Η Οδύσσεια της Οδύσσειας ως side effect ενός ιμάμ μπαϊλντί | του Γιάννη Χατζηχρήστου
Τον Οδυσσέα, τον πραγματικό νικητή του πολέμου της Τροίας, λέμε ότι τον ξέρουμε τρομάρα μας.
Την τύφλα μας την μαύρη ξέρουμε! Γιατί αν ξέραμε τι απέγινε και βάζαμε λίγο να δουλέψει και το ακατοίκητο ρετιρέ, αυτό που φέρουμε στο άνω μέρος του σώματος μας, δεν θα είχαμε μέσα σε 200 χρόνια τόσους πολλούς Μητσοτάκηδες να μας κυβερνάνε δια της brutal force της επιβολής, την στρατηγική δηλαδή του Αγαμέμνονα, εκείνου του μόρτη που είχε εκλεγεί με το 41% έχοντας τις πλάτες και κάτι ημιάγριων μετανεάντερνταλ από την Σπάρτη και τα περίχωρα της. Δέκα χρόνια μνημόνια τους έβαλε γύρω από τα τείχη της Τροίας τους Έλληνες. Και κάθε φορά που κάποιος Αχιλλέας πήγαινε να πει κάτι άλλο, το 41% που είχε πάρει ήταν η απάντηση του.
Άλλα δεν πετυχαίνεις τίποτα μάνα μου κάνοντας το «μια από τα ίδια» τρόπο ζωής για να πέσουν τα τείχη, όσο και να σε βολεύει αυτό που λογίζεις για κανονικότητα! Ανωμαλία είναι, όση και η επιβίωση του κοτζαμπασισμού ανά τους αιώνας. Ακόμα και μέσα από τα σήριαλ του τύπου «η Γη της Ελιάς», την αποθέωση της steady camera σε μια μέτρια παραγωγή, για τα μπάζα, που φαίνεται πληρώνει τους ηθοποιούς της με φαγητό, αφού όλες οι σκηνές γυρίζονται γύρω από κάποιο τραπέζι κάτι τύπων που όλο τρώνε και κανένας δεν σκέφτεται ότι όλοι δουλεύουν είτε για έναν τοπικό μαφιόζο είτε για έναν ιδιοκτήτη ελαιουργείου, απόγονο πειρατών. Αλλά αυτοί θα είμαστε για 200 ακόμα αν δεν σκεπτόμαστε όπως ο Οδυσσέας για να βρεθεί καμία λύση στην κακομοιριά μας, λύση out of the box της μετα-αλήθειας που πουλάει ο κάθε πάσα εις απόγονος ενός Κουραδόμπεη από την Μάνη για να μας χειραγωγεί.
Η ιστορία όμως που μαθαίναμε περί του εφευρέτη του ριζοσπαστισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο από εκείνο το paradigm shift, που πατεντάρισε ένας Γερμανός με το όνομα Kuhn πολλούς αιώνες αργότερα, είναι παραπλανητική. Η ιστορία του παππούλη τού Ομήρου για τον Οδυσσέα σταματούσε ακριβώς στο σημείο όπου ο Οδυσσέας γυρνώντας μετά από 20 έτη στην Ιθάκη, καταφέρνει να εξολοθρεύσει τους μνηστήρες της γυναίκας του, της Πηνελόπης και να πάρει ξανά τη θέση του σαν βασιλιάς της Ιθάκης. Δια του brutal force καθάρισε τελικά και αυτός για να καθαρίσει το μαγαζί του από φράξιες και ιδεολογικές τάσεις που απειλούσαν την αυλή του. Και έτσι πάντα δικαιώνεται ο Αγαμέμνονας, ο κερατάς.
Το πως όμως τελειώνει πραγματικά η Οδύσσεια του Οδυσσέα δεν μας την είπε ο Όμηρος. Την λέει η «Τηλεγόνεια» του Ευγάμωνα του Κυρηναίου, ο οποίος επιχείρησε να παρουσιάσει τη συνέχεια της ζωής του Οδυσσέα με ένα sequel.
Σύμφωνα λοιπόν με όσα λέει ο Ευγάμων στην Τηλεγόνεια, μια μέρα ο Βασιλιάς που είχε φάει πολύ ιμάμ μπαϊλντί για βράδυ, είδε ένα όνειρο. Βρισκόταν, λέει, στο κρεβάτι του και είδε ένα όμορφο αλλά φοβερό ζώο σε μορφή θεού. Θέλησε να το αγκαλιάσει αλλά εκείνο με ανθρώπινη φωνή του είπε ότι έχουν συγγένεια και ότι είναι γραμμένο από εκείνο να αφανιστεί. Τότε ένα βέλος βγήκε απ τη θάλασσα και καρφώθηκε πάνω του. Λίγο αργότερα εκείνος είδε στον ύπνο του ότι πέθανε.
Δεν υπήρχε τότε Ονειροκρίτης on line οπότε ο Οδυσσέας έκανε και άλλο ατόπημα. Ζήτησε από τον Λεφάκη της τότε εποχής να του ερμηνεύσει το όνειρο. Ο τότε Λεφού συγκάλεσε συνέδριο ερμηνευτών ονείρων και αστρολόγων που κάποτε έβγαλαν πόρισμα. Το πήγαν στον Οδυσσέα, αλλά ζήτησαν να βγει έξω ο Τηλέμαχος για να μην το ακούσει, κεκλεισμένων των θυρών η ανακοίνωση του επιστημονικού τους ποτίσματος και με κλειστά τα κινητά. Για τον φόβο των τότε predators. Και του είπαν ότι είναι γραφτό να πεθάνει απ’ τον ίδιο του το γιο.
Έτσι έστειλε, ως γνωστόν ο Οδυσσέας τον Τηλέμαχο στα χωριά της Κεφαλληνίας για να είναι μακριά, μην έχει τελικά την τύχη του Αλαβάνου που έχασε αυγά και πασχάλια από τον ίδιο του τον πολιτικό γιο μερικούς αιώνες αργότερα και γίνει το μαγαζί γωνία με brand name ΣΥΡΙΖΑς.
Ο καιρός πέρασε αλλά το όνειρο επέμενε. Όπως εκείνες οι σοφίες του Σταθάκη στα προγράμματα ένα πράγμα, προφανές side effect ενός ιμάμ μπαϊλντί. Εκ του αποτελέσματος τους.
Αυτό που ο Οδυσσέας δεν ήξερε ήταν πως είχε ακόμα ένα γιο απ την Κίρκη, τον Τηλέγονο, δηλαδή αυτόν που γεννήθηκε μακριά.
(Ο Ησίοδος κάνει αναφορά για 4 παιδιά του Οδυσσέα με την Κίρκη και πολλά με άλλες που συνάντησε κάνοντας κρουαζιέρα. Αυτό εξηγεί και την 10χρονη βόλτα του Οδυσσέα σε όλη την Μεσόγειο. Όπου υπήρχε καλό θηλυκό, έσπερνε Οδυσσιάκια. Και μην διαμαρτύρεστε κορίτσια, αυτή είναι η πραγματική φύση του κάθε αρσενικού, που ως γνωστόν είναι φύση ατελής).
Όταν ο Τηλέγονος μεγάλωσε, η Κίρκη του είπε όμως ποιος ήταν ο πατέρας του και του έδωσε ένα κεντρί θαλάσσιου τρυγονιού που το είχε βάλει στο ακόντιο, που της είχε δώσει ο Οδυσσέας. Έτσι του είπε ότι θα τον αναγνώριζε ο πατέρας του. Ο Τηλέγονος με στόχο να βρει τον πατέρα του φτάνει στην Ιθάκη και αρχίζει να λεηλατεί το νησί νομίζοντας πως είναι η Κέρκυρα.
Έγινε φασαρία, οι σύντροφοί του αναστάτωσαν το νησί και τα νέα έφτασαν στον Οδυσσέα, που βγήκε να αντιμετωπίσει τους επιδρομείς.
Έριξε το ακόντιό του προς τον Τηλέγονο αλλά αστόχησε κι αυτό καρφώθηκε σε μια φλαμουριά. Ο Τηλέγονος στόχευσε τον Οδυσσέα και τον πέτυχε με το ακόντιο που είχε βουτήξει σε δηλητήριο από σαλάχι.
Ο Οδυσσέας λίγο πριν πεθάνει είδε το ακόντιο του και αντιλήφθηκε πως ήταν γιος του. Ο Τηλέγονος όταν κατάλαβε τι είχε γίνει δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο του. Τότε όλοι θυμήθηκαν την προφητεία του Τειρεσία, του Λεφάκη της εποχής, που έλεγε ότι ο Οδυσσέας θα πέθαινε «εξ αλός». Όντως το καρφωμένο θαλάσσιο τριγώνι στο ακόντιο, επαλήθευσε το χρησμό, και η επιστήμη του Λεφού απέκτησε έκτοτε κύρος μέγα. Ο Οδυσσέας πέθανε «εξ αλός», δηλαδή από τη θάλασσα σύμφωνα με το μύθο. Ο Τηλέγονος στο τέλος παίρνει μαζί του το σώμα του Οδυσσέα, την Πηνελόπη και τον Τηλέμαχο στην Αία και χτίζει μια αποικία, κόβει νόμισμα με την φάτσα του να έχει για να πορεύεται και… τέλος και η Τηλεγόνεια.
Γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά χαλώντας τόσο ηλεκτρονικό μελάνι, δηλαδή στιγμές από την προσοχή σου;
Σαν αντίδραση μου στο ντοκιμαντέρ Social Delemma που ξαναείδα στο Νetflix και μου άναψαν πάλι τα λαμπάκια. Έτσι τα γράφω, μπας και τσιγκλήσω κανένα ή καμία για να κατοικηθεί ποτέ εκείνο το ρετιρέ από καμία νέα ιδέα βγαλμένη out of the box των social media, που πάντα κοιτάνε εκεί που λέει κάποιος επικοινωνιολόγος ή ένας αλγόριθμας να κοιτάζει η Γιαδικιάρογλου. Από καμία τέτοια νέα ίσως ιδέα και να σωθούμε.
Από τους χρησμούς του Λεφακη ή τις συνταγές του τύπου «προς θεού να μην αλλάξει τίποτα, για μια σταθερότητα ζούμε», ποτέ δεν προέκυψε κάτι καλό. Μόνο κακά όνειρα, σαν αυτά που βλέπεις έχοντας φάει πολύ ιμάμ μπαϊλντί για βραδινό. Σου κάνει το μυαλό κουρκούτι και τελικά ψηφίζεις χωρίς αυτό.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
