Άθρωπος… | του Αντώνη Κουκλινού
Το ζωντανό ον πάνω στη Γη, που δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει, το νόημα τση ζωής του.
Όσο και να το φιλοσοφώ πολλές φορές στη πορεία τση ζήσης μου, δεν μπόρεσα ποτές, μου να καταλάβω τσ’ αθρώπους.
Παρέες έχω κάμει, με ξενύχτια και γλέντια αμέτρητα, λόγω του λαούτου και πολλές συνεργασίες.
Μέσα σε κόσμο ήμουνε πάντα και λόγω της φωτογραφίας και του βίντεο, είχα αποχτήσει μια ας το πούμε οικειότητα, στο να μπορώ προσεγγίσω και να μιλήσω με όποιονδήποτε.
Βάζοντας πάντα μπροστά το συναίσθημά μου, πολλές φορές τη «πάτησα» με τους ανθρώπους γιατί εκμεταλλεύτηκαν τη καλοσύνη μου.
Εις γνώση μου βέβαια, αλλά σαν χαραχτήρας δεν αλλάζω, αλλά και να θέλω δεν μπορώ.
Ένα μάθημα να καταλάβω πραγματικά, πόσο λάθος είχα στο μυαλό μου τη συμπεριφορά των αθρώπω, ήτονε στη καραντίνα.
Σε κάποιους (μάλλον σε πολλούς) ένοιωσα να μαι το «μαύρο πρόβατο».
Δε γατέχω μα αυτό το μάθημα, μου ’δωκε να καταλάβω πως είναι όντως, άβυσσος η ψυχή του αθρώπου!
Δεν πίστεψα ποτέ το αφήγημα, με τους καταναγκαστικούς εμβολιασμούς.
Δεν μάσησα σε όλη αυτή την θεωρία, που καθημερινά όλοι αυτοί οι παντοδύναμοι «εκλέκτορες» με το μπλά, μπλά έκαναν πλύση εγκεφάλου και «εκτελούσαν» με μια σύριγγα στη χέρα, κάθε πολίτη.
Το μυαλό μου δεν μπορούσε να αποδεχτεί όλη αυτή τη τρέλα.
Από τη μια μέρα στην άλλη, να θέλουν να με προστατέψουν με το ζόρι, να σκορπούν τόσα εκατομμύρια και να με κυνηγούν να με τρυπήσουν με το ζόρι γιατί…;
-Για να μην αρρωστήσω…;
-Μα μέχρι χτές ο κόσμος πεθαίνει (και συνεχίζει) στα ράντζα εντελώς αβοήθητος, πως ξαφνικά τους έπχιασε πόνος…!
Ήρθε φίλος για πολλά χρόνια, να βγάλει φωτογραφίες και στη κουβέντα απάνω, μόλις του λέω δεν εμβολιάστηκα, εσηκώθκε και χτυπά όξω, τάξε πως είχα λέπρα.
Εσάλευγα να πάω στο σπίτι μου και από απόσταση, είδα φίλους μου, να αλλάζουνε πεζοδρόμιο, να μη παντίξουμε.
-Έμπαινα στο μπακάλικο να πάρω κάτι και τους έβλεπα να πηγαίνουν στην άκρη να μη περάσω από δίπλα τους.
-Ο δαχτυλοδειχτούμενος…!
-Ο ανεμβολίαστος…!
Ακόμη και στο φαρμακείο που πήγα για το τέστ, να πάω στη δουλειά μου, έβλεπα αυτή την «απαξίωση» στο πρόσωπό μου.
Έζησα στο πετσί μου την αδυναμία μου πρώτη φορά, να μη μπορώ να κουβεντιάσω με αθρώπους, να μη μπορώ να πω την άποψή μου, (όχι να την επιβάλω) απλά να πω αυτό που εγώ δεν μπορώ να αποδεχτώ.
Ένοιωσα πως μια αόρατη Σπιναλόγκα με έχει βάλει στην απομόνωση και ο περίγυρος μου, αυτό που επέλεξα, δεν το αποδέχεται.
Ένοιωσα την ταπείνωση, μπροστά σε αυτόν τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ελευθερίας και της απαξίωσής μας.
Ήμουν ο γραφικός, ο ψεκασμένος, το «μαύρο πρόβατο».
Πήγα να βγάλω φωτογραφίες ένα χωράφι απάνω στο βουνό και θωρώ ένα μπάρμπα να σέρνει μνιά ν’ αίγα ολομόναχος και να φορεί τη μάσκα στη μούρη.
Όλοι αυτοί που τον έφεραν σ’ αυτή τη κατάσταση, γνωρίζουμε το πώς και το γιατί.
Τρομαγμένος, μην τυχόν ακόμη και στο βουνό, του παντήξει ο χωροφύλακας και του πάρει τη σύνταξη, κόβοντας του πρόστιμο.
Δεν γονάτισα ούτε και στους εκβιασμούς των προστίμων, κάθε μήνα πρόστιμο κι εγώ και η γυναίκα μου, γιατί και αυτή ασπάστηκε τη γνώμη μου και δεν εμβολιάστηκε.
Όλη αυτή η συμπεριφορά γύρω μου, άνοιξε ένα πηγάδι, που έπεσαν μέσα, όλα μου τα «κάτεχα» και όλες οι φιλοσοφίες μου για τον άνθρωπο.
Η εμπιστοσύνη μου «τραυματίστηκε» ανεπανόρθωτα και ξέρω πλέον, πόσο μόνος κι έρημος μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας, όταν δεν ακολουθεί το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Πρόσφατα και στις εκλογικές αναμετρήσεις, πραγματικά το λέω, όσο διάβαζα και παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα, τόσο βαθαίνει αυτό το πηγάδι και πλέον είναι «άπατο» γιατί συνεχίζεται αυτή η φαγωμάρα και η απαξίωση μεταξύ μας.
Έχω μάθει να αγαπώ, να σέβομαι, να εκτιμώ τον άνθρωπο και δεν μπορώ ν’ αλλάξω.
Αλλά και κόντρα στη λογική μου, δε θα πάω ποτέ κι ας είμαι το «μαύρο πρόβατο», εσείς μπορείτε να αλλάζετε πεζοδρόμιο, δικαίωμά σας…!
Με φιλικούς χαιρετισμούς…
Αντώνης Κουκλινός
Αντώνης Κουκλινός
