Κάτι παλιόπαιδα ατίθασα, ένας ΥΠΕΞ, η πλατεία Κάνιγγος και ένας Κασσελάκης – για να τα κάνετε εικόνα | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Νέα απόπειρα αναβίωσης του Ιστορικού χρονογραφήματος, Tsiforos like
Ήταν μια εποχή που δεν είχε Eurogroup, Κομισιόν και Eurovision για να παίρνουμε ντουζ πόντους από την Κύπρο.
Τότε καθάριζαν αντ’ αυτών οι ΥΠΕΞ, όλοι με βαθμό πρίγκηπα ή λόρδου (αργότερα το χάλασε ο Ναπολέων το πράγμα και δεχόταν και sirs. Αλλά μόνο εκείνους με προφορά Οξφόρδης ή Χάρβαρντ). Το τι κλωτσομπουνίδι έπεφτε τότε ανάμεσα τους δεν το γράφουν τα βιβλία τα σχολικά, μη και πάρουν ιδέες τα μούλικα και άντε μετά να τα κάνει καλά η Κεραμέως via κανένα Πιερακάκης-pass.
Μέχρι που αποφάσισε να τους βάλει όλους σε τάξη ένας πρίγκηψ Αυστροουγκαρός από την Βιέννη, ίδια κακομούτσουνος και ξινός σαν την Κεραμέως. Αλλά προς το αυτοκτατορικότερο, αν με εννοείς και κάν’ το εικόνα.
Μη φανταστείτε ότι βρήκαν να κάνει το dirty job του πρίγκηπα κανέναν γαλαζοαίματο. Δοτός ο τίτλος δόθηκε στον Μέττερνιχ με το όνομα, με πέναλτι στα 95΄, που τον πήρε από τις τότε παράγκες. Του έκαναν μετά όμως κάτι ενέσεις με λουλάκι, οπότε γαλάζιωσε κάπως. Αλλά το λουλάκι είχε παρενέργειες αφού, όταν δεν πάρεις την σωστή την δόση, παθαίνεις ότι έπαθε και ένας άλλος πλανητάρχης με την χλωρίνη 200 χρόνια αργότερα. Το καβαλάς τότε το καλάμι και το παίζεις πλανητάρχης των χρεών. Στο τέλος σε τρώει η μαρμάγκα και αναλαμβάνει ο επόμενος για να κάνει τους Κινέζους να δείχνουν σαν ερυθρόδερμοι και τον Πούτιν σαν αριστερό. Όλα αυτά από ένα Χλωρίνη-effect και κάνε το και αυτό εικόνα, αν με εννοείς.
Τότε όμως δεν αξίζανε φράγκο τα χρέη. Είχες χρυσό; Πορευόσουνα και σου έκαναν και τεμενάδες πριγκηπικές. Είχες χρέη; Πού πας καημένε Καραμήτρο, σαν την αμαρτία είσαι, σου έλεγαν. Έμεινε αυτό και ακόμη και σήμερα το χρέος είναι πολιτογραφημένο ως αμαρτία στα γερμανικά λεξικά. Άντε μετά να πιστέψεις ότι είναι προκομμένοι οι Uber Alles! Εδώ ένα ορισμό στον γερμανικό λεξικό Μπαμπινιώτη δεν λένε να αλλάξουν από το ’71, να το ξεκαθαρίσουν το πράγμα. Άχρηστη φάρα, τεμπέλικη σε κάτι τέτοια.
Έτσι τότε καθάριζε ο Μέττερνιχ, ο πρίγκηψ ο μυστήριος, βάζοντας, κατά το δοκούν του αυτοκράτορα της Ουγγαροαυστρίας, τα ISO της τότε διπλωματίας.
Ιερά Συμμαχία το είπανε το τότε Eurogroup. Στην αρχή για να μην τους πάρει τα καντήλια ο Ναπολεών. Μετά όμως που τύλιξε ο Μέττερνιχ τον Ναπολέοντα τον Βου (κάτι σαν τον ΓΑΠ εκείνης της εποχής) με μια πριγκίπισσα Αυστριακιά με προφορά Ουγγαρέζας για να τον έχουν στο τσεπάκι το ζαβό, η Συμμαχία η Ιερή τα έβαζε με οτιδήποτε φιλελεύθερον πετούσε, κολυμπούσε η περπατούσε στας Ευρώπας. Μετά από πολύ ξύλο ανάμεσά τους, ανακάτευαν την τράπουλα και κάνανε παιχνίδι μεταξύ τους. Παστρικά πράγματα που τύφλα να ’χει ο Ντάιζενμπλουμ, αν το ενθυμείστε και αυτό το ζαβό, για να το κάνετε εικόνα.
Μια μέρα όμως μάθανε για κάτι ξεβράκωτους, εκεί στην Οθωμανία, που βάλθηκαν να κάνουν την ζωή δύσκολη στον Σουλτάνο της Ανατολής. Εκάναμαν Επανάστασιν, χωρίς να του πούμε κουβέντα! Στην αρχή δεν έδωσαν σημασία, αλλά όταν είδαν να χάνει 4-0 στο πρώτο δεκάλεπτο ο εξ Ανατολών ασθενής ανησύχησαν. Σου λέει κάτσε ρε συ μην του πάρουν και τα σώβρακα στο δεύτερο ημίχρονο και θέλουν μετά και οι δικοί μας να παίξουν την ίδια μπάλα. Ας τους κάνουμε ένα δάνειο να τους έχουμε στο χέρι, και θα κάνουν να πάρουν Ευρωπρωτάθλημα του Αγίου Που ανήμερα. Κατά το 2004 και αν.
Άγγλοι οι τραπεζίτες, μούρες του Αγγλικού Δικαίου από τότε, κάνανε στους Έλληνες πρώτα ένα μνημόνιο. Τότε δεν είχαν βγει ακόμα τα PSI, οπόταν τις εθνικές γαίες τους βάλανε υποθήκη, να μην έχουν να οργώνουν τα ποτιστικά, άσε τους τα ξερικά μην γίνουν τίπτις κράτος σοβαρό και την βάψαμε. Αφού τους φάγανε και τα λεφτά από το δάνειο, κάτι ρέστα στο χαρτί περίσσεψαν για να αγοραστεί μπαρούτι.
Και επειδή όπου πέφτει φτώχεια πέφτει και γκρίνια και κρεβατομουρμούρα του τύπου «και εμείς πότε θα έχουμε πισίνα όπως η Κούλα που τον τύλιξε τον λαδέμπορα βρε ανεπρόκοπε», άρχισαν οι επαναστάτες να χωρίζονται σε ιδεολογικές τάσεις. Αγγλικόν, Γαλλικόν και Ρωσσικόν τα κόμματα στην πρώτη μεταπολίτευση, που με καρμπόν επαναλάμβανεται ως πατρόν μέχρι την σήμερον. Υπό αλλά, brand names εντός και εκτός των εκάστοτε κομμάτων.
Την έσωσε τότε την παρτίδα όμως ένας νεαρός, Μαυροκορδάτο τον λέγανε. Γατόνι ο τύπος, την είχε μάθει την τέχνη του διπλωμάτη στα πηγαδακια της πλατείας Ταξίμ, τότε που αν δεν μπορούσες να αναλύσεις τις βαθύτερες αιτίες του πολέμου Περσία vs Βαβυλώνα, σε έτρωγε η μαρμάγκα και κερδάγανε κάτι Μαοϊκοί της τότε εποχής τις εντυπώσεις μόνο με κάτι αχώνευτα τσιτάτα.
Είδε και απόειδε ο Μαυροκορδάτος με τις τάσεις που είχαν πλακωθεί εδώ μεταξύ τους και κινδύνευε η επανάσταση από έναν Ιμπραήμ Αιγύπτιο. Ξέρετε, αυτόν που του είχε τάξει ο Σουλτάνος την ΑΟΖ του Καστελόριζου μετά της Κρήτης. Και το πήρε επάνω του ο Μαυροκορδάτος, ως ο τότε Νίκος Κοτζιάς ένα πράγμα, αν με εννοείτε και κάντε το εικόνα. Και πήγε στο τότε G7-μετά-Eurogroup για να καθαρίσει.
Το πώς μπουρδούκλωσε τον Κάνινγκ στο Λονδίνο τάζοντας του να τον κάνει πλατεία και γύρω γύρω φροντιστήρια και πώς μετά έναν Σατωμπριάν για να τον βάλει, λέει, ο Πετρετζίκης στο μενού, τα λένε και τα σχολικά βιβλία. Φοβήθηκε μετά ο τσάρος μην μείνει στην απέξω και του διαγράψουν ολόκληρη την ιδεολογική του τάση, συμφώνησε και αυτός να πάει το παλιάμπελο. Ας το κάνουν κράτος το Ρωμαίικο να δούμε τι θα καταλάβουν, είπε.
Το πώς τουμπάρισε όμως τον Μέττερνιχ ο μυστήριος ο Μαυροκορδάτος, την πλήρη αλήθεια δεν την λένε στα βιβλία. Φήμες μόνο λένε ότι ο Μαυροκορδάτος του είπε «γιατί ρε φίλε, μαζί σου θαρρείς ότι θα τα πάρεις;», αλλά αυτά τα λένε οι κομουνιστές και δεν έχουν επιβεβαιωθεί επιστημονικώς. Το πιθανότερο είναι ο Μαυροκορδάτος να χτύπησε τον Μέττερνιχ εκεί που πονούσε περισσότερο. Όχι σε κανένα νύχι δίπλα σε κάλο του, αλλά στο στομάχι του, που ήταν γεμάτο αέρια από το λουλάκι-effect. Και ελλείψει στόκου, που από τότε έπαιζε τον ρόλο του υλικού πλήρωσης κενών υψηλής πολιτικής, του έφυγαν – μετά συγχωρήσεως – και κάνε τα εικόνα αν μπορείς!
Βλέποντας τότε και αυτός και όλους τους άλλους να τον κοιτάζουν περίεργα και υποτιμητικά σαν παίχτη του Big Brother προς αποχώρηση, δούλεψε το γρήγορο και το πριγκηπικό συνειρμικό και υπέγραψε με ένα σαρδόνιο γελάκι στο πρόσωπο το «ας πάει το παλιάμπελο» και γερμανιστί. Το δάνειο ήδη το είχαν κάνει, όπερ τους είχε στο τσεπάκι τούς Γραικούς με ένα μνημόνιο νααα, μετά συγχωρήσεως. Όσο για μετά, αφού αναρρώσει ο Ανατολίτης ο Ασθενής, είπε, θα τους κάνει και άλλα. Μέχρι να του δώσουν όλα τους τα αέρια μέσω κανενός κόλπου συνεκμετάλλευσης με ένα επόμενο Σουλτάνο υπηρεσίας, που εξ’ απ’ ανέκαθεν ήταν πιο του χεριού του. Και έτσι ρυθμίστηκαν όλα τα θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας και πορευτήκαμε για έναν αιώνα. Μέχρι να εμφανιστεί κάποιος από τα τότε ξένα. Βενιζέλος Ελευθέριος, που ήταν και πολύ taff guy. Τα υπόλοιπα θαρρώ ότι σας είναι γνωστά.
Μετά από τον Λευτέρη όμως δεν προόδεψε το πράγμα πολύ, και ας λέμε το αντίθετο για να το παίρνουμε πάνω μας. Η γκραν γκραν γκραν εγγονή του πρίγκηπα, μια κακομούτσουνη Γερμανίς, πάλι τα ίδια ήθελε να κάνει. Μνημόνια, ΑΟΖ και κάτι αέριο γούσταρε, βάζοντας πάλι μπροστά ένα Σουλτάνο και έναν τοπικό της αντιπρόσωπο, που τον κρατάει παιδιόθεν στο χέρι με κάποιο Χριστοφοράκο. Και με εναν Κοτς, κραδαίνοντας πάλι κάτι μνημόνια από πίσω. Μέχρι που μας άφησε χρόνους χωρίς για να προλάβουμε να την κάνουμε άγαλμα, να το βλέπει ο δικός της ο Σόιμπλες και να ζηλεύει που δεν πρόκανε ο δικός του, ο επονομαζόμενος και Κούλης, να του φτιάξει και ένα δικό του επί πλατείας ισάξιας της Κάνιγγος.
Τούτων λεχθέντων, ίνα συνοδέψουν την ανασκόπηση σας επί της Μέρκελ-era που έλαβε τέλος, σας λέω αυτό που μου επιβάλει το ακροτελεύτειον 120 του Συντάγματος, αυτό που την εποχή του Τσιφόρου το έλεγαν 114.
Και για να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει Πρόγραμμα και προγραμματικός λόγος χωρίς τα Κεφάλαια «Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα» με θέσεις που να μην κάνουν γντουπ(!) βαρύ πέφτοντας πάνω στα περί «Πράσινης Ανάπτυξης» και των ανάλογου χρώματος αλόγων, επειδή κάποιοι φοβούνται μην τα πούνε παλιόπαιδα και το παίζουν Τσαλακωτοί στα Eurogroup και στα ΔΣ της Bank of Greece.
Ατίθασα ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήταν αυτά τα παλιόπαιδα. Στόκοι πλήρωσης κενών ήσαν πάντα, και αδίκως τους τραβολόγησε η ιστορία ως διακινητές παράνομων καινοφανών απόψεων, που ήταν εν πολλοίς μόνο κενοφανείς. Όπως και οι αντίστοιχες που κυκλοφορούσαν στα διαρκώς αναβαλλόμενα συνέδρια, όπως επί της εποχής του Μαυροκορδάτου, για να επιβιώσουν από τις καρπαζιές οι καινοφανείς come il fault της τότε εποχής.
Αν με εννοείτε, και κάντε το εικόνα, κατά πώς θα το έλεγε και η άλλη η αθυρόστομη. Κάποια Μαλβίνα που τα είχε βάλει με έναν Τάπερμαν, Θεός σχωρέστην και να αγιάσει ο στόμας της όταν έκραζε, χωρίς δεύτερη, τον μακροβιότερο πουθού του Ελλαδιστάν, αφού από το 1996 μέχρι σήμερον αυτός ουσιαστικά κυβερνάει μέσω τρικομματικών τρικυμιών από κάτι Αχταρμείς ή από κάποιο think tank με το όνομα ΕΛΙΑΜΕΠ, αν έχεις ακουστά.
Πού κολλάει ο Κασσελάκης σε αυτό το αφήγημα;
Προς το παρόν πουθενά, γίνονται ακόμα έρευνες επί αυτού, μέχρι να πει και αυτός ο καινοφανής για κάτι αέρια, για να δούμε πόσα κιλά πατριωτισμό εννοεί με τον όρο που ξαναθυμήθηκε να βάλει, πολύ σωστά, πάλι δίπλα στο Αριστερά. Έτσι τον έβαλα για μόστρα στην επικεφαλίδα για να σου τραβήξει το μάτι, μπας και έτσι καταφέρεις να φτάσεις μέχρι εδώ σε αυτό το σεντόνι. Επικοινωνία λέγεται το κόλπο και κάνε το έτσι εικόνα, για να δεις το πώς παίζεται σήμερον και αυτή η μπάλα από τους γκουρού της νέας Ιεράς Συμμαχίας. Κάτι αετούς επικοινωνιολόγους της Αμερικανικής σχολής, αν έχεις ακουστά.
Φιλών την ζερβοδεξιάν σας,
Καλη(νυχτίζω ή μερίζω,-ανάλογα πού θα σας βρω), κατά τα ειωθότα.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
