Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Sidoine | της Ζωής Δικταίου
Θερινή νύχτα, μακρινές μουσικές, λευκό παγωμένο κρασί,
αναμμένα κεριά, την κοίταζε στα μάτια ζητώντας ειρήνη,
μα η Sidoine, δεν είχε συνάψει η ίδια, ειρήνη με τον εαυτό της.
Κατέληξε να κλαίει,
κι ήταν σα να ’κλαιγε με τα μάτια όλου του κόσμου.
Μετά για μέρες,
περιφερόταν με τζιν και πέδιλα, πότε στο Montparnasse
και στο Λούβρο,
και άλλοτε στους κήπους του Λουξεμβούργου
αναζητώντας λίγη γαλήνη από αυτή που η ζωή της αρνήθηκε.
Χωρίς ιδιαίτερα ερωτικά τραύματα, αλλά με τόσα πολλά παιδικά,
χωρίς να είναι και καμιά αγία,
ούτε η πρώτη στο Παρίσι, μα ούτε και η τελευταία στον κόσμο,
σ’ ένα κόσμο καμωμένο από μελάνι και ψέματα,
η Sidoine, ομολογούσε πως είχε θρέψει τη ματαιοδοξία της,
για σύντομο χρονικό διάστημα, στη νεότητα,
δεκαοκτώ ετών,
είχε βρεθεί στο πλάι κάποιου εύπορου συντρόφου.
Καλλιεργώντας, ένα αρρωστημένο αίσθημα ανωτερότητας,
και μια επίπλαστη ευτυχία, κάτι για το οποίο είχε μετανιώσει πικρά,
τώρα, όσο κι αν παραδεχόταν τα λάθη της,
μια ουλή στο μάγουλο,
την δυσκόλευε να βρει την ποθητή ειρήνη μέσα της.
Γι’ αυτό στην ενήλικη ζωή της πλέον, στρεφόταν στην τέχνη,
νιώθοντας πως έτσι ξεκλείδωνε κάπως την ψυχή της,
σε στιγμές μεγαλείου, όπως η γέννηση ενός παιδιού,
αφού αυτό είναι πάντα μια ελπίδα,
ή, σε ώρες που δεν άντεχε να της πιπιλίζουν το μυαλό
για την παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη.
Εκείνη, μια απλωμένη πολιτισμική κουρελού έβλεπε
αλλού λερωμένη, αλλού μπαλωμένη, κι αλλού σάπια,
ραμμένη με τις γυαλιστές κλωστές της ίδιας ματαιοδοξίας,
που και αυτή κάποτε είχε χρησιμοποιήσει.
Από τα κλειδιά που ανοίγουν τον «αληθινό πολιτισμό»,
συνειδητοποίησε πως της είχε μείνει μόνο αυτό της συγκίνησης,
της μέθεξης, μπροστά στα αριστουργήματα της τέχνης,
ήταν που ξαφνικά είχε σηκώσει τα μάτια με δέος,
από το χώμα σε μια άλλη εποχή…
Κήποι του Λουξεμβούργου, Ιούνιος 2022
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
