Τα καλούδια του Σεπτέμβρη… | του Αντώνη Κουκλινού
Τσ’ αυλές τσοι παρασέρνει η Ασπασία και τσοι χτυπούνε την αυλόπορτα ν’ ανοίξει.
-Καλημέρα μωρή Ευγενιά, ήντα ανερκερκελεύγεις σήμερο και σε θωρώ με τσοι μανίκες ανεμπουκωμένες; Έλα πέρασε μέσα…
-Καλημέρα μωρή Ασπασία, μνια ολιά μούστο εκρατήξαμε και θα πολεμήσω να σάσω μουσταλευριά και κιοφτέργια τω γκοπελιώ, μονό εδά γυρεύγω άθο, γιατί δεν έχω, μπας και σου βρίχνεται;
-Στάσου μωρή να ξανοίξω αν έχει η παρασθιά μου, να σου δώσω.
-Ξάνοιξε κι αδεν έχεις, θα βάλω μνια φέτα ψωμί με μνια κουταλιά ζάχαρη, να μη ξαργώ!
-Έχει μόνο στάσου να βρω ένα παλαμάκι, να σου βάλω σ’ ένα σακούλι να κάμεις τη δουλειά σου.
-Ναι μωρή μπράβο, εδά θα ξενετάρω πλια ογλήγορα…
Ήβαλε σ’ ένα σακούλι τον άθο και τση κάνει:
-Μρε συ Ευγενία να σου πω ένα πράμα;
-Ηντά ’ναι πε μου μωρή!
-Έχω και του λόγου μου μνια ολιά μούστο, να στον-ε φέρω, να σάσωμε τη μουσταλευριά μαζί;
-Δε με γνοιάζει, φέρτονε στο σπίτι κι αν είναι, θα ποξεράνομε κιόλας τω γκοπελιώ.
-Ναι μωρή σάλευγε σκιας κι έρχομαι!
Σε μνια ολιά ώρα φτάνει στση γειτόνισσας το σπίτι με ένα (μ)παγούρι μούστο και τον άθο στο σακούλι.
-Έλα πέρασε μέσα Ασπασία να μονομερίσωμε το μούστο.
-Εβγήκενε πολύς και θέλει εδά μπουγαδοτσίκαλο να φέρεις, το τσικάλι δεν τον-ε χωρεί, χαχαχα.
-Όι και μπουγαδοτσίκαλο μωρή, δυο πάρτες θα τον-ε βράσομε, μόνο σώπεναι.
Εβάλανε μπροστά τη δουλειά και ετοιμάσανε το μούστο, εβάλανε σε μνια γάζα τον άθο και σαν έβρασε σε σιγανή φωθιά, τον-ε ξαφρίσανε.
Ετσά θα ’πομείνει απίς τον-ε κατεβάσουνε από τη φωθιά, για ούλο το βράδυ, να κατασταλάξει.
-Γειτόνισσα, αύριο δα, θα κάμομε τα υπόλοιπα, μόνο κάτσε να σάσω ένα καφέ να τον-ε πχιούμενε.
-Ναι, ναι, σάσετονε καλά το λες.
Εκειά που τα κουβεδιάζανε, θωρεί τα δαχτύλια τζη ολόμαυρα και τση κάνει…
-Θωρώ και μαζώξετε τα καρύδια, είχενε βεντέμα οφέτος;
-Τα χέργια μου ξάνοιγε, μέρες θα περάσουνε να ξεμαυρίσουνε, δυο κοκκινόλουρους φάρδους, έβγαλε μόνο η καρυδιά στο μετόχι, οφέτος ήτονε σαν τα σταφύλια, εφαώθηκα να τα ξεφλουδίζω, αύριο απού θα να ’ρθω, θα σου βαστώ μνια (μ)ποδία να τα φάνε τα κοπέλια σου.
-Κατέχεις απίς ποπχιούμενε το (γ)καφέ ηντά ’χω σκοπό να κάμω;
-Ήντα κοντώ….
-Μνια ολιά στάρι θα κάμω χόντρο και θα βάλω μπροστά μου, το χειρόμυλο… έπαέ στην αυλή δα στρώσω μνια πατανία να κάτσω.
-Εσύ Ευγενία λόγω τιμής δε βαργιέσαι ποτέ σου και δε στένεσαι αν-ε στένεται του χοίρου η οριά!
-Επόκαμέ μου ο ξυνόχοντρος και με ζυγώνει ο δικός μου κάθα μέρα, γιατί τον-ε θέλει στο βραστό.
-Εδά που το λες και του λόγου μου θα πάω να του ψήσω χόντρο με τσοι χοχλιούς και θα του κάμω ένα τζικαλίδι να τρώει δυο μέρες!
-Στάσου σκιας να μου βοηθήσεις, να φέρω το χειρόμυλο όξω, να μη με ξαναπχιάσει η μέση μου, γιατί εχάθηκα ύστερα!
-Άντες Ευγενία να φέρεις πρώτα τη πατανία να τη στρώσω κι απός θα φέρομε το μύλο, να φύγω κι εγώ να ιδώ ήντα θα ’πογενώ!
Την άλλη μέρα οι νοικοκεράδες εβάλανε πάλι μπροστά ντος το μούστο και σάσανε μουσταλευριά να τρώνε δυο μέρες τα κοπέλια.
Εφήκανε και μνια πάρτε να ’ποξεράνουνε για το χειμώνα, απού είναι η καλύτερη λιχουδιά.
Στα κρύατα στη ζεστασά τση παρασθιάς, ήντα θες καλύτερο…
Και μαζί με τα καρύδια τα αμύγδαλα, τσοι σταφίδες, πίνεις τη ρακή σου ευχαριστημένος και δοξάζεις το μεγαλοδύναμο, απού ’χεις την υγειά σου.
Λένε πως ο καλός γείτονας, ξεπερνά το συγγενή κι ετσάνε κι όλας.
Ξυπνάς τη ταχινή και τη πρώτη καλημέρα σου, εκειά θα την-ε πεις.
Ότι και να σου τύχει, ο γείτονας θα σε ’κούσει να θες βοήθεια και θα γλακά να ’ρθει.
Στη λύπη, στη χαρά σου, τον έχεις κοντά, που πολλές φορές δεν είναι τα κοπέλια σου!
Στα χωργιά μας ’ποκρατεί ακόμη μνια ολιά, η αδερφικότητα τση γειτονιάς ευτυχώς δηλαδή…
Τη καλημέρα μου και καλή μας εβδομάδα από καρδιάς φίλοι μου, και όσοι έχετε κοπέλια στο σχολειό καλή σχολική χρονιά να χουνε…
Αντώνης Κουκλινός
