Το τώρα και το αύριο… | του Γιώργου Μπίμη
Η πληγή, που σήμερα αποκαλύπτεται, αύριο θα στάξει αίμα, στο θρήνο και στο σπαραγμό, στο απάνθρωπο μαρτύριο που θα συγκλονίσει και θα συνταράξει την ψυχή, που θα ερημώσει και θα καταστρέψει κάθε προσδοκία για το μέλλον μας, μια ακαταμέτρητη και ακαταστάλακτη οδύνη!
Ωστόσο, η ύπαρξη δοξάζεται και αποθεώνεται μόνο στο ορατό φως, γιατί στο δασύ και στο αδιαπέραστο σκοτάδι αφυπνίζονται και εγείρονται μονάχα τα τελώνια, οι εφιάλτες και τα αδέσποτα ξωτικά της νύχτας.
Κι ο άνθρωπος, παραμένει πάντοτε η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική για τους ειρηνικούς ορίζοντες, αλλά η μακαριότητα και η ευδαιμονία του ακροβατούν ανάμεσα σε δυο διαδοχικές και επαμφοτερίζουσες στιγμές. Κι άμα συνταυτιστούν και συμπορευτούν το τώρα και το μετά, τότε προβάλλεται σύντονα στο ορατό φάσμα, η δύναμη και η ωραιότητα, το κύρος και η επιρροή της ασυναγώνιστης ικανότητας της πλάσης…
Καμιά ελπίδα δεν είναι απορριπτέα και καταδικασμένη στο ακατάπαυστο διάστημα. Στο ανεκπλήρωτο και στο ανεπίτευκτο πρέπει να επικεντρωθεί εντέλει η ανθρώπινη βούληση, για το χτίσιμο της μελλοντικής δυνατότητας που θα συμβάλλει στην ανάταξη των πραγμάτων, στη βελτιστοποίηση και στη συλλογική και επωφελή απόδοση.
Η φθορά κι ο θάνατος υφίστανται ως μια ανένδοτη και ασυμβίβαστη πραγματικότητα, όμως ο ανειρήνευτος αγώνας των όντων της δημιουργίας για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας και της αυτοδυναμίας στο χερσαίο και στο ανηφορικό έδαφος της ζωής, αποτυπώνει ένα άλλο αισιόδοξο μήνυμα και ένα γόνιμο στοχασμό που στέκεται απέναντι στον αχαλίνωτο καταναλωτικό ευδαιμονισμό που συμπράττει στην απαξίωση κάθε ιδανικού στόχου, που συνεργεί εντέλει στον ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο νους απορρίπτει μετά βδελυγμίας την ιδέα της συντριβής και του αφανισμού και αγωνίζεται με ανυπέρβλητο πάθος και με ασύμμετρες κραυγές για να διαμορφώσει τα καινούρια δεδομένα που θα κρατήσουν ευθυτενή και απλάγιαστη τη ζωή πάνω στο αιμοδιψές και στο ανθρωποβόρο χώμα. Εστιάζει σταθερά και αμετακίνητα την προσοχή του στο χρόνο και στις περιπλανήσεις του, για να επισημάνει τους στόχους και τις βλέψεις, για να προεικάσει την ενεργή του συμμετοχή στην αέναη διαδικασία της αναβάθμισης και της αρτίωσης του σύμπαντος.
Δίχως τούτη τη μνημειώδη και την επική προσπάθεια κάθε προτέρημα και κάθε πλεονέκτημα είναι καταδικασμένο να αστοχήσει, να εξαντληθεί και να αχρηστευτεί…
Όμως, η προβληματική και η ελαττωματική συνύπαρξη, οι δόλιες σχέσεις και οι επιζήμιες συμπεριφορές που αναπτύσσονται απρόσκοπτα ισχυροποιούν μια διεστραμμένη δύναμη που εμπεριέχει μέσα της την ιδιοτέλεια και την υστεροβουλία, ως βασικοί παράγοντες που επιχειρούν να επιβάλλουν έναν ασύντμητο ηθικό, πολιτικό και κοινωνικό παραλογισμό.
Στον αισθητό κόσμο της εμπειρίας είναι απόλυτα εμφανείς οι αναθεωρήσεις, οι εκκρεμείς διαφορές αλλά και οι προσεγγίσεις που αιμοδοτούν τις κρίσιμες αποφάσεις που θα καθορίσουν την ποιότητα, το μέγεθος και τις αναλογίες της ζωής.
Όμως, για την επιλογή της επωφελούς λύσης πρέπει να θέσουμε συνειδητά ένα τέλος στην ατοπία και στην αφροσύνη που τόσο ξεδιάντροπα μας πλανεύουν και μας εξαπατούν. Πρέπει να παρακάμψουμε τα μυθεύματα και την ψευδαισθησία, πρέπει να δομήσουμε εκείνη τη σθεναρή συνείδηση που θα αξιολογήσει όλα τα στοιχεία που κατοικοεδρεύουν μέσα μας (το ασυνείδητο συναίσθημα και τη συνειδητή αντίδραση, τους αδικαιολόγητους φόβους και τους έμφυτους πόθους) ήτοι τους συντελεστές που σηματοδοτούν μιαν άλλη, ανώτερη εκδοχή διαλεκτικής σκέψης και έλλογων επιχειρημάτων για την προσέγγιση της πλουραλιστικής και της αδογμάτιστης αλήθειας.
Η συνειδητοποίηση του κινδύνου και η επίγνωση της ευθύνης, μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανατρέψουν τούτη την επουσιώδη πραγματικότητα της ομηρίας και της υποδούλωσης. Μπορούν να επιβάλλουν μια διαρκή στασιαστική διαδικασία που θα παράσχει εγγυήσεις και, που θα διασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη, την κοινωνική ισότητα, τη δικαιοσύνη και την άνευ όρων χειραφέτηση όλων των όντων της δημιουργίας.
Το αλγεινό συναίσθημα, το σφάλμα και το ολίσθημα, που ωρίμασαν και μεταμορφώθηκαν σε επαχθή και σε δυσβάσταχτα γεγονότα, δεν είναι άτρωτα μήτε απρόσβλητα.
Ο άνθρωπος με την υπέροχη ψυχή του, αν αναγνωρίσει και επικροτήσει το εύλογο, το θεμιτό και το σύννομο, τότε θα κατευνάσει τον κοφτερό πόνο και τη βάναυση μεταχείριση, την οργή και την καταδίκη, εξασθενώντας και εξουθενώνοντας το ύπουλο και το κακόβουλο πεπρωμένο του.
Όμως, κάθε αγωνιώδης προσπάθεια για την καθιέρωση της αλήθεια της ζωής, του ιδανικού και της αναγκαιότητας, διχοτομείται, κάμπτεται και συντρίβεται από το απαίδευτο και από το ακατάρτιστο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Κι η εναντίωση στο καθεστώς των ισχυρών συμφερόντων που μας δυναστεύουν και μας κατατυραννούν πρέπει να αποτελέσει το σημείο τριβής που θα προκαλέσει την εσωτερική διέγερση, την απαιτούμενη ανατρεπτική ένταση και την ταξική αντιμαχία ως στοιχεία που θα διασαλέψουν τη γη και, που θα αναστατώσουν τα σιωπηλά και τα ανεξιχνίαστα σύμπαντα.
Σε τούτη την ιερή αναμέτρηση τίποτα δεν είναι στατικό. Η αφετηρία και το τέρμα ταυτίζονται κι ο αδιάπτωτος χρόνος πασχίζει εναγώνια να φανερώσει σε όλα τα μάτια την εικόνα μιας φιλοπρόοδης διεργασίας, που θα ενισχύσει και, που θα αναζωογονήσει τους ιδανικούς στόχους. Τα οράματα των ανύχτωτων διαστημάτων που παροτρύνουν τη γη να μην πειθαρχήσει και να μη συμφιλιωθεί με το ξιπασμένο και με το υπεροπτικό ριζικό της.
Ας αψηφήσουν οι θνητοί κάθε σκοτεινή δύναμη. Ας αδιαφορήσουν για το νόμο της νομοτελειακής διάβρωσης και της υλικής αποσύνθεσης κι ας πολεμήσουν με ακατάβλητη πίστη για το σφοδρό έρωτα που θεριεύει στα ματωμένα στήθια τους, για την αβυσσαλέα φωτιά που καίει ακούραστα στους γλαυκούς ορίζοντες για να γίνει ορατός ο μονόδρομος που οδηγεί στην αθανασία της ρεμβώδους ανθρώπινης ψυχής.
Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν αν καταφέρουμε να διαμορφώσουμε μια ταυτοβουλία και μια συμπόρευση που θα άρει όλα τα ψευδεπίγραφα εμπόδια, που θα παροτρύνει τους μεροδουλευτές να αντιταχθούν σθεναρά στον εθισμό, στην ασέβεια και στην κραιπάλη, στις σκοτεινές δυνάμεις που με την αγυρτεία και με τη δολερότητά τους εξαπάτησαν και λεηλάτησαν την ανυποψίαστη πλάση.
Ο Άνθρωπος είναι ικανός για όλα…
Μπορεί να εκπορθήσει και να υποτάξει τους νόμους της φύσης. Μπορεί, με τη δυνατότητα που κατέχει, να αναμετρηθεί με το χάος και με το ζοφερό σκοτάδι. Μπορεί με την ευχέρεια και με την ισχύ του πνεύματός του να καταστεί ο ίδιος θεός του φωτός. Μπορεί να μετατραπεί σε φάρο λαμπερό και κυρίαρχο που θα μοιράζει δίκαια το μελιχρό φέγγος του στους αχανείς ορίζοντες. Στους ουρανούς που περιβάλλουν και, που περιστοιχίζουν τη γη, στα ανεξερεύνητα βάθη των ωκεανών της άρρηκτης και της αμετάλλακτης αιωνιότητας.
Πρέπει όμως να είμαστε καθ’ όλα έτοιμοι, άθικτοι και αμόλυντοι, αψεγάδιαστοι και ακηλίδωτοι, για να προϋπαντήσουμε όπως αρμόζει την αίσια έκβαση που φανερώθηκε στο προβληματισμένο βλέμμα μας ντυμένη στην πορφύρα του καλοκαιριού. Αυτήν που προσπερνά γοργά τις ηλιόλουστες κοιλάδες του ελπιδοφόρου μέλλοντος. Που ιχνηλατεί ήδη τη δική μας γη. Που ενίσταται και ξεσπαθώνει. Που δε συναινεί στην απεμπόληση και στην εκποίηση των αδιαπραγμάτευτων δικαιωμάτων των άγιων μεροδουλευτών. Που επικροτεί, επιβεβαιώνει και επικυρώνει τον αγωνιζόμενο άνθρωπο ως κεντρική αξία του σύμπαντος…
Γιώργος Δ. Μπίμης
[Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι η ελαιογραφία «Πρώτη εργασία Κομσομόλων», λάδι σε καμβά, 80×154,3 εκ., 1961, του Иван Павлович Бевзенко (1920 – 1982), Σοβιετικού καλλιτέχνη, γραφίστα, ζωγράφου, μέλους της Ένωσης Καλλιτεχνών της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας].
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από την ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, με το θεατρικό λόγο, με το διήγημα, με το δοκίμιο και με το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο «Διάβημα» και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: «Βρυσούλες Γνώσης» στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, «homo universalis», «αιολικά γράμματα», «ατέχνως», «βιβλιοnet,» «fractal», «Αποστακτήριο», «Κατιούσα», «Αlt» κ.α.
Έχει διακριθεί σε πολλούς πανελλαδικούς και σε παγκόσμιους ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης, ο συνθέτης Στέφανος Ψαραδάκος, ο συνθέτης Θοδωρής Καρέλλας, ο συνθέτης Τάσος Παπαθανασίου, ο συνθέτης Γιώργος Κοφινάς και ο συνθέτης και τραγουδιστής Ονούφριος Παντής.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
«Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής»,
«Τα Λυρικά»,
«Ο Χρόνος κι οι Πληγές»,
«Το χώμα και το αίμα»,
«Πρωινό άστρο και άλλα ποιήματα».
Το θεατρικό του έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» βραβεύτηκε σε πανελλαδικό διαγωνισμό της «Ασημένιας Σελίδας» και εκδόθηκε από τις Εκδόσεις Εντύποις.
Από τις Εκδόσεις Εντύποις εκδόθηκε και το 6ο βιβλίο του ένα μυθιστόρημα που έχει τίτλο «Στα μονοπάτια της Μνήμης».
Επίσης έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο με έξι δοκίμια που έχει τίτλο: «Έξι τύψεις της Γης».
Ο Σύλλογος των Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, αλλά και της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι τακτικός συνεργάτης στις ιστοσελίδες: Κατιούσα, Αλτ.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΙΜΗΣ
