Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου
Βροχή, στο φανοστάτη της παλιάς πόλης, εκείνης που άνοιγε την αγκαλιά της να με υποδεχτεί, τότε δεκαετία του ογδόντα.Και να που ένας μύθος, γιατί η βροχή έγινε ο μύθος μου, έρχεται τελικά κάθε φορά με συνέπεια, να σημαδέψει το πέρασμα της ζωής, προσδίδοντας την έννοια του ιδεατού, του επίγειου παράδεισου σε έναν τόπο, που θέλει να ταξιδεύει και να ρεμβάζει στον χρόνο, ακτινοβολώντας με ιδιαίτερα πολιτισμικά και πολιτιστικά στοιχεία, από την εποχή της κλασσικής αρχαιότητας και τις εμφανείς επιδράσεις μεταγενέστερα της Αναγέννησης, μέχρι τον σύγχρονο κόσμο στις μέρες μας.
Βροχή, η θηλυκή αρχή της δημιουργίας.
Η βροχή σε οδηγεί, όχι εκεί που θα συναντήσεις ανθρώπους δύναμης, αλλά αντίθετα εκεί που σκοντάφτεις πάνω στην απλότητα και τη σοφία, στα στενά καντούνια.Το θρόισμα της ψυχής φτάνει μυστηριωδώς πρώτο, πριν απ’ τα βήματα.
Τις περισσότερες φορές, ένα αεράκι που τρύπωσε ανάμεσα στις φυλλωσιές και τις ασημένιες πρωινές ανταύγειες καταφέρνει να μας αλλάζει τη διάθεση ακόμη κι αν είναι με μια μόνο καλημέρα. Σε τούτες τις γειτονιές, ζουν οι παλιές ψυχές. Είναι αυτές που σπέρνουν λόγια και θαύματα στο καλντερίμι. Σηκώνεις τα μάτια ψηλά σ’ ένα παράθυρο ή σ’ ένα φεγγίτη κάποιας σοφίτας. Θα νιώσεις πως, οι σπίθες στα βλέμματα των κυράδων είναι αιώνιες σε τούτη την πόλη, πωςδεν παλιώνουν ποτέ.
Στάλες, λάμψεις καθαρές, προβολές αρχέτυπων ψυχών στα μάρμαρα, στα ακροκέραμα, στα ψηλά σπίτια, στα φύλλα, δεν μπόρεσε να αντισταθεί η δική μου παλιά ψυχή, κύλησε, πρώτα στο δάκρυ, μετά στα καντούνια, στους έρημους δρόμους και στη μεγάλη πλατεία, κύλησε, κυλάει, στα υπόγεια της αναζήτησης, στα κλειστά θυρόφυλλα με τα περίτεχνα ρόπτρα, κύλησε στο Φρούριο λατρεύοντας τη μνήμη στο παμπάλαιο νερό, στην Παλιοκαστρίτσα εξαγνίζοντας την ψίχα της σκέψης στη θάλασσα, πλησιάζοντας τη γνώση του πρωτόγνωρου με την αξία του παλιού .
Βροχή, μούσα και ιέρεια ταυτόχρονα, η ευρηματικότερη αίσθηση της φύσης του Ιονίου μέσα από τη βιβλιοθήκη του φωτός, εκεί που αρχίζει και τελειώνει η επιθυμία, εκεί που επιτρέπεται να κρατήσεις το μυστικό σου για πάντα κι ας ξέρεις πως είναι σημαδάκι ουτοπίας, εκεί που αφήνεσαι να ταξιδέψεις στη μαγεία και στη μυθιστορία των αιώνων, που ευτυχώς δεν ξεχάστηκε, εκεί που ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σου προτείνουν τον γύρο του κόσμου, εκεί που η απήδαλος ναυς, γνωρίζει τον θαλάσσιο δρόμο και τον ουράνιο προορισμό σου.
Έργα ανθρώπων, ποιητών, ζωγράφων, μουσικών, λογοτεχνών, ανθρώπων επιφανών του πνεύματος, αυτά που σημάδεψαν το νησί, για να συνηγορήσουν στο μύθο με άλλη έμφαση δύναμης και φαντασίας, για να καταξιώσουν μέσα από τις τέχνες τον Έρωτα, αναδεικνύοντας την Κέρκυρα τόπο ποθητό της καρδιάς. Η 04
συνάντηση με τις φιλαρμονικές καταγράφεται με τρόπο μοναδικό. Από την πρώτη στιγμή, ο ήχος θα σε γοητεύσει, θα σε κερδίσει και σίγουρα θα αποτελέσει όχημα σκέψης και ερέθισμα, για ένα άλλο ταξίδι. Ανάμεσα στις καθημερινές ώρες και την αιωνιότητα κάποιοι γητεύουν το χρόνο με τρομπέτες και φλάουτα, και σαξόφωνα και κλαρινέτα και κόρνα.
Αυτό συμβαίνει και αλλού, αλλά με τόσο πάθος, μόνο στην Κέρκυρα. Θαρρείς σε τούτη την πόλη η τέχνη είναι ολοζώντανο κοινωνικό φαινόμενο. Εδώ, κάθε τι μπορεί να γίνει όχημα και να σε ταξιδέψει, σε άλλες εποχές, σε άλλες ιστορίες,
Ο Δίας, ο θεός που γεννήθηκε στον δικό μου τόπο ερωτεύτηκε τη νύμφη Κόρκυρα και την έφερε στο νησί, λένε… Αρχικά πίστεψα πως τα ίχνη εκείνου του έρωτααποτέλεσαν το κάλεσμα της οικειότητας και ένιωσα ευγνωμοσύνη για τησυγγένεια με τον αρχαίο θεό. Μου έδειχναν τον δρόμο, περπατούσα -χωρίς να ξέρω πως- σε γειτονιές που έμοιαζαν γνώριμες, εξ άλλου οι παλιές ψυχές θυμούνται με εικόνες, ελπίζοντας πως τα σημάδια κρατούν πάντα τις λύσεις και τις απαντήσειςστους γρίφους της ζωής, φτάνει να σταθείς και να αφουγκραστείς τον άνεμο που έρχεται απ’ το Ποντικονήσι,το Βίδο, το Λαζαρέτοκαι τρυπώνει στις γρίλιες, στα καμπαναριά, ελεύθερος, ανερμήνευτος, αστάθμητος, άνεμος αγαπησιάρης που θέλει να ξέρεις, να αφεθείς, να γοητευτείς, να ζήσεις το όνειρο σαν παραμύθι.
Έρωτας, ψιθυρίζουν στο Καμπιέλο κι όλες τούτες οι παλιές ξεφτισμένες εικόνες του χτες ξαναζωντανεύουν και υπόσχονται, Αύριο. Κι εκεί που δεν το περιμένεις, ξαναγεμίζουν οι σιωπές σου μουσική και τις άδειες στιγμές, τις καταπίνει ο χρόνος μόλις βγεις στην πάνω πλατεία, αυτή που σε θέλει να ονειρεύεσαι, ένα χάδι χωρίς ψεγάδι. Σηκώνεις τα μάτια. Είναι εκεί, σ’ ένα ψηλό παράθυρο στο Λιστόν, σε κοιτάζει, φορά ένα χαμόγελο και το λευκό του πουκάμισο. Το νιώθεις, σε καλεί με το βλέμμα. Ξέρεις πως δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα μονομιάς, όμως φαντάζεσαι τις παλάμες του απλωμένες γεμάτες κογχύλια, λάφυρα μιας νύχτας. Προχωράς, βήματα αργά, χαράζεις καινούρια πορεία, έχεις αποφασίσει ν’ ανακαλύψεις την ανεπιτήδευτη ομορφιά της ζωής. Είσαι στο σωστό μέρος. Αφήνεσαι σε αυτά που η ψυχή σου ποθεί.
«Ψυχή μου…», έτσι σε φώναξε, «ψυχή μου…», δεύτερη φορά κι η ψυχή σου, γέμισε άσπρα δαντελένια φιογκάκια.
Κι ύστερα να αισθάνεσαι πως σε φυγαδεύει η θαλασσινή αύρα κι αυτή το ίδιο γνώριμη, σε φέρνει να σταθείς στην κόψη του γκρεμού στο Αγγελόκαστρο, προφανώς για να μετρηθείς και να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητες σου με τον φόβο. Αυτή την αέναη μάχη ανάμεσα στην καρδιά και το νου, θα την δώσεις εδώ. Ανάσα βαθιά. Δεν είναι μόνο το χάος και η ασυμμετρία των συναισθημάτων που μεγεθύνουν την πρόκληση. Είναι που εμπιστεύτηκες ξαφνικά ένα ένστικτο της στιγμής, είναι που βρίσκεις το θάρρος να τραβήξεις μια γραμμή και να λογαριάσεις τα πάντα από την αρχή.
Μια πεταλούδα καταδέχτηκε το χέρι σου μ’ εμπιστοσύνη. Η ευκαιρία σου ν’ ανακαλύψεις τα δικά σου φτερά είναι εδώ.
Ζωή Δικταίου
[Συνεχίζεται]
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
