Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Chantel | της Ζωής Δικταίου
Καθηγήτρια πια, κατηφόριζε με αργά σταθερά βήματα από τη Σορβόννη,
ένα χάος πληροφοριών ένιωθε πως δεν μπορούσαν να βρουν τη θέση τους,
πάντα κάτι άλλο ξεγλιστρούσε, τρύπωνε βασανιστικά στη σκέψη της,
ανεμπόδιστα, κάνοντας κατάληψη με επιδεξιότητα
άναβε ένα κομμάτι ασετιλίνη κι έστελνε σπίθες μνήμης ανείπωτες.
Άφησε το φλιτζάνι τού καφέ στην άκρη στο στηθαίο μάρμαρο τού κήπου,
μετά βάλθηκε να παρατηρεί κάθε λογής λεπτομέρειες,
όπως το περίτεχνο γείσο στα μεγάλα παράθυρα, ή τα κουμπιά στα σακάκια
και τους σελιδοδείχτες στα βιβλία των περαστικών,
τα κουδούνια των ποδηλάτων,
τα μουσικά όργανα στο κιόσκι, τις γραβάτες των ξεναγών,
τα καλάθια των πλανόδιων μικροπωλητών,
τα ανοιχτά πουκάμισα, τις χρυσαφένιες αιχμές της τεράστιας καγκελόπορτας,
τα πούπουλα που άφηναν τα πουλιά στο πέταγμά τους.
Θα ήθελε να μπορούσε να τις αγγίξει, τις λεπτομέρειες, με τ’ ακροδάχτυλα,
να γράψει πάνω τους με την αφή ένα δικό της σημάδι.
Σκεφτόταν διάφορα ώσπου το βλέμμα της
έπεσε πάνω στο πρόσωπο μιας γυναίκας, ηλικιωμένη έδειχνε,
την είχε προσέξει και άλλες φορές στον κήπο του Λουξεμβούργου,
ένα πρόσωπο περιποιημένο οπωσδήποτε, μα βουτηγμένο στη θλίψη,
τόσο οικείο και τόσο ξένο ταυτόχρονα.
Στα χέρια της κρατούσε ένα μπισκότο, το περιεργαζόταν, το μύριζε,
κάπου – κάπου το έφερνε κοντά στο αυτί,
το κουνούσε σαν κουδουνίστρα, ως να περίμενε ν’ ακούσει κάτι,
ύστερα το ξανακοίταζε πιο προσεκτικά,
διάβαζε τα ανάγλυφα γράμματα πάνω του, και ξανά από την αρχή.
Ξαφνικά ο αέρας, μαζί με το μαντίλι έφερνε και μια ανάλαφρη μυρωδιά,
η στιγμή, είχε αρχίσει να παίρνει χρώμα και άρωμα,
«θα μπορούσε ν’ αποκτήσει άγγιγμα και σημασία,
ή να γίνει αιτία διαλόγου…»
Πριν προλάβει να κάνει δεύτερη σκέψη,
μ’ ένα πρωτόγνωρο αίσθημα συμπάθειας
πλησίασε την άγνωστη γυναίκα στο αναπηρικό αμαξίδιο.
«Πριν κάνεις αυτό το βήμα, έπρεπε να δοκιμάσεις τη γη,
να δεις αν θα σε σήκωνε με το βάρος της τελευταίας εντύπωσης, Chantel»,
αναγνώρισε τη φωνή,
η δασκάλα του χορού, Chantel κι εκείνη.
Μια βαριά κουρτίνα σαν οθόνη άνοιξε στο μυαλό της,
ο χρόνος είχε αλλάξει χώρο, πίσω από τα βλέφαρα άρχισε η παρέλαση,
μικρά λεπτά ποδαράκια με κόκκινα σατέν πουέντ,
ο χρόνος εφιαλτικά την οδήγησε στη σκάλα,
ξανάζησε την πτώση, το βελούδινο χαλί είχε προδώσει τα βήματα,
είδε την όμορφη δασκάλα της…
θυμήθηκε με οδύνη την τελευταία παράσταση,
αυτή που η μικρή Chantel είχε χορέψει δακρυσμένη, χωρίς τη δασκάλα της,
ο φόβος δεν θα την άφηνε ποτέ πια.
Έκλεισε τα μάτια,
είχε χαθεί στην απόκοσμη λάμψη που την τύλιγε από το παρελθόν,
άκουσε πρώτα το χειροκρότημα,
μετά την σειρήνα του ασθενοφόρου φευγαλέα, και φωνές,
η κουΐντα του θεάτρου τυλίγεται στο σώμα της, μπερδεύεται, πέφτει,
τα καταφέρνει,
μέσα στην άγονη αναπόληση σηκώνεται, γλιστράει, φεύγει στ’ αριστερά,
η σειρήνα πιο ξεκάθαρη τρυπάει τα μελίγγια της,
τρέχει, τρέχει, δεν θέλει να χορέψει, ποτέ πια χωρίς τη δασκάλα μου,
φωνάζει με λυγμό, κατεβαίνει την ίδια σκάλα,
την βρίσκει ακόμη εκεί, ξαπλωμένη, την αγκαλιάζει,
κλαίγοντας της χτενίζει με τα μικρά της δάχτυλα τα μαλλιά,
της ψιθυρίζει στ’ αυτί, δήλωση αρχέγονη το, «σ’ αγαπώ κυρία»,
ανοίγει τα μάτια,
«υπάρχουν και βήματα που σε προδίδουν μικρή Chantel,
καμιά φορά
αυτά που φαίνονται πιο εύκολα και πιο σίγουρα…»
Παρίσι, Ιούνιος του 2022
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
