιέσαι γιατί το σπιτικό βυθίστηκε στη μελαγχολία. Είναι και εκείνη η φιγούρα από μακριά, που όταν πλησιάζει, το καμάρι σε ψηλώνει μέτρα πολλά… χαζομπαμπά.
Είναι η ζωή γύρω σου καλέ μου φίλε, η ομορφιά όταν κελαηδάνε οι τσίχλες για να σε ειδοποιήσουν πως πρέπει να πας να τις κυνηγήσεις, οι μυρωδιές από τον κήπο που δε σταματάς να φροντίζεις, η κυρά-θάλασσα που σε σφυρηλάτησε και σε άνδρωσε και τώρα έχεις την τύχη να γερνάς ήρεμος στο πλάι της.
Είναι η κάθε στιγμή που αισθάνεσαι άνθρωπος, το κάθε δευτερόλεπτο που δακρύζεις από αγάπη, το κάθε φιλί που δίνεις σαν χάδι, το κάθε «γαμώτο» που χαρίζεις από γινάτι.
Η ζωή είναι ένα μικρό θαύμα, ένα ταξίδι που ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει. Ναι, φέρνει φουρτούνες μεγάλες, μα και δώρα πολύτιμα από της ζήσης το Βασίλειο και πίστεψε με, ακόμα έχεις πολλά να λάβεις…
Μαρία Σταυρίδου
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι το έργο «Wavering», 2014, ακρυλικό σε καμβά, φόντο φύλλο χαλκού, 35/52 cm – μέρος από τη σειρά «body language» της Ρουμάνας εικονογράφου Dorina Costras που ζει και εργάζεται στο Saint Etienne της Γαλλίας.]
Μαρία Σταυρίδου
Η Μαρία Σταυρίδου γεννήθηκε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από πολύ μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με την καταγραφή των σκέψεων της στο χαρτί. Εργάσθηκε με επιτυχία σαν στέλεχος επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων (μυθιστορήματα – ποιητικές συλλογές – παραμύθια για «μεγάλα» και μικρά παιδιά). Μάχιμη αρθρογράφος και μέλος σε δεκάδες Λογοτεχνικές Ομάδες στο διαδίκτυο. Άρθρα και ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε διαδικτυακά Περιοδικά, Λογοτεχνικά ανθολόγια ποίησης και Ημερολόγια. Ασχολείται ακόμη με τον σχεδιασμό κοσμημάτων.
To 2022 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα «Σάρκα και ψυχή» 668 σελ. (ISBN:978-618-00-3440-0) και συνεχίζει με τα:«Θολά είδωλα» και την πρώτη ποιητική της συλλογή «ΦΟΡΜΙΓΓΑ».
Η Μαρία γράφει με την οπτική και αθωότητα έφηβης, με την ικανότητα να πηγαινοέρχεται από την ουτοπία στον ρεαλισμό με μεγάλη ευκολία και δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να νιώσει συναισθήματα που τα έχει ξεχάσει.
