Γιατί επί Mητσοτάκη η πυρόσβεση έχει εκπέσει σε μια αστυνομική επιχείρηση | του Γιάννη Χατζηχρήστου
● Η απλοϊκή αποδεκτή εξήγηση ενός συντηρητικού μυαλού είναι «μα για να μην χαθούν ζωές»!
Λες και ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα; Και να κατασβήνει και να απομακρύνει όσους κινδυνεύουν, αφήνοντας τέσσερα καλοκαίρια τώρα να σβήνουν δασικές πυρκαγιές μόνο όταν φτάσουν στην θάλασσα;
Δεν μιλάμε εδώ για έναν ηλίθιο που δεν μπορεί να μασάει τσίχλα όσο περπατάει αλλά για ένα ολόκληρο σύστημα. Ηλίθιο λες μόνο, ε;
● Όμως υπάρχει και άλλο βάθος. Η πυρόσβεση, και ειδικότερα η δασοπυρόσβεση τους θερινούς μήνες, νοείται σήμερα ως αστυνομική επιχείρηση εκκενώσεων και άστα τα ρημάδια να καούν. Άρα γιατί να επιβραβεύονται οι πυροσβέστες, έστω με εκείνα τα 600 ευρώ εξαγοράς ψήφου, αφού άλλος έκανε και στις φωτιές «την δουλειά»;
Πάνω σε αυτή την «κανονικότητα» παίζουν όμως κάποια πολύ καλά στημένα κόλπα, επιτελικά.
Η αποδασοποίηση που έτσι συντελείται, με περίπου 2.000.000 στρέμματα δάσους εδώ τα τελευταία τρία μόλις χρόνια, προσθέτει σαν αποτέλεσμα ρύπους που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή άμεσα (μόνο η φωτιά στην Βόρειο Εύβοια το 2020 εξέπεμψε όσο διοξείδιο του άνθρακα έδωσαν στην ατμόσφαιρα το σύνολο του στόλου των αυτοκινήτων μας εκείνη την χρονιά)! Αλλά είχαν και μια πιο σπουδαία δευτερογενή επίδραση:
● Η αποψίλωση των δασών ευθύνεται για το 10% των παγκόσμιων εκπομπών άνθρακα σε όλο τον πλανήτη.
Η αποκατάσταση της αποψίλωσης των δασών λαμβάνει όμως μόλις το 2,2% της χρηματοδότησης των δράσεων που εντάσσονται για την προστασία για το κλίμα σε παγκόσμιο επίπεδο (εδώ ακόμα χειρότερα).
Η κλιματική αλλαγή έχει αναφερθεί ως η μεγαλύτερη πρόκληση του σύγχρονου πολιτισμού, και πράγματι είναι. Και η διακοπή της αποψίλωσης των δασών είναι ένα σημαντικό βήμα στη μάχη για να σταματήσει η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Ωστόσο, όταν εξετάζετε το ποσό της χρηματοδότησης για το κλίμα που προορίζεται για την αποψίλωση των δασών, κάτι δεν αθροίζεται!
Η προστασία των δασών μας και η προστασία του κλίματος είναι το ίδιο. Στην πραγματικότητα, τα δεδομένα (άντλησα στοιχεία από την μελέτη 2022 της Leaf) αποκαλύπτουν ότι η αποψίλωση μόνο των τροπικών δασών, αυτά που με αντίστοιχες πολιτικές μη κατάσβεσης του Μητσοτάκη ρήμαξαν κυριολεκτικά τον Αμαζόνιο από τον ομόσταυλο του Μπολονσάρο στην Βραζιλία, ευθύνεται για το 10% των παγκόσμιων εκπομπών CO2.
Επιπλέον, αυτά τα επίπεδα εκπομπών υπερβαίνουν τα επίπεδα όλων των επιμέρους χωρών εκτός από τις ΗΠΑ και την Κίνα. Παρόλα αυτά, η χρηματοδότηση για το κλίμα για την αποψίλωση των δασών αντιπροσωπεύει μόνο 14 δισεκατομμύρια δολάρια από τα διαθέσιμα πάνω από 618 δισεκατομμύρια δολάρια, αντιπροσωπεύοντας ένα μικρό τμήμα 2,2% του συνόλου.
Αυτό είναι ιδιαίτερα προβληματικό όταν εξετάζουμε το απόθεμα άνθρακα ενός δάσους και τις δυνατότητες δέσμευσης άνθρακα. Στον Πίνακα δείτε πώς συγκρίνονται τα διαφορετικά δάση σε όλο τον κόσμο όταν εξετάζουμε γιγατόνους αποθέματος άνθρακα.
Ένα απόθεμα άνθρακα ή μια δεξαμενή άνθρακα αναφέρεται σε ένα σύστημα που μπορεί να αποθηκεύει άνθρακα και να τον απομακρύνει από την ατμόσφαιρα. Τα δάση χρησιμοποιούνται για την αντιστάθμιση πολλών εκπομπών άνθρακα και, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, θα κόστιζε 25 δισεκατομμύρια δολάρια για πρόσθετες αντισταθμίσεις άνθρακα για να αντισταθμίσουν και να αντισταθμίσουν τις αμείωτες εκπομπές.
Αυτό είναι ζωτικής σημασίας επειδή οι αδιάκοπες εκπομπές είναι εκείνες που η ζημιά δεν μειώνεται από τις μεθόδους μείωσης του άνθρακα με ηλεκτρικά αυτοκίνητα κλπ. Αν και αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ, ισοδυναμεί με μόλις 1,5% των κερδών από εταιρείες του Fortune Global 500 ή ποσό μηδενικό μπροστά στα 74.000 δις $ (74 τρις περίπου όσα ένα παγκόσμιο ΑΕΠ) που πρέπει να δαπανηθούν σε φαραωνικές επενδύσεις αμφίβολης αποτελεσματικότητας ΑΠΕ από το απανταχού ΤΕΡΝΑπετριστάν κυρίως με ανεμογεννήτριες στην θέση των ορεινών δασών. Για να φτάσουμε, λέει, το 2040 στα επίπεδα προ αποψίλωσης του Αμαζονίου από τον Μπολσονάρο μόνο! Ποσά που πρέπει να επαναλαμβάνεται ανά 25ετια, αφού τόση είναι η ζωή αυτών των μηχανολογικών Φαραωνικών κατασκευών.
Ως αποτέλεσμα: όμως μόνον από τις αποσβέσεις αυτών των παγίων, η ηλεκτρική kWh δεν θα πέσει δραστικά κάτω από τα επίπεδα της ενεργειακής κρίσης που βιώσαμε. Άρα ένταση της ενεργειακής και επισιτιστικής φτώχειας και των ανισοτήτων. Ιδιαίτερα σε βάρος των πιο φτωχών χωρών.
Συνολικά, περίπου το 30% των παγκόσμιων εκπομπών απορροφάται από τα δάση κάθε χρόνο και δύο φορές τόσο από τους θαλάσσιους λιμιώνες και τα κοράλλια. Παρόλα αυτά, 30,75 εκατομμύρια στρέμματα τροπικού πρωτογενούς τροπικού δάσους χάθηκαν μόνο το 2021, που ισοδυναμεί με 600 γήπεδα ποδοσφαίρου ανά ώρα!
Γιατί;
● Πως αλλιώς θέλεις να σωθεί το τρέχον χρηματοπιστωτικό σύστημα, που περιμένει σαν μάννα εξ ουρανού τον νέο μεγακύκλο δανείων για εκείνα τα 74 τρις $ μέχρι το 2030; Κλέφτες θες να γίνουν οι άνθρωποι;
Για πες τώρα τι δεν καταλαβαίνεις για το δούλεμα που πέφτει;
Οι πυροσβέστες είναι επικίνδυνοι αφού χαλάνε όλο το πιο πάνω αφήγημα τους και ένα σκασμό business plans πίσω τους. Βάλε τους να κάνουν λοιπόν την δουλειά του ΕΚΑΒ όσο η αστυνομία τους υποκαθιστά στην πυρόσβεση.
Παπάδες για να μας διαβάσουν όλους, υπάρχουν. Κανείς δεν θα το καταλάβει.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
