Οι σφήκες ανά τους αιώνας και κάτι μουχρίτσες | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Tsiforos style)
Πριν ανακαλύψει εκείνη η μουχρίτσα ο Φλωρίδης τα πρόστιμα για τους «δικομανείς» είχε προηγηθεί πάλι ο παππούς ο Αριστοφάνης και του βγήκε πάλι από τα δεξιά του φλώρου.
Ένας Βδελυκλέωνας, κάτι σαν Φλωρίδης της τότε εποχής, έφτασε κατά τον Αριστοφάνη στο έργο του «Σφήκες», να φυλακίσει τον ηλιαστή δικαστή πατέρα του Φιλοκλέωνα στο σπίτι, για να τον εμποδίσει να παρευρίσκεται στο δικαστήριο. Μπας και έτσι τον θεραπεύσει από τη δικομανία του.
Όταν όμως οι συνάδελφοι ηλιαστές του Φιλοκλέωνα – ένας χορός από σφήκες – περνάν από το σπίτι για να τον πάρουν, ο Φιλοκλέων προσπαθεί να δραπετεύσει μαζί τους. Ο γιος του όμως την τελευταία στιγμή τον εμποδίζει. Έτσι, επιδίδονται σε έναν αγώνα λόγων με κριτή τον χορό, προκειμένου να αποφασιστεί αν ο Φιλοκλέων θα πάει στο δικαστήριο ή όχι. Τελικά, ο Βδελυκλέων πείθει τον πατέρα του να μείνει στο σπίτι και να δικάζει τα «οικιακά» αδικήματα τα οποία διαπράττουν οι δούλοι του σπιτιού (περιλαμβανομένων και των σκύλων).
Έτσι αυτός, για να ξεχαρμανιάσει, κάνει μια αγωγή και δικάζει τον σκύλο του τον Αιξωνέα γιατί έκλεψε ένα κομμάτι τυρί από τον σκύλο Κυδαθηναιέα.
(Επικοινωνιακή μπηχτή αυτή του πονηρού Αριστοφάνη για μια πρόσφατη, τότε, δίκη κατά την οποία ο Κλέων είχε κατηγορήσει τον στρατηγό Λάχητα ότι είχε δωροδοκηθεί από τους Σικελούς, εχθρούς των Αθηναίων, ότι δήθεν ετοιμάζονταν να υπογράψει μαζί τους μία τότε «συμφωνία των Πρεσπών» για να φέρει την Σικελία υπό την Αθηναϊκή Συμμαχία, παρέχοντας της και αεροπορική κάλυψη από την Τανάγρα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που ήθελε ο Κλέων, και αποκρύπτει συνειδητά ο μουχρο-Αριστοφάνης, ήταν η πρόθεση του Κλέοντα να καλύψει τα χαΐρια ενός συγγενή του, νομίζω πρωτοξάδελφου, του Αλκιβιάδη, που τα έκανε μούτι στην Σικελική εκστρατεία, με αποτέλεσμα να περάσει μετά, via Sparti, όλη η Μεσόγειος στον γεωπολιτικό έλεγχο των Περσών.)
Παρά την πρόθεσή του να καταδικάσει τον σκύλο Αιξωνέα, ο Φιλοκλέων τελικά πείθεται από τον γιο του και αθωώνει – για πρώτη φορά στη ζωή του – τον κατηγορούμενο σκύλο ελλείψει κατηγορητηρίου και λοιπών αποδεικτικών στοιχείων, αφού το τυρί δεν βρέθηκε. Και έτσι δεν διαμαρτύρονται οι ανά τους αιώνας δικαιωματιστές των ζώων του τύπου «Το μικρό σπίτι στο Πρασινάλογο λιβάδι» μαζί με τους vegan, και ποιος τους ακούει αυτούς μετά… Του αρκούσε βλέπεις που βγήκε η βρώμα στην πιάτσα των σκύλων, όπερ θα μπορούσε μετά να διεκδικήσει την πλειοψηφία το Αριστοκρατικό Κόμμα Σκύλων, στο οποίο ως γνωστόν, ανήκε και ο Αριστοφάνης, η μουχρίτσα, ως ιδεολογική τάση των κρυπτοΣημητικών της τότε εποχής στο Δημοκρατικό κόμμα του Περικλή.
Στο τέλος, ο Φιλοκλέων παραιτείται από τα δημόσια αξιώματά του και συνηθίζει στην καινούρια του ζωή, αφού πριν κάνει δίαιτες και botox και του πεταχτούν τα αυτιά αλά Καμμένος σαν ραντάρ για F35. Και το γυρίζει μετά στα γλέντια, τα μεθύσια και κάθε λογής καλοπέραση, αφού είχε πράξει το πατριωτικό καθήκον του. Που και που μόνο, δίνει και καμιά συνέντευξη στον τότε ΑΝΤ1 με φόντο τον Παρθενώνα (για τις ψήφους του κόμματος της απτέρου Νίκης), έτσι για την υστεροφημία του.
Έχει, πλέον, οριστικά γιατρευτεί από το πάθος της δικομανίας.
Για το αν τα είχε «πάρει» ο Αλκιβιάδης από τους Τραμπικούς της τότε εποχής, αυτούς που δούλευαν με καμουφλάζ υπέρ των τότε Πουτινικών της Περσίας, οι ιστορικές έρευνες ακόμα συνεχίζονται. Ο Αριστοφάν και οι φαν του δεν λένε τίποτα περί αυτού. Οι μουχρίτσες…
Αρχαία όμως θέματα αυτά, όποτε μην δίνεις σημασία. Σύρε όμως, αν θες, να τα δεις live το άλλο ΠΣΚ στην Επίδαυρο.
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
