Μαλακομαγνήτες υπάρχουν! | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Χρονογράφημα Τσιφόρος style, αντί μνημοσύνου ψυχοσάββατου στην μνήμη του
Ήταν, που λέτε, κάποτε στο Αμέρικα μια κατάσταση που την είχαν φτιάξει καλά την μηχανή. Τύπωναν πράσινα κολλαριστά «κατά το δοκούν», που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και θα το επαναλάμβανε μετά κατά το δικό του δοκούν κάποιος Τσιφόρος, μέγας θεοπαίχτης του γραπτού λόγου, της εξαφανισμένης συνομοταξίας «χρονογράφημα». Θεός σχωρέστον και ζωή σε μας να το μνημονεύουμε, που και που, με τίποτα άτεχνες ρέπλικες του.
Στο Αμέρικα, λοιπόν που λέγαμε, τύπωναν αλλά έβαζαν τους άλλους, από τις άλλες φυλές, τις εξωτικές να δουλεύουν. Και την περνούσαν κοτσάνι κάνοντας τους αέρα με τα πράσινα. Σπάνια ήταν τότε τα ερκοντίσια αφού οι καύσωνες δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα. Δούλευε και ο Αμαζόνιος στο ρελαντί και το χειροκίνητο κλιματιστικό ακούραστα και την βγάζαμε πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Ήμασταν σε χρόνο αόριστο.
Με τον καιρό τα χρονογραφήματα, όμως, εκεί στο Αμέρικα άρχισαν να μην έχουν πέραση πλέον. Όλοι το είχαν ρίξει στον τζόγο στην Wallstreet. Έρημη σχεδόν η Mainstreet όπου κάποτε ανθούσε το αστυνομικό μυθιστόρημα, η λογική του Πουαρώ, το χρονογράφημα και οι γραμμές παραγωγής του Φορντ. Εισαγωγής από το Ταϊβάν και τα κλιματιστικά, στα δύο το ένα δώρο, προοδέψαμαν χειμώνα και καλοκαίρι, ζωή και κότα, λέει, που να κάθεσαι τώρα να το δουλεύεις το ακατοίκητο το ρετιρέ σου.
Ο νεοφιλελές να είναι καλά που έφτιαξε παγκοσμιοποίηση κατά το δοκούν του και ας πάει το παλιάμπελο το χρονογράφημα. Τι το θέμε, σου λέει ο άλλος, ο εκ του Χάρβαρντ ορμώμενος. Τώρα τον χρόνο τον γράφουν, λέει, κάτι νόμοι μυστήριοι. Της αγοράς και οσονούπω όπως αυτές θα τις κυβερνάει ένας GPTίδης κατά τις προδιαγραφές ενός Ζούκη ή ενός Musk. Όποιος βγει από τους δύο από το κλουβί ρινγκ στο Λας Βέγκας. Σοφιστικέ ακούγονταν το πράγμα, οπότε ταχογράφοι και κόφτες τέλος, μαζί με τα υπόλοιπα κομμουνιστικά. Τώρα αυτά θα τα ορίζει ο νικητής στο Artificial Intelligence.
Αν πήγαινε να ξεφύγει η κατάσταση με τις τιμές, έστηναν που και που κανέναν τσαμπουκά όπου δει. Και έρχονταν η τιμή του ντολαρ δια του πετρελαίου, τσααακ, ακριβώς όπου έπρεπε και δουλεύανε τα ερκοντίσια αποδοτικά. Όλα ΟΚ, solid rock έτσι το ντόλαρ αναντάμ παπαντάμ. Εξ’ ου και το πετροδολλάριο, αν το έχετε ακουστά… Ξέρετε, εκείνα που είναι για να φουσκώνουν τις φούσκες με τα παράγωγα για να χρεώνονται για να πληρώνουν οι άλλοι, οι εξωτικοί και οι υπανάπτυκτοι, τα πετρέλαια. Πετρόφουσκα η κατάσταση αλλά who cares! Το πράμα και το ερκοντίσιο δούλευε και έφτιαχνε μια ωραία ατμόσφαιρα. Είμαστε σου λέει τώρα σε χρόνο ενεστώτα.
Μέχρι που μια μέρα ένας το παράκανε. Του έσκασαν στα χέρια κάτι δάνεια στεγαστικά, την πάτησε και η Leeman και οι Βros του μαζί, άρχισε να καταρρέει το σύμπαν όλο του καζίνο στην Wallstreet. Έβαλαν μπρος τότε και αυτοί τις μηχανές να τυπώνουν πράσινα σαν τρελοί. (Τους έμεινε έκτοτε παιδικό το τραύμα, τόσο που να δεις που όλο για Πράσινη Ανάπτυξη θα μιλάνε στο ντιβάνι του Γιάλομ τα επόμενα 50 χρόνια, μέχρι να γίνει η 20th Century Fox επιτέλους ενήλικη 21st.)
Anyway, πάει η Leeman, σώθηκαν οι Bros, κάτι έπρεπε να κάνουν να μην χαλάσει και η τιμή του πρασίνου και βγουν μπρος οι λιγούρηδες οι Ευρωπαίοι με κανένα ευρώ, λέει, και κάνουν αυτοί την ίδια μηχανή με τίποτα πετρο-ευρά και ποιος ακούει μετά στο Fox τους Τραμπικούς και τα tea-πάρτια να κράζουν σύσσωμα…
Ώσπου μια μέρα ένας σύμβουλος που έκοβε βόλτες στα λόμπι του Γουαιτχάουζ θυμήθηκε τον Τιτανικό. Πάει στον αφεντικό και του λέει: «το και το να κάνουμε».
-Τί «το και το» βρε βλαξ; του λέει ο μπος. Μίλα καθαρά.
Βρώμικα μίλησε. Φάγανε αρχικά με συνοπτικές έναν Στρο της φυλής των Καν στο ΔουΝουΤου. Και αμέσως μετά βάλανε έναν της ίδιας σοσιαλιστικής φυλής, κατοικοεδρεύοντα στην κάτω δεξιά πινέζα του χάρτη του ευρώ, να ρίξει την βάρκα του σε κάτι βράχια του Καστελόριζου λες και ήταν ο Τιτανικός. Ζαβό ντιπ ήταν, έψαχνε λέει για ένα deap σοκ-θέραπι, που ήταν τότε της μόδας στα gyms που σύχναζε. Δεν ήθελε και πολλά, πήγε και το έριξε στα βράχια ο κερατάς, λες και ήταν το remake του Σάμαινα!
Χαμός στην ζώνη, έγινε ο τράκος του Καστελόριζου κρίση του ευρώ. Σφίξαν αμέσως οι ζώνες λιτότητες για να μας φάνε, κρατήθηκε όμως έτσι η ισοτιμία του ντόλαρ εκεί που έπρεπε. Ουφ είπε στο τέλος, το σώσαμε μεγάλε, ας είναι καλά το βαρκάκι ο Τιτανικός.
Το τι έγινε μετά εδώ τα ξέρετε. Μνημόνια, κόντρα μνημόνια και κάτσε καλά και φέρε και εκείνα τα φυσικά αέρια να έχουμε να καίμε, χειμώνας έρχεται και το ρεύμα για τα ερκοντίσια δεν βγαίνει μόνο με ΑΠΕ.
Και εκεί που ήταν έτοιμος να πει «Ναι, πάρτε τα» ένας Αντώνης, βαρκάρης το επάγγελμα, ειδικότητα Σερέτης, να σου και τον αλλάζουν με έναν άγριο Ινδιάνο ιθαγενή της φυλής των Τζουμέρκων.
«Πριτς, αυτά δεν τα δίνω» τους είπε «που να χτυπιέστε κάτω μέχρι το πρωί».
Ξημέρωνε κιόλας, είπαν και οι άλλοι «Άστον να φύγει το παλιόπαιδο, θα τους τα πάρουμε αργότερα. Δώσε του τώρα και αυτουνού ένα μνημόνιο light να ασχολείται να το συνεφέρει το βρακάκι, μην καταλάβουν τι παίζει και ξυπνήσουν τα ζα».
Έκανε μετά ο Ινδιάνος ο Τζουμέρκα ότι μπορούσε, το νοικοκύρεψε το βαρκάκι. Είχε και έναν ΥπΕξ πολύ μάγκα, αετός ο τύπος, τους πήγαινε όπου ήθελε, αδύνατον να βάλεις χέρι στα αέρια με τούτους που μπλέξαμε.
Έμπλεξε όμως και ο Ινδιάνος την γραβάτα που φόρεσε όταν ξεκόλλησε το καϊκάκι από τα βράχια με κάτι Ελεφάντιες αναλύσεις. Έτσι δεν άκουσε τον Αλέφαντο που του έλεγε «παίξε μπάλα ρεεεε». Φτου κακά, αυτά δεν τα λέμε, άκου «ρε», είπαν οι άλλοι οι Comme Il fault. Και χάθηκε η μπάλα μετά, και από αλλεπάλληλα αυτογκόλ του τύπου «να κρατήσουμε ψηλά τον φόρο στα καύσιμα για να μην γίνεται λαθρεμπόριο».Τρέχα γύρευε και εσύ τώρα που το βρήκε αυτό το σοφό και πόσα citations πήρε η μπαρούφα από όλους τους άλλους μπαρουφιστές της ακαδημαϊκής ορθοδοξίας, δεξιάς και αριστερής, αδιάφορο.
Ευκαιρία βρήκε τότε και τους το πήρε πάλι το τιμόνι ένας γκαντεμόσαυρος που περίμενε στην γωνία τάζοντας λαγούς μετά πετραχειλίων, όπως ακριβώς τον είχε μάθει ο ντάντης του, ο γενάρχης της δυναστείας των γκαντέμηδων, συνεπικουρούμενος από όλο το Σημιτιστάν, της φυλής των Σοι–μπλε–με–πράσινους–κόκκους και όλα τα εγχώρια tea–πάρτια του βουνού. Για παπάρες, τα ξέρετε.
Γκαντέμης όμως ο τύπος original, της σκεπαστής, αν και γαύρος κολλητός κάποιου Μαριδάκι, Μαρινάκη, δεν κατάλαβα καλά, γίνονται ακόμα έρευνες από το FBI που το ψάχνουν. Δεν πρόλαβε να αναλάβει και πέσανε καταποντισμοί και λοιμοί all around the globe, που λένε και στο Μασατσούσες, τσουπ, μετά και κάτι κρίσεις ναααααα (μετά συγχωρήσεως), που ήρθαν και έδεσαν και σε ένα πόλεμο επί Ουκρανικού.
Άρχισε πάλι το πράγμα να πάει και εδώ πάλι κατά τα βράχια, λες και είχε Καστελοριζομαγνήτη το διασωθέν και επισκευασθέν βαρκάκι.
● Πρέπει να πάθαμε κάτι σαν τον μαλακομαγνήτη που φοράνε κάτι τύπισσες που πέφτουν από τον Σκύλο στον Χάρυβδη και σου λένε και εσένα στο τέλος «Όλοι ίδιοι είσαστε ρε». Και ας μην έχουν δει το προφίλ σου στο fb, εκεί που μοστράρεις την καλή σου φώτο, την παιδική. Ζόρικος ο μαλακομαγνητισμός, επιρρεπής και σε συναστρίες, πρωτοξαδέλφη παρενέργεια του γκαντεμοσαυρισμού. Καρατσεκαρισμένο αυτό και μαθηματικώς και μην το ψάχνεις γιατί το θέμα το κατέχω. ΟΚ;
Άρχισαν πάλι έξω οι μηχανές να τυπώνουν κατά το δοκούν. Όμως είπαν, «άστα κάτω αυτά είναι για τις Τράπεζες, μην σκάσουν και γίνει το πράγμα χειρότερο και από της Leeman τα χαΐρια. Και τρέχα πάλι να βρεις άλλον Στρο της φυλής των Καν να στήσει άλλον Τιτανικό». Όσο για τον γκαντέμη, ρίξ’ του προειδοποιητικά μια πενθήμερη αυστηρά, όσο θα του πτωχεύουν σύσσωμοι οι μικρομεσαίοι του. Βάλτου δίπλα και εκείνον τον Ερντογάν και τρίξ’ του λίγο και τα δόντια. Και αν το παρακάνει απείλα τον με τίποτα πέναλτι, αν συνεχίσει να λέει να παίξει συνεκμετάλλευση με τον Ερντογάν, κατά πως το είχε σχεδιάσει κάποια Μέρκελ. Προσοχή όμως να μην το διαλύσουν το μαγαζί οι μπουνταλάδες αμφότεροι ομού και οι δύο μαζί στην κάτω δεξιά πινέζα του ευρωχάρτη και πάει μετά στον βρόντο όλο το Δυτικό Βαλκάνιο…
Το έχουμε;
«Να τους τα πάρουμε επιτέλους», είπε από το βάθος του living room εκείνη η Μέρκελ, της φυλής των Σόι-μπλε, «εκείνα τα αέρια για θα τους ρίξουμε και τους δύο στα βράχια του Καστελόριζου, να τρακάρουν οι Τιτανικοί τους. Θα τους πουλήσουμε μετά βερεσέ καινούργιους μαζί με μερικές ανεμογεννήτριες για να δουλεύουν τα ερκοντίσια και τα ινβέρτερ τις καλοκαιρινές τους κάψες».
Και φτάνοντας έτσι πάλι ακριβώς εκεί που ξεκινήσαμε, πετάχτηκε ένας και φώναξε λίγο πιο πάνω από την κάτω δεξιά πινέζα, πάλι βοών κατά την έρημο :
«Παίξτε μπάλα ρεεεε!»
Στα βράχια μας πάνε πάλι για να μας φάνε τα αέρια, και ας λένε τώρα «άστα εκεί» γιατί φωνάζει κάποια Σουηδέζα με άγριο μάτι και σηκωμένο δάχτυλο και ποιος την ακούει. Κρα κάνουν για να τα πάρουν, όπως ήτο το σχέδιο του «το και το» που διέκοψε ο Τζουμερκανός. Δεν γίνεται ακόμα δίχως αυτά καμία πράσινη ανάπτυξη, μουλάρι του Αστραχάν και οι ανεμογεννήτριες, που δεν παράγουν τίποτα όταν τις θες πραγματικά για να δουλεύουν τα ινβέρτερ.
(Είδε και απόειδε και ο Τζουμερκανός, τους τα βρόντηξε και άφησε άλλους να διαχειριστών την καυτή πατάτα straight ahead. Μαλάκα δεν τον λες γι’ αυτό).
Και έτσι μείναμε πάλι με έναν μαλακομαγνήτη στο χέρι εν μέσω καύσωνα να τραβάει ότι χειρότερο έχει περάσει ποτέ από αυτόν τον τόπο για να κάνει το σελέμπριτη στα κανάλια (αν δεν προλάβει να το κάνει γενικό γραμματέα σε κάποιο υπουργείο ο άλλος).
Τούτων λεχθέντων, I rest my case που λένε και στο Αμέρικα. Το τι θα ακολουθήσει, αν θα πάμε πάλι το βαρκάκι κατά τα ίδια βράχια ή θα το σώσουμε και το πως θα κινούμε μετά τα αρκουδίσια στους καύσωνες και στο σήμα με τον ηλιακό τον χειμώνα, επαφίεται στο τελευταίο άρθρο του Συντάγματος. Αυτό το ακροτελεύτειον το 114, που ο πληθωρισμός του πετροντόλαρ το έκανε 120 και δεν τον καταλάβαμε επειδή δεν είχαμε πια και εκείνον τον Τσιφόρο να μας προειδοποιήσει.
Μαλακομαγνήτες υπάρχουν!
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
