Τα μπυράκια… | του Αντώνη Κουκλινού
Πχιοτής και καλός τρακαδόρος ο Γιώργης…
Άφραγκος τσι πλια πολλές φορές, γυρίζει σαν του παπά το σκύλο με ένα (μ)ποδήλατο, απού το ένα καφενείο του χωργιού να πάει τ’ άλλο…, έντεκα είναι τα καφενεία και ’σαμε να κάμει τη γύρα, πάει… έφαε τη μέρα…
Εκαλοκαίρεψε και ετσά απού ντακάρανε οι κάψες την αράζει τα μεσημέργια από κάτω από τη κρεβατίνα και ρεμβάζει.
Εκούμπησε τη (γ)κεφαλή ντου στο ν-τοίχο και χάσκει η μπούκα ντου σα-ντο σκαζμένο ρόγδι…
Όντε θα πάρει τον ύπνο στη καρέκλα και ντακέρνει το ρουχαλητό, ξεσυνορίζεται του χυλού όντε χοχλακά στο τσικάλι.
Μισοπχιωμένο το μπυράκι πομεινάρικο στο τραπέζι απάνω…
Ο «μεζές» ένα πχιατάκι με δυο φεταλάκια καρπούζα αφάωτα, ανεμαζώνει τσι μύγες από γύρου, γύρου.
Αυτή νε ζωή…
Μούδε χρωστείς μούδε κάνει να παίρνεις…
Ετσά περνούνε οι μέρες του Γιώργη…, ανεμελιά, αραλίκι και Άγιος ο Θεός!
Για τσι πλια πολλούς είναι ένας ρεμπεσκές, τρακαδόρος, άβουλος και ν-τεμπέλης.
Να σου όμως, απού έρχουνται περιπτώσεις απού κι αυτός είναι χρειαζούμενος…
-Πχιός; Ο Γιώργης!!!
-Ναι, ναι, ναι, ο Γιώργης απού θωρείς, γίνεται περιζήτητος!!!
Ωσά ν-το παραπεταμένο χρειασίδι απού ’ρχεται μνια στιγμή και το γυρεύγεις; Ετασέ είναι εδά κι αυτός.
Ούλοι τον-ε γυρεύγουνε κι ούλοι τον ακριβοχαιρετούνε.
Αιτία είναι τα «ψηφαλάκια. με τα κόμματα και τσι υποψήφιους…
-Ο Γιώργης (και ο κάθε Γιώργης) έξυπνος, κουτοπόνηρος, γή μπουνταλάς, μεταμορφώνεται σε σημαντικό χρειασίδι, απού θα κάμει τη δουλειά.
Εδά να ιδείς απού γυρεύγουνε τσι γερόντους και τσι ξετρυπώνουνε ωσα τζι χοχλιούς τσι στουμπωμένους τον Αύγουστο.
Η καλύτερη του Γιώργη…
Εδά δεν είναι ρεμπεσκές…, έχει στα χέργια ντου μνια ψήφο και τον-ε καλοπχιάνουνε πχιος θα του την-ε κλέψει.
Τον αγκαλιάζουνε, τον-ε χαιρετούνε απ’ αλάργω, μα και στο σπίτι ντου απού δε (μ)πατεί άθρωπος, εδά μπαινοβγαίνουνε καθαργά μη σου πω πως…, του βαστούνε και κανίσκια, μόνο και μόνο να τον έχουνε από κοντά.
Όπου κάτσει στο καφενείο, τα κεράσματα πάνε κι έρχουνται…, πίνει τα μπυράκια ο Γιώργης και φουσκώνει η κοιλιά ντου ωσά ντ’ αφορδακού.
Απού το ένα καφενείο, αγλακά στο άλλο…, ετόσες σας μπύρες απού χει πχιωμένες, δε τζη πίνουνε μούδε οι Γερμανοί, απού λένε πως χέζουνται καθαργά στσι μπυραρίες.
Εδά ναι ο μήνας απού θρέφει τσι έντεκα…, τράκα δε προλαβαίνει να κάμει, γιατί του παίρνουνε με το (μ)πακέτο τα τσιγάρα.
Οι παρατάξεις πολλές, μπόλικα τα καφενεία, τρέχει και δε φτάνει να τσι προλάβει ούλους.
Τάζει ο κάτης τσι κατσούλας…
-Γιώργη εγώ θα ν’ έρθω να σε πάρω με τ’ αμάξι μου, να πάμε παρέα να ψηφίσομε, να μη πηγαίνεις με τα πόδια.
Ετσά του λένε ούλοι κι αυτός χατίρι δε χαλά κιανενούς…
Μνια παγωμένη μπύρα είναι απόλαυση και άσε τσι ιδεολογίες και τα κομματικά.
Κατέχεις ηντάνε μνιας κοπανιάς, να σου γλυκομιλούνε και να σε βαβαλίζουνε ωσά ντη βγιόλα;
Εκάμανε ν-τονε να πιστέψει πως άλλαξε ο κόσμος, Εθεοπίστησε και ούλοι θένε το καλό ντου, ούλοι τον αγαπούνε.
Αν-ε μπόργιε θε λα τσι ψηφίζει ούλο ντο χρόνο, μέρα νύχτα, μόνο και μόνο να του δίδουνε μνια σταλιά σημασία σαν εδά.
Μέρες είναι και θα περάσουνε…, ένας μόνο θα καταφέρει να του «αρπάξει» τη ψήφο ντου κι από κια κι ύστερα θα ν’ είναι πάλι ο Γιώργης ο ρεμπεσκές, ο τρακαδόρος κι ο ν-τεμπέλης…
Θα τον-ε παραπετάξουνε σα ντο παλιό «χρειασίδι» στην αποθήκη και σάμε την άλλη βολά έχει ο Θεός.
Ίσαμε τσ’ εκλογές όμως ο Γιώργης θα πίνει τα μπυράκια ντου, θα φουσκώνει η κοιλιά ντου και θα τον-ε θωρείς να γυρεύγει κιαμνιά γωνιά να τη «τζιρίξει», γιατί η μπύρα η παντέρμη κάνει το καλύτερο κατούρημα και με… αφρό μάλιστα!!!
Μάης του είκοσι τρία
Αντώνης Κουκλινός
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι ο πίνακας «Χειμωνιάτικη μπύρα», 2017, της Αμερικανίδας ζωγράφου Lois Rosio Sprague από το Glen Ellyn του Illinois, που ζει και δημιουργεί πίνακες μεγάλων διαστάσεων, στα βουνά του Colorado]
Αντώνης Κουκλινός
