«Όχι άλλη Χιροσίμα», αλλά τα σύννεφα του ολέθρου σκεπούν τον ουρανό της ανθρωπότητας! | του Θεματοφύλακα ιστορικής μνήμης
Στις 6 και 9 Αυγούστου συμπληρώνονται 78 χρόνια από τη μαύρη επέτειο της ρίψης ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι από τους Αμερικάνους. 78 χρόνια από τότε που η ανθρωπότητα ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τη φρίκη του πιο καταστροφικού (μέχρι σήμερα) όπλου μαζικής καταστροφής, της ατομικής βόμβας. Ο απολογισμός ήταν τραγικός! Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι των δύο πόλεων σκοτώθηκαν ακαριαία ή πέθαναν αργότερα, μέσα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα με μαρτυρικό θάνατο. 120.000 νεκροί, 60.000 βαριά τραυματισμένοι και ακρωτηριασμένοι στα ερείπια των δυο πόλεων. Χιλιάδες παιδιά τα μεταγενέστερα χρόνια γεννήθηκαν, και γεννιούνται μέχρι σήμερα, ανάπηρα ή τέρατα.
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός με αυτή τη θηριωδία – που θα μείνει στην ιστορία ως το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας – εγκαινίαζε την είσοδο της ανθρωπότητας στην εποχή της πυρηνικής τρομοκρατίας. Οι απάνθρωποι αυτοί βομβαρδισμοί με τέτοιας μορφής όπλα μαζικής καταστροφής δεν εξυπηρετούσαν κανένα στρατηγικό σκοπό, γιατί ο πόλεμος είχε σχεδόν τελειώσει και βρίσκονταν στο τέλος τους οι διαπραγματεύσεις για την «άνευ όρων» παράδοση της Ιαπωνίας.
Δε χωράνε λοιπόν πολλοί συναισθηματισμοί ή αναφορές σε τεχνικές λεπτομέρειες για το ολοκαύτωμα, που δεν είναι καθόλου απίθανο να παρουσιαστούν από κανάλια και άλλα μέσα με αφορμή τη μαύρη επέτειο, για να κρυφτούν οι πραγματικοί εγκληματίες και οι σκοποί του εγχειρήματος, κατά της Ιαπωνίας που είχε ήδη παραδοθεί. Και αυτοί δεν ήταν άλλοι, από την τρομοκρατία των λαών και κύρια – τότε – της Σοβιετικής Ένωσης και των νεοδημιουργημένων σοσιαλιστικών χωρών, ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα φονικά όπλα και εναντίον τους. Σωστά η παγκόσμια κοινή γνώμη χαρακτήρισε την εγκληματική αυτή πράξη σαν «Διπλωματία της ατμοβόμβας» η οποία ήταν ουσιαστικά η αφετηρία του ψυχρού πολέμου. Αυτό λοιπόν που μετράει σήμερα, μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα της νέας ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, είναι να συνειδητοποιήσουν οι λαοί ότι στην ενωμένη τους δύναμη δεν μπορούν να αντισταθούν και οι πιο εξελιγμένες τεχνολογίες και τα πιο αδηφάγα ανθρωποειδή των πολυεθνικών που προωθούν τα συμφέροντά τους με τον πόλεμο και την καταστροφή.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα πλήρωσε βαριά τις συνέπειες του ψυχρού πολέμου, που εγκαινίασαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, περιφρονώντας την ειρήνη μετά τη λήξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου, μια ειρήνη που κερδήθηκε με θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων και με αφάνταστες οικονομικές καταστροφές.
Μπορεί να έχουν περάσει 78 χρόνια από τότε, σήμερα ωστόσο η απειλή από πυρηνική καταστροφή είναι υπαρκτή και αυξάνεται. Σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ ήταν αυτοί που τροφοδότησαν την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών και η παρουσία πυρηνικών βομβών με πολλαπλάσια δύναμη πυρός από αυτή της Χιροσίμα, που κατά παράβαση των διεθνών συμφωνιών έχει σπείρει το ΝΑΤΟ σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας, πιστοποιούν ότι οι σκοποί των πολεμοκάπηλων, που τρέφονται με το αίμα και τη δυστυχία των λαών, παραμένουν οι ίδιοι. Παράλληλα με την ανάπτυξη των πυρηνικών, παρατηρείται νέα έξαρση της παραγωγής συμβατικών, όπως και νέων χημικών, βακτηριολογικών και βιολογικών που απειλούν την ανθρωπότητα με αφανισμό. Όλα αυτά φανερώνουν τους κινδύνους που κρύβει η νεοϊμπεριαλιστική πλανητική αντίληψη στο πνεύμα του ανταγωνισμού για την παγκόσμια κυριαρχία.
Οι υποκριτικές διακηρύξεις τους περί διεθνούς δικαίου, περί ειρηνευτικών συμφωνιών, δεν μπορούν να κρύψουν τα εγκλήματα που διαπράττονται και σχεδιάζονται από τους πρωταγωνιστές της νέας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής τάξης, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Εξάλλου η λίστα της εγκληματικής «ανθρωπιστικής δράσης» (άμμεσης ή έμμεσης) των σύγχρονων ιμπεριαλιστικών οργανισμών μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, των Αμερικάνων, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε όλον τον κόσμο είναι τεράστια:
1950, Κορέα
1951, Αίγυπτος
1952, Τυνησία, Μαρόκο
1953, Ιράν
1954, Γουατεμάλα
1956, Αίγυπτος
1958, Λίβανος
1958, Αραβικά Εμιράτα
Ιούλης 1958, Ιράκ
Αύγουστος 1960, Κονγκό
Απρίλης 1961, Κούβα
1964, Βιετνάμ
Γενάρης 1966, Παναμάς
1966-67, Γουατεμάλα
21 Απρίλη 1967, Ελλάδα
1967, Αραβικές Χώρες
1969-75, Καμπότζη
Σεπτέμβρης 1973, Χιλή
Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος – Συρία
Ιούλης 1974, Κύπρος
1978, Λίβανος
1979, Τσαντ
1981-90, Νικαράγουα
Αύγουστος 1981, Λιβύη
Αύγουστος 1982, Λίβανος
Οκτώβρης 1983, Γρενάδα
1987-88, Ιράν
Δεκέμβρης 1989, Παναμάς
Γενάρης 1991, Ιράκ
Δεκέμβρης 1991, Γιουγκοσλαβία
Οκτώβρης 1992-94, Σομαλία
1994, Βοσνία
1994-96, Αϊτή
1995, Κροατία, Κράινα
Μάρτης 1999, Γιουγκοσλαβία
2001, ΠΓΔΜ
Οκτώβριος 2001, Αφγανιστάν
Μάρτιος 2003, Ιράκ
2006, Λίβανος
2009, Παλαιστίνη
2011, Λιβύη
2011, Συρία
2013, Μάλι
2014, Ουκρανία
2015, Αφγανιστάν
2018, Συρία
2018, Ιράκ
2021, Μιανμάρ
2022, Ουκρανία
Όλες αυτές οι αιμοτοβαμένες επεμβάσεις, αλλά και η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους και οι αποφάσεις της που κλιμακώνουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι οι ιμπεριαλιστές όχι μόνο δεν άλλαξαν, αλλά σήμερα εκσυγχρονίζουν τους τρόπους που έχουν για να δολοφονούν τους λαούς, να τους καταδυναστεύουν και να τους εκμεταλλεύονται.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση και με δεδομένο ότι οι κίνδυνοι απειλούν και τη χώρα μας, με τη συμμετοχή της στον πόλεμο στην Ουκρανία, και τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για διχοτόμηση της Κύπρου και του Αιγαίου, οι φιλειρηνικοί αγώνες των λαών και του δικού μας αποκτούν υψηλή προτεραιότητα και σημασία.
Η μνήμη δεν πρέπει να σβήσει, όσο και αν προσπαθούν οι μηχανισμοί της άρχουσας τάξης και οι όποιοι πασιφιστές αναλυτές. Η μνήμη πρέπει να γίνει προβληματισμός και απόφαση αγώνα ενάντια στους σημερινούς μακελάρηδες κεφαλαιοκράτες και το υπηρετικό τους προσωπικό. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα του Γιουγκοσλάβικου λαού, που αντιμετώπισε με θάρρος τα γεράκια του πολέμου, στη διάρκεια των 78 ημερών καθημερινών βομβαρδισμών. Το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από τον ελληνικό λαό, το εργατικό κίνημα και τα τεράστια φιλειρηνικά, αντιπολεμικά ποτάμια που συγκλόνισαν το 1999 τη χώρα είναι επίσης δείγμα θέλησης για ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Το σύνθημα «Όχι άλλη Χιροσίμα» δεν είναι μια κοινότοπη ευχή, αλλά απαίτηση που πρέπει να επιβληθεί από το μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό μέτωπο των λαών.
Μπροστά στην σημερινή δυστοπική κατάσταση με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με δεδομένο ότι οι κίνδυνοι απειλούν και τη χώρα μας, γιατί συμμετέχει ενεργά στο πλευρό του ΝΑΤΟ, οι αντιιμπεριαλιστικοί και αντιπολεμικοί αγώνες των λαών και του δικού μας αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Η κεφαλαιοκρατία με όργανά της το ΝΑΤΟ και την ΕΕ συγκροτεί το δικό της μέτωπο. Εμείς, ο λαός, οι λαοί των Βαλκανίων, της Ευρώπης, του κόσμου, ας συγκροτήσουμε το δικό μας αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Αυτό θα μπορέσει να βάλει φρένο σήμερα στον επερχόμενο όλεθρο που ετοιμάζουν. Ο λαός μας έχει χρέος, όχι απλά να απαιτήσει την αποκάλυψη του μεγέθους των συμμετοχών της χώρας μας στα σχέδια των πολεμοκάπηλων, αλλά να αγωνιστεί για την έξοδο της Ελλάδας απ’ το ΝΑΤΟ. Να απαιτήσουμε δυναμικά, ποτέ πια Χιροσίμα – Ναγκασάκι, πότε πια πόλεμος, να φύγουν οι αμερικανο-νατοϊκές βάσεις και τα πυρηνικά από την χώρα μας, να καταστραφούν τα πυρηνικά όπλα, όχι στη ΝΑΤΟοϊκή τρομοκρατία, να αποκρουστούν τα ΝΑΤΟϊκά σχεδία διχοτόμησης του Αιγαίου και της Κύπρου.
Θεματοφύλακας ιστορικής μνήμης
