Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Charlotte | της Ζωής Δικταίου
Στο καβαλέτο ο μουσαμάς πιασμένος σε τέσσερα μανταλάκια
πάνω στο τελάρο, και στη βάση ένα χρωματιστό μαντίλι.
Στο πορτραίτο το πρόσωπο μιας νέας γυναίκας
προκαλούσε θαυμασμό.
Με ένα λεπτό πινέλο, ξαναπέρασε το καμπυλωτό στόμα
με φωτεινό κρεμεζί και λίγο κόκκινο,
μετά γύρισε απότομα και κοίταξε το μοντέλο του.
Φαινόταν τόσο εύθραυστη, και ταραγμένη,
δεν είχε καμιά αμφιβολία, ο ζωγράφος, για τη δυστυχία της,
«η ομορφιά πρέπει να προκαλεί εχθρούς»,
της απευθύνθηκε σχεδόν ψιθυριστά σηκώνοντας το αριστερό του φρύδι.
Μελαγχολική και εξόριστη της αγάπης, έτσι αισθανόταν η Charlotte,
μια νεαρή κοκότα, που αφήνοντας
τον ίλιγγο της πληρωμένης σάρκας σε κάποια σοφίτα,
είχε βγει από τη σκιά που έριχνε πάνω της η ζωή,
λίγο πριν τη χρυσή δύση του ήλιου.
Χαμήλωσε πρώτα τα μάτια, μετά κάπως το μαύρο ντεκολτέ,
αποκαλύπτοντας το σημάδι στο στήθος τον έκανε να σαστίσει,
όχι με το σφιχτό, το σφριγηλό της στήθος,
μα με αυτή τη βαθιά ουλή που είχε αφήσει η κάφτρα του τσιγάρου,
όταν έρμαιο της απληστίας ενός εύπορου εραστή,
ικανού να εξαργυρώσει διαστροφή, ηδονή και πόνο,
όποτε ήθελε και όπως ήθελε,
είχε τολμήσει, η Charlotte, να πει πως είχε νεκρώσει κάθε επιθυμία,
τόσο του καλού, όσο και του κακού,
ό,τι χλεύαζε μέσα της ακόμη και τον έρωτα, αγοραίο, ή μη,
η εξάρτηση από τον έρωτα είναι μια άλλη απέραντη τραγωδία,
τον χλεύαζε, ναι, μαζί μ’ εκείνο τον απόντα παντοδύναμο θεό,
που τις περισσότερες φορές αδιαφορεί, ακόμη κι όταν οι λειτουργοί του,
με μεγάλη ευκολία επιδίδονται σε πράξεις ανίερες,
βασανιστικά ανοσιουργήματα που στιγματίζουν ζωές, όπως τη δική της,
θυμόταν με ευγνωμοσύνη μια άλλη κοκότα, εκείνη την είχε βρει,
μισοπεθαμένη,
πίσω από την Παναγία των Παρισίων.
«Υπάρχουν πολλά κατακάθια, μέσα στις ανθρώπινες συνειδήσεις,
αυτοί χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς,
κι εγώ με τον ενδοιασμό της ατολμίας» , παραδέχτηκε, η Charlotte,
«βλέπεις, οι ενάρετοι δεν κατασκευάζονται σε καλούπια…»
Παναγία των Παρισίων, Ιούνιος 2022
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ζωή Δικταίου
Η Χαρούλα Βερίγου – Μπάντιου, (λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου) γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1962. Μεγάλωσε στο Τζερμιάδων του Οροπεδίου Λασιθίου. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων Κέρκυρας. Εργάστηκε στον Ξενοδοχειακό Τομέα, καθώς και στις Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης ως Διοικητικός Υπάλληλος. Την γοητεύουν τα γιασεμιά, τα φεγγάρια, τα βλέμματα, τα δακρυσμένα μάτια, τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, οι ξεχασμένοι δρόμοι, τα βουνά, τα ξέφτια από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Πιστεύει στην αγάπη. Συνεργάζεται με τα Διαδικτυακά Περιοδικά, Ποιείν, Fractal, Ατέχνως κ.α. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τους: Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργη Κοντογιάννη, Ανδρέα Ζιάκα, Γιάννη Νικολάου, Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη και Θοδωρή Καστρινό.
Η μέχρι τώρα εργογραφία της περιλαμβάνει τα βιβλία:
– Λασίθι, Τόπος Μέγας – Η κούπα των θεών, Αφήγημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2021, Αθήνα
– Αύριο, αφή αλμύρας οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2020, Αθήνα
– Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Νοέμβριος 2019, Αθήνα
– Αύριο στάχυα οι λέξεις, Ποιητική συλλογή, Εκδόσεις: Φίλντισι, Σεπτέμβριος 2018, Αθήνα
– Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, Διηγήματα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2018, Αθήνα
– Μια κούρσα για τη Χαριγένεια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Μάιος 2017, Αθήνα
– Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Ιούνιος 2015, Αθήνα
– Ιστορίες για φεγγάρια, Παιδική Λογοτεχνία, Εκδόσεις: Έψιλον, 1996, Αθήνα
Συμμετοχές σε συλλογικά έργα
– Γράμματα της ποίησης, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: Ατέχνως, 2020, Αθήνα
– Μονόλογοι, Ποιητική ανθολογία, Εκδόσεις: το βιβλίο, 2017, Αθήνα
– Λογοτεχνικά Μονοπάτια, Εκδόσεις: Όστρια, 2022, Αθήνα
– Λογοτεχνικό Ολόγραμμα 1, Έκδοση της Εταιρείας Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού, Τυπογραφείο Γιώργου Κωστόπουλου, Δεκέμβριος 2022, Αθήνα
– Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα, Εκδόσεις: Φίλντισι, Φεβρουάριος 2023, Αθήνα
